Γευστικό μελομακάρονο!

Μέρες που είναι και παρότι πολλοί βρισκόμαστε σε "χειμερία νάρκη", θέλω να σας βάλω στο χριστουγεννιάτικο κλίμα με μια συνταγή μελομακάρονων που χρονολογείται από πολύ παλιά. Είναι πολύ εύκολα στην παρασκευή τους και σίγουρα θα σας θυμίσουν το κλασικό παλιό μελομακάρονο.
Μην περιμένετε να είναι σαν του εμπορίου, έχουν μια ξεχωριστή γευστική βαρύτητα. Καλή επιτυχία!

Υλικά:
1 κιλό λάδι
2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις (μπορεί να πάρει και λιγότερο)
320 γραμμ. ζάχαρη
1 φλιτζανάκι του καφέ αλισίβα (από στάχτη καθαρή)
2 ποτηράκια κρασιού κονιάκ
2 πορτοκάλια (ξύσμα και χυμό)
Κανέλα, καρύδια
Σιρόπι:
2 φλιτζάνια ζάχαρη
2 φλιτζάνια νερό
2 φλιτζάνια μέλι

Εκτέλεση:
Ρίχνετε το λάδι και τη ζάχαρη στον κάδο (μίξερ) και χτυπάτε. Ταυτόχρονα ρίχνετε και τα υπόλοιπα υλικά. Στο τέλος προσθέτετε το αλεύρι φροντίζοντας να γίνει μια μαλακιά ζύμη (ίσως δεν πάρει 2 κιλά). Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 30 λεπτά περίπου (να πάρουν ένα ροζέ χρώμα).
Ετοιμάζετε σε κατσαρόλα το σιρόπι και το βράζετε για 5 λεπτά. Στη συνέχεια ρίχνετε 5-5 τα μελομακάρονα (τόσα θα χωράει περίπου, αλλιώς βάλτε περισσότερα) και τα αφήνετε 2 λεπτά να τραβήξουν, τα γυρίζετε για λίγο και τα βγάζετε.
Τα βάζετε σε πιατέλα, τα πασπαλίζετε με κανέλα και καρύδια.
Στην αρχή θα είναι σκληρά, όμως όταν κρυώσουν θα δείτε πως έχουν μελώσει σε βάθος.
Αν περισσέψει σιρόπι, ρίχτε το σιγά σιγά από πάνω.
Η δοσολογία είναι για 2 πιατέλες. Μπορείτε να κάνετε και τη μισή δόση.
Η αλισίβα γίνεται με 2-3 κουταλιές στάχτη (όχι από ψητά) που τη βάζετε σε ένα μικρό κατσαρολάκι και με 2 φλιτζάνια νερό. Παίρνει μια βράση και την αφήνετε να κατακαθίσει. Τη σουρώνετε και έχετε ένα σχεδόν διάφανο νερό.

"Mόλι Σουίνι", το μεγαλείο της τέχνης

Η ομάδα ΠΥΡ ανέβασε το έργο του Μπράιαν Φρίελ «Μόλι Σουίνι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο το 1985, που πραγματεύεται τη ζωή μιας τυφλής κοπέλας, η οποία κάποτε εγχειρίζεται και ξαναβρίσκει το φως της, όμως η συμμετοχή της στον κόσμο είναι εξαιρετικά δύσκολη γι' αυτήν. Είχα την τύχη να  παρακολουθήσω το έργο με την εξαιρετική ερμηνεία της Δέσποινας Κούρτη (χωρίς να θέλω να μειώσω τους άλλους ηθοποιούς) και να μείνω κατάπληκτη από το πόσα πράγματα δεν γνωρίζουμε για τους ανθρώπους που έχουν μια αναπηρία (και τόσο σημαντική όπως η τυφλότητα).

"Στη Μόλι Σουίνι, ένα τρυφερά σπαραχτικό δράμα, ο Φρίελ πραγματεύεται πραγματικά γεγονότα, έχοντας, όπως φαίνεται, εγκύψει με επιστημονική ευσυνειδησία σε όλες τις παραμέτρους που τα συνθέτουν. Η διαπίστωση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι το θέμα του έργου σχετίζεται άμεσα με την ιατρική επιστήμη, και μάλιστα σε έναν τομέα από τους πιο περίπλοκους. Πρόκειται για την τυφλότητα και τα περιθώρια της ίασής της ―αλλά αυτό αποτελεί μόνο μια αφετηρία, για να αγγίξει ο σπουδαίος, και άκρας ευαισθησίας, αυτός Ιρλανδός άλλα παράπλευρα θέματα, καθόλου οικεία σε μή ειδικούς αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα, όπως, ας πούμε: πόσο η στέρηση μια βασικής αίσθησης σαν την όραση καθιστά τη ζωή του “πάσχοντος” ατελή και πόσο μια παρόμοια έλλειψη αλλοιώνει τη σχέση του με το περιβάλλον και τους ανθρώπους· πόσο η θεραπεία της μπορεί αυτόματα να καταλήξει σε μια πληρέστερη κατάσταση επαφής με τον κόσμο και πόσο εφικτή είναι η διαδικασία της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη· κυρίως, ποια η σχέση, συμμαχική ή ανταγωνιστική, μεταξύ σωματικής και ψυχικής αντίδρασης κατά ή μετά τη μετάβαση αυτή· τέλος, με πόση γνώση και κατανόηση αντιμετωπίζουν τα άλλα πρόσωπα τον τυφλό, πριν και μετά την απόπειρα της θεραπείας. Πολλές παρόμοιες απορίες λύνονται, αλλά με κατάληξη τσεχοφικά τραγική". Νίκος Χουρμουζιάδης, σκηνοθέτης

«Morphogenesis», η εικαστική απεικόνιση της γέννησης

Μια πρωτοποριακή έκθεση της Σταματίνας Πάλμου με θέμα “Morphogenesis” Φιλοξενείται στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τεχνολογίας και Διαστήματος (ESTEC) στο Noordwijk της Ολλανδίας από τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017.
Το έργο της Σταματίνας αντλεί έμπνευση από το βοτανικό θησαυρό της Πίνδου και της Αττικής. Είναι μια έκφραση της αγάπης της για τη συνεχώς εξελισσόμενη ζωή. Ο φυσικός κόσμος με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του, όπως οι συμμετρίες, οι σπείρες και οι μαίανδροι, πάντα τη γοητεύει. Η διέξοδός της γι' αυτή την αγάπη είναι μέσω της ενασχόλησής της ως καλλιτέχνις περιβάλλοντος εδώ και 20 χρόνια. Ο συνδυασμός του οράματος και του πάθους της με τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής τεχνολογίας, όπου έχει ενσωματώσει αυτές τις αλγοριθμικές διαδικασίες, της δίνει τη δυνατότητα να αποκαλύψει μορφές που δεν έχουν ιδωθεί μέχρι τώρα.
Ο τίτλος της έκθεσης, “Morphogenesis”, είναι ένας όρος που περιγράφει τη βιολογική διαδικασία που ωθεί τον οργανισμό να αναπτύξει το σχήμα του. Η Σταματίνα χρησιμοποιεί αυτήν τη διαδικασία για να δημιουργήσει μνημειώδεις συνθέσεις, πολύ μεγεθυντικών φυσικών μορφών, υπερρεαλιστικές και εξαιρετικά γεωμετρικές. Επηρεασμένη από τους Georgia O'Keefe και David Hockney, η Σταματίνα δημιουργεί ένα οπτικό λεξιλόγιο της δικής της «γλώσσας», τόσο όμορφο και ενδιαφέρον, που παρέχει ένα παράθυρο στις διαδικασίες επεξεργασίας πληροφοριών από τις οποίες καλλιεργούνται μορφές, φωτίζοντας τη μυστηριώδη φύση της ζωής.
Χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, κάθε έργο της παρουσιάζει μια ακόμη περιπέτεια σε έναν κόσμο των μορφών. Συνεπώς, η Σταματίνα επιμένει συνεχώς σε μοναδικά, μη επαναλαμβανόμενα έργα, απορρίπτοντας εννοιολογικά την απρόσωπη μαζική αναπαραγωγή. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κίνημα της pop art της δεκαετίας του 1960 και σε συμφωνία με τη Generative art που χρονολογείται την ίδια περίοδο, η οποία σημάδεψε τη λαϊκή κουλτούρα και εισήγαγε πολυπλοκότητα και μοναδικότητα.
Κοιτάζοντας αυτούς τους μετασχηματισμούς με βάση τις καθιερωμένες μορφές και τη γένεση κάτι καινούργιου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν το παλιό δίνει πραγματικά το νέο ή είναι πάντα παρόν. Υπάρχει αρχή και τέλος; Αφήστε τα μάτια σας να σας παρασύρουν σε μια διαρκή αλλαγή και κίνηση όπου ο χρόνος χάνεται.

http://ecoart.gr/artists/stamatina/

http://stamatina.gr/

Η διερεύνηση της "Απώλειας"

Η Ζάννα Αρτέμη και η EYPRAKSIA, δύο καλλιτέχνες που έχουν κοινό σκοπό να ερευνήσουν την "Απώλεια", μας  "βάζουν" σε μια εικαστική έκθεση, installation – performance art work - mixed media προκειμένου να μοιραστούν μαζί μας τις εικαστικές τους σκέψεις! 

Την Πέμπτη 02 Νοεμβρίου στις 19.30, η γκαλερί του Black Duck θα αποτελέσει τόπο συνάντησης για τη Ζάννα Αρτέμη και την EYPRAKSIA.
Η Ζάννα Αρτέμη, με μια αυτοβιογραφική διάθεση, ρίχνει φως στα πιο βαθιά ρήγματα της προσωπικότητάς της, τις πιο βαθιές πληγές των απωλειών της, παρουσιάζοντάς μας τρισδιάστατα έργα με ζωγραφική και αντικείμενα που φέρουν μνήμες. Το installation που θα στηθεί στο χώρο της έκθεσης, ονομάζεται «Πατρίδες» είναι το δικό της βίωμα από τη μετεγκατάστασή της σε άλλο τόπο σε νεαρή ηλικία.
Η EYPRAKSIA έρχεται αντιμέτωπη με τα προσωπικά της όρια, τους φόβους και τις αγωνίες της, που αγγίζουν ποιότητες ψυχικών, πνευματικών και ηθικών αξιών. Μας παρουσιάζει πίνακες μικτής τεχνικής και ηχητικές εγκαταστάσεις.
Τη βραδιά των εγκαινίων (2/11) θα δώσει performance, το οποίο πραγματεύεται την ποιότητα της απώλειας ως μια κατάσταση συνεχούς μνήμης της μη ύπαρξης. Συνθήκη νοερής παρουσίας μέσα από την απουσία. Η κατάσταση της απώλειας φέρει έναν δυνατό κραδασμό, μια εσωτερική δύναμη στο παρόν όπου αυτομάτως καθιστά την απώλεια παρούσα και το παρόν πολλές φορές απώλεια.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 02 Νοεμβρίου 2017 στις 19.30 / Performance: 21.30
Διάρκεια έκθεσης: 02 Νοεμβρίου 2017 – 11 Νοεμβρίου 2017
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: κλειστά
Black Duck Multiplarte –Ντόρα Ρίζου
Cafe-Bar-Restaurant-Gallery
Χρήστου Λαδά 9α
210 3234760
www.blackduck.gr / info@blackduck.gr

Η τέχνη στο δημόσιο χώρο

Στις 8 Αυγούστου έγινε η παρουσίαση της έκθεσης  της Καίτης Χόρτη, "Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου" που έγινε στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας από τις 18 Ιουλίου έως τις 28 Αυγούστου. Μία από τις ομιλήτριες ήταν η Πάττυ Καλού, αρχιτέκτονας μηχανικός, η οποία μίλησε για την τέχνη στους δημόσιους χώρους. Η ομιλία της ήταν ιδιαίτερα μεστή και αποτύπωσε ακριβώς το νόημα που έχει η παρουσία γλυπτών σε έναν ανοικτό δημόσιο χώρο, όπου τα έργα γίνονται κτήμα όλων. Πολλοί από τους περαστικούς διερωτήθηκαν τι είναι αυτά τα έργα και προβληματίστηκαν γύρω από τη θέση τους. Άλλοι είπαν πως θα ήθελαν να είναι πιο κοντά ώστε να τα βλέπουν καλύτερα, άλλοι είπαν πως η μακρινή θέση τα συνδέει με το φυσικό περιβάλλον και δημιουργείται μια παραίσθηση γύρω από το αν είναι έργα ή μέρος του τοπίου (πουλιά που κάθισαν για λίγο στην ξέρα). Όλοι πάντως (είτε είχαν κάποια γνώση είτε όχι) εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θέαμα!

Παρατίθεται η ομιλία της Πάττυς Καλού, η οποία έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα του ιβαριού της Λευκάδας αφού είχε συμμετάσχει μαζί με την Ειρήνη Τραχανά στην 8η Διεθνή Μπιενάλε Εξωτερικού Χώρου, Βαρκελώνη 2014, με θέμα "Ένας εξωτερικός χώρος για σένα".

"Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι στην παρουσίαση του ευρηματικού έργου της Καίτης Χόρτη και να μιλήσω για τις εικαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, τη δημόσια τέχνη. Eίμαι λάτρης του ποδήλατου και σε μια βόλτα μου στην παραλία είδα τα έργα και πρότεινα αμέσως στους δικούς μου, με ενθουσιασμό, να έρθουν να δουν τα έργα αυτά τα οποία πιστεύω ότι σηματοδοτούν την απαρχή για νέες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στις εικαστικές παρεμβάσεις στο δικό μας τόπο, στη Λευκάδα, στους δημόσιους χώρους.

Τι είναι αυτοί οι χώροι, λοιπόν. Σύμφωνα με το γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο, Ανρί Λεφέβρ, ο χώρος δεν αποτελεί μια έννοια αόριστη η οποία ανταποκρίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις περιστάσεις, αλλά απεναντίας διαποτίζεται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο διάδρασης του δημοσίου τόπου και του ατόμου. Ενεργοποιεί το κοινό προτείνοντας μια νέα μορφή επικοινωνίας και συμμετοχής, δηλαδή μια αυξημένη συλλογικότητα. Η δημόσια τέχνη δρα ενάντια στην εξατομίκευση, την περιχαράκωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μας δίνει ηχηρά ερεθίσματα για να ανακαλύψουμε ξανά και να φανταστούμε τον τόπο μας, άρα και τη ζωή μας.

H γεύση έρχεται με... καμήλα!

Συνάντησα τα "παιδιά" της Νομαδικής κουζίνας στο Φεστιβάλ των Κοινών όπου μαγείρεψε ο Άγγελος. Με εντυπωσίασε η οργάνωση, η ψαγμένη γεύση, η ποικιλία των υλικών, η γνώση του αντικειμένου. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση να γράψω γι' αυτούς. Νέα παιδιά που σέβονται τον καταναλωτή-πεινασμένο πελάτη!

Στη σελίδα τους στο fb γράφουν:

"Η Νομαδική Κουζίνα είναι ένα καραβάνι από ταξιδιώτες. Στην ομάδα μας έχουμε τους μάγειρες, τους αστείους, τους γκρινιάρηδες, τους γλυκούς, τους απροσάρμοστους και τους προσαρμοστικούς και φυσικά τα κατσαρολικά μας.

Το ταξίδι μας ξεκινάει από την Ακαδημία Πλάτωνα και από το συνεργατικό Καφενείο του οποίου αποτελούμε την μόνιμη τάση για κίνηση, για επαφή και περιπέτεια.

Θεωρούμε ότι οι αισθήσεις... μας συνοδεύουν μόνιμα και αποτελούν βάση για ψυχικές καταστάσεις που βιώνουμε, επίσης μια αίσθηση μεταφέρει και την ενέργεια του ανθρώπου που την δημιούργησε.

Έτσι στόχος μας είναι να προσφέρουμε με μεράκι και καλή διάθεση χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις σε κάθε είδους γιορτή που ομορφαίνει τον χώρο αλλά και τους εαυτούς μας.

Να κοινωνήσουμε με τους γύρω μας όχι μόνο το φαγητό αλλά και την ευρύτερη έννοια της συνεύρεσης γιατί φαγητό για μας σημαίνει αγάπη, φίλοι, μουσική, γιορτή, τέχνη και επικοινωνία.

Επιθυμία μας είναι οι πρώτες μας ύλες να σέβονται την ανθρώπινη εργασία, την μητέρα γη και το περιβάλλον.

Ο νομάς μπορεί να μην ξέρει που θα φάει την επόμενη μέρα αλλά όπου και αν είναι θα είναι με φίλους".

Τενέδου 19, Κυψέλη, @nomadikikouzina, Άγγελος, 6977485145, 6972309814

Εικαστική παρέμβαση στον Κήπο Ζαμπελίων

«Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου», Σεπτέμβρης 2017

Μετά την εικαστική παρέμβαση στην «ξέρα» του Ιβαριού της Λευκάδας, η υπαίθρια εικαστική παρέμβαση «Λευκάδα, η πόλη του ποδηλάτου» με τα 7 έργα μεταλλοτεχνίας της Καίτης Ματαφιά Χόρτη  συνεχίζεται στον Κήπο των Ζαμπελίων με οπτική προσέγγιση από το CMYK Art cafe (I. Μελά 69, Λευκάδα)(Με την ευγενική συνδρομή του Δήμου Λευκάδας)

H Βασιλική Καββαδά, ιδιοκτήτρια του «Art Cafe», και ο Γιάννης Βίττος "φιλοξενούν" μέσω της τζαμαρίας που διαθέτει το CMYK Art cafe -και βλέπει στον Κήπο της Οικίας Ζαμπελίων- τα έργα μου. Το κατάστημα έχει είσοδο από την κεντρική αγορά αλλά στο πίσω μέρος του υπάρχει μια μικρή και πανέμορφη κλειστή βεράντα. Ο κήπος του ερειπωμένου ιστορικού κτιρίου τον οποίο είχαν ήδη φροντίσει οι άνθρωποι του CMYK, έχει πάρει μια ξεχωριστή εικαστική όψη. Σε τι διαφέρει άλλωστε από τον κήπο μεγάλων μουσείων; Ειδικά το βράδυ, η απόκοσμη όψη τους δένει ιδανικά με τη μουσική του cafe και ένα ποτάκι!

Λίγες σκέψεις για τα έργα:
“H σύνθεση των έργων έχει βασιστεί στη μεταμόρφωση του ποδήλατου. Τα ποδήλατα αν και είναι μιας πρωτόλειας μορφής “εργαλεία”, είναι ολοκληρωμένα μηχανήματα που εμπεριέχουν την έννοια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Με ένα ποδήλατο μπορείς να διασχίσεις όλο τον κόσμο, το ίδιο που μπορεί να κάνει κι ένας ερωδιός, μια μέλισσα, ένα παρυδάτιο πουλί...  Το ποδήλατο είναι ένα μηχάνημα που έχει πολλές ζωές. Δεν μπορείς να το πετάξεις όταν πλέον θα έχει παλιώσει ως μεταφορικό μέσο. Πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία ακόμη...”
Καίτη Ματαφιά Χόρτη

“Η ευρηματική καλλιτέχνιδα έρχεται να μας υποβάλλει μια νέα αισθητική ανάγνωση του λευκαδίτικου τοπίου και να μας παρασύρει στην ευαίσθητη αγωγή ενός εμπλουτισμένου βλέμματος εικαστικών μεταμορφώσεων. Μας καλεί σε μια ρομαντική ανακάλυψη της ευαίσθητης πρόσληψης της μικρο-ζωής, της ενόργανης σιωπής των μικρών και ασήμαντων, που δεν φωνασκούν την ύπαρξή τους, αλλά την ψελλίζουν στον καλλιτέχνη κι εκείνος διαμεσολαβεί σε μας για την κατανόηση, την οικείωση με την ύπαρξή τους”.  Παρασκευή Κοψιδά Βρεττού, Διδάκτωρ Φιλολογίας - Συγγραφέας


Δυο λόγια για τη δημιουργό: H Καίτη Ματαφιά  Χόρτη κατάγεται από την πόλη της Λευκάδας όπου επιστρέφει κάθε καλοκαίρι γιατί αισθάνεται πως τη συνδέουν πολλά με αυτή. Έχει μέσα της τις μυρωδιές του νησιού, τις βόλτες στον κάμπο και στη Γύρα όπου έτρεχε με το ποδήλατο μικρή και όπου έμαθε και τις κόρες της να κάνουν ποδήλατο. Δημοσιογράφος επί 35 χρόνια σε περιοδικά της Αθήνας, συγγραφέας και εκδότρια παιδικών βιβλίων (Οι Ιστορίες του Μπούμπη), κράτησε δυνατή τη σχέση της με την τέχνη και το περιβάλλον. Ξεκίνησε το εικαστικό της “ταξίδι” το 2008 με δασκάλα την Ευδοκία Παπουλή. Ολοκλήρωσε τους κύκλους μαθημάτων των εργαστηρίων Περαντινού σε Αθήνα και Πάρο. Παράλληλα, συμμετέχει σε περιβαλλοντικές οργανώσεις με ακτιβιστικές δράσεις (Αγρός Ελληνικού). Με το ποδήλατο άρχισε να ασχολείται το 2011 συγκεράζοντας τις δύο μεγάλες της αγάπες: ποδήλατο και γλυπτική. Θεωρεί τη Λευκάδα τόπο έμπνευσης και δημιουργίας.

http://www.cnn.gr/focus/story/94199/leykada-i-poli-toy-podilatoy-ypaithria-eikastiki-paremvasi-me-erga-tis-kaitis-xorti

Πρόσκληση, "Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου"

Ζάννα Άρτεμη, «Είστ’ ούλοι φερμένοι;»

Η σύγχρονη τέχνη συναντά την παράδοση στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Και είναι πράγματι μεγάλη τέχνη να μπορείς να συγκεράσεις το παλιό με το νέο και να δώσεις ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα! Και η Ζάννα Άρτεμη μας έχει συνηθίσει σε συναισθηματικές προσεγγίσεις που φέρνουν κοντά μας κάτι που φαντάζει μακρινό.
Μας παρουσιάζει, λοιπόν, τη νέα της προσωπική δουλειά (ζωγραφική, installation, performance) στο χωριό Λαγκάδια Αρκαδίας, σε ένα εγκαταλειμμένο κτήριο του 1860, που η φθορά του χρόνου το κάνει να μοιάζει με έτοιμο σκηνικό θεάτρου.
Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Είστ’ ούλοι φερμένοι;» που σημαίνει «Έχετε έρθει όλοι;». Πρόκειται για ιδιωματισμό τοπικής διαλέκτου, η οποία διατηρείται ζωντανή στην ευρύτερη περιοχή έως σήμερα. Προσεγγίζοντας θέματα όπως οι υπαρξιακές αναζητήσεις, η καρποφορία της γης και η πολυπλοκότητα της περιβάλλουσας χλωρίδας, αυτή η έκθεση μάς καλεί να μπούμε στον κόσμο της τέχνης, βλέποντας τα πράγματα αλλιώς. Όπως είπε κι ο Γιάννης Κουνέλλης, «Γι' αυτό ο καλλιτέχνης γίνεται καλλιτέχνης. Για τα πράγματα που λείπουν».


Έκθεση σύγχρονης τέχνης στα Λαγκάδια ορεινής Αρκαδίας, με την υποστήριξη της Living Country
Τίτλος έκθεσης «Είστ’ ούλοι φερμένοι;»
Κτίριο Μαθητικού Κέντρου Λαγκαδίων, κεντρικός δρόμος.
Ζωγραφική, installation, performance.
Εγκαίνια Σάββατο 29 Ιουλίου 2017, ώρα 12:00.
Διάρκεια έκθεσης 29/7/2017 - 30/09/2017.
Ώρες λειτουργίας καθημερινά 11:00-15:00 & 17:00-20:00.
Πληροφορίες έκθεσης στο Άρωμα καφέ, στο μπαρ Πλάτανος της κεντρικής πλατείας ή στο 6945877 783

ΛΕΥΚΑΔΑ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ

Υπαίθρια εικαστική παρέμβαση στη Λευκάδα!

Πολλές φορές ένας τόπος μου "μιλάει". Έτσι και η Λευκάδα -τόπος των γονιών μου- με κάνει να βιώνω διαφορετικά την επαφή με το τοπίο. Η απαράμιλλη ομορφιά της Γύρας που κρύβει κάτω από το απέριττο τοπίο μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα αλλά και η πρόσβαση στην πόλη με εκείνο το συνεχές αεράκι του πελάγους μου δημιουργούν συναισθήματα που πρέπει με κάποιο τρόπο να τα εκφράσω. 
Η έκφρασή τους ήρθε αυθόρμητα μέσα από τις κατασκευές των έργων μου από παλιά ποδήλατα. Άλλωστε η πόλη της Λευκάδας είναι ο ιδανικός τόπος για ποδήλατο. Είτε πηγαίνεις για ψώνια και δουλειές στην πόλη είτε πηγαίνεις βόλτα στον κάμπο με τις ελιές είτε πηγαίνεις για μπάνιο στον Άη Γιάννη, στη Γύρα ή στο Κάστρο, μπορείς να βρίσκεσαι συνεχώς σε ένα ποδήλατο. Το αεράκι που φυσάει όπου κι αν βρίσκεσαι σε κάνει να αισθάνεσαι πουλί που κοντράρει με τον άνεμο και προσπαθεί να καλύψει την απόσταση!
Η υπαίθρια εικαστική παρέμβαση λοιπόν στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας ευτύχησε να στηθεί και να προσπαθήσει να ανταγωνιστεί με τα έργα μεταλλοτεχνίας τη φύση. Να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση του αν είναι αληθινός ή τεχνητός ερωδιός, παρυδάτιο πουλί, πεταλούδα, πασχαλίτσα, μέλισσα... Μοιάζει σαν να έχουν έρθει να καθίσουν για λίγο στο χορτάρι για να ξαποστάσουν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους για τόπους μακρινούς. Ειδικά τη νύχτα που φωτίζονται νομίζεις πως εκπέμπουν μια απόκοσμη ακτινοβολία.
Θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο των Ξενοδόχων Λευκάδας, Μανώλη Θερμό που με βοήθησε να εκθέσω τα έργα μου και οραματίστηκε μαζί μου την έλευση των πουλιών στο ιβάρι. Το Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας -και βέβαια το δήμαρχο Κωνσταντίνο Δρακονταειδή- για τη δυνατότητα που μου έδωσε να στήσω τα έργα στο συγκεκριμένο σημείο και ειδικά την υπεύθυνη Ιωάννα Φίλιππα, για την αμεσότητά της. Τον υπεύθυνο φωτισμού Χριστόφορο Αλιάγα που φώτισε τα έργα με την ταχύτητα του... φωτός!
Τη Βιβή Κοψιδά Βρεττού για το εμπεριστατωμένο κείμενο που έγραψε για τον κατάλογο της έκθεσης και τη Βιολέττα Σάντα, η οποία υποστήριξε την ιδέα μου από την πρώτη στιγμή και μου έδωσε πολύτιμες πληροφορίες για το πώς να κινηθώ αλλά και για τη δημοσιογραφική κάλυψη της έκθεσης μέσω του site aromalefkadas.gr. Επίσης πολύ σημαντική ήταν η συμβολή της art director, Ελένης Μπεχλιβανίδη στη δημιουργία της αφίσας της έκθεσης και του καταλόγου!
Τελευταίο άφησα τον αφανή "ήρωα" Νώντα Παλιβίδα, που βοήθησε στο τεχνικό κομμάτι του στησίματος της έκθεσης.  

Σινέ Όασις, μια όαση στην Αθήνα

Η επίσκεψη στο σινέ Όασις ήταν μια αποκάλυψη. Πρώτη φορά πήγαμε σινεμά εκεί και ήταν σαν να μπήκαμε στη μηχανή του χρόνου. Παρότι διατηρεί το ύφος μια άλλης εποχής έχει μια φρεσκάδα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι μπήκες σε έναν κήπο του σήμερα. Μάλιστα το lobby μου θύμισε το Beaux Arts των Βρυξελλών. Τα αρχαιοελληνικά αντίγραφα, το μωσαϊκό, οι αφίσες παλαιών ταινιών... Ο υπαίθριος χώρος του όπου είναι η οθόνη είναι στην κυριολεξία πνιγμένος στο πράσινο. Η μικρή οθόνη ανάμεσα στο πράσινο προστατεύεται από τα γύρω ψηλά κτίρια. Αν και η θερμοκρασία ήταν υψηλή, η πυκνή φυλλωσιά των φυτών βελτίωνε αισθητά την κατάσταση. Ήταν μια εμπειρία...
Σινέ Όασις, Πρατίνου 7, Παγκράτι, τηλ. 210 7244015.

Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου

Μια μεγάλη μέρα πλησιάζει... Εκείνη που τα 7 έργα μου θα εκτεθούν στην Ξέρα του Ιβαριού (Λιμνοθάλασσα) της Λευκάδας. Μοιάζει σαν όνειρο αλλά όπως φαίνεται ακόμη και τα όνειρα μπορούν πολλές φορές να πραγματοποιηθούν. Στις 18 Ιουλίου λοιπόν θα έχουν τοποθετηθεί τα έργα μου και θα έχετε τη δυνατότητα να τα θαυμάσετε (ελπίζω...) από μακριά, αφού θα σας χωρίζει το κανάλι της θάλασσας που μεσολαβεί. Παρακάτω παραθέτω το σκεπτικό της δημιουργίας τους, μια ανάλυση της Βιβής Κοψιδά που πιστεύω ότι θα σας καταπλήξει με τα γραφόμενά της, ένα δελτίο Τύπου για την έκθεση και ένα κειμενάκι που ετοίμασα για τους 5 λόγους που πρέπει φέτος να βάλετε τη Λευκάδα στο καλοκαιρινό σας πρόγραμμα. Οφείλω πολλές ευχαριστίες στο Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας που παραχωρεί το χώρο για την τοποθέτηση των έργων μου και στην Ένωση Ξενοδόχων Λευκάδας και ειδικά στον πρόεδρό της, Μανώλη Θερμό, χωρίς την πολύτιμη συνδρομή του οποίου δεν θα είχα τη δυνατότητα να εκθέσω. Επίσης οφείλω ευχαριστίες στον κ. Θερμό, ως πρόεδρο της Ένωσης Ξενοδόχων Λευκάδας, για τη χορηγία του καταλόγου της έκθεσης, γιατί πιστεύω πως μια έκθεση δεν είναι δυνατόν να μη συνοδεύεται από κατάλογο έργων και κειμένων επ' αυτών. Οι φωτογραφίες είναι από τον κατάλογο της έκθεσης. Τέλος, πρέπει να αναφέρω την art director, Ελένη Μπεχλιβανίδη, η οποία επιμελήθηκε τον κατάλογο με ξεχωριστή καλλιτεχνική ματιά και έτσι έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αίγλη στα έργα μου!

Νίκος Κανάκης, αφαίρεση και μινιμαλισμός

Η πρώτη ατομική έκθεσης γλυπτικής του Νίκου Κανάκη θα γίνει στον πολυχώρο Piree, Κάστoρος 78, Πειραιά (στο λιμάνι του Πειραιά, κοντά στην εκκλησία του Αγ. Διονυσίου).




ODYSSEY // Nikos Kanakis // Sculpture Exhibition
Εγκαίνια: Παρασκευή 23 Ioυνίου στις 9μμ
Διάρκεια Έκθεσης: 23/6/17 - 23/7/17

O Νίκος Κανάκης παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση γλυπτών Οdyssey στο Pirée. Με αφορμή το μύθο του Οδυσσέα μαρμάρινες φόρμες δημιουργούν συμπλέγματα όγκων που συνδιαλέγονται με το φως και τον χώρο. Βασικό στοιχείο των συνθέσεων είναι η αφαίρεση και ο μινιμαλισμός που πολλές φορές παίρνει εννοιολογικές προεκτάσεις. Οι φόρμες παρουσιάζουν κίνηση και δυναμισμό, ενώ η αποτύπωση της θεματολογίας στηρίζεται στο πάντρεμα του ανθρώπου με τη θάλασσα.

Το μάρμαρο ως υλικό αναδεικνύει την απλότητα και λιτότητα των μορφών παραπέμποντας σε αιγαιοπελαγίτικες φόρμες, ενώ παράλληλα η ελαφρότητα της σύνθεσης "διασκεδάζει" το βάρος του υλικού.

Τα έργα της έκθεσης Οdyssey έχουν δημιουργηθεί
από παριανό μάρμαρο (λιχνίτη) και μάρμαρο Διονύσου.

Σαντορίνη, άφησε το βλέμμα να χαθεί στο απόλυτο γαλάζιο!

Μπορεί οι διακοπές στη Σαντορίνη να μην είναι για όλους μας... αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να ονειρευόμαστε. Ειδικά τώρα που μπήκε το καλοκαίρι είναι η πιο δροσιστική απόλαυση! Ας αφεθούμε λοιπόν στην περιγραφή μας βίλας στη μέση του πουθενά (στη Σαντορίνη) και ας φαντασιωθούμε πως βρισκόμαστε για λίγο εκεί. 

Αντιγράφω από το σάιτ:

Η μινιμαλιστικής κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής Incognito Villa βρίσκεται στη μοναδικής ομορφιάς Σαντορίνη. Πρόκειται για μια ειδυλλιακή βίλα σε μπεζ και μαύρους χρωματισμούς μεταξύ Μονόλιθου και Καμαριού που εξασφαλίζει incognito διακοπές στο πιο κοσμοπολίτικο νησί. Ένα οίκημα που “ακουμπά” κυριολεκτικά στο κύμα και έχει ως όριο τη θάλασσα και τον ουρανό με κύριο χαρακτηριστικό την απόλυτη ησυχία. Αν και δίνει την αίσθηση του απόμακρου σε 1,5 χλμ. βρίσκεται ο Μονόλιθος, η παραλία με την ψιλή άμμο, και σε 2,2 χλμ. το πολυσύχναστο Καμάρι. Επίσης στη δεξιά πλευρά της Incognito Villa ακολουθώντας τον ξύλινο διάδρομο, σε απόσταση 150 μ., συναντάτε μια παραδοσιακή ταβέρνα. Η μοναδικότητα του τοπίου είναι το μεγάλο πλεονέκτημα της βίλας που διακρίνεται για την προσεγμένη κατασκευή της και το φιλόξενο φυσικό της περιβάλλον. Η Incognito Villa σας δίνει την ευκαιρία να απολαύσετε μοναδικές διακοπές στην ανατολική πλευρά της Σαντορίνης με την ανατολή του ήλιου να κάνει την εμφάνισή του αποκλειστικά για σας!

Ναύπλιο, η κοσμοπολίτικη πόλη

Το Ναύπλιο ή Ανάπλι είναι μια μικρή πόλη που απλώνεται γαλήνια στο μυχό του Αργολικού κόλπου. Πρωτεύουσα του Νομού Αργολίδας και το κυριότερο λιμάνι της ανατολικής Πελοποννήσου, είναι μία από τις πιο γραφικές πόλεις της χώρας, ενώ υπήρξε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους από το 1828 έως το 1833. Το Ναύπλιο είναι γνωστό για το Μπούρτζι, το Παλαμήδι, την Ακροναυπλία,  καθώς και ως τόπος δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια (πρώτου κυβερνήτη της νεότερης Ελλάδας).  Συνδυάζει τη φυσική ομορφιά με τη μακραίωνη ιστορία, δύο στοιχεία που γοητεύουν τους επισκέπτες. Χτισμένο στους πρόποδες των δύο φρουρίων, του Παλαμηδιού και της Ακροναυπλίας, αριθμεί σήμερα 17.000 περίπου φιλόξενους κατοίκους. Κάθε χρόνο πληθώρα τουριστών συρρέουν για να γνωρίσουν την πόλη που αγαπήθηκε από «ολόκληρο τον κόσμο».
Κείμενο: Καίτη Χόρτη

Chryssa, o γυναικείος δυναμισμός στην τέχνη

Η Χρύσα αποτελεί για μένα την έκφραση της πλαστικότητας του μετάλλου. Στα χέρια της αυτό το υλικό παίρνει ζωή, γίνεται εύπλαστο και αποδίδει όλο το δυναμισμό του μυαλού και της τέχνης. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τα συναισθήματά μου για αυτή τη μεγάλη καλλιτέχνιδα που θαυμασα να δίνει συνέντευξη πριν από χρόνια στην εκπομπή της Κ. Ζαχαροπούλου "Η εποχή των εικόνων". Το έργο της νομίζω πως μιλάει από μόνο του. Εμείς δεν έχουμε παρά να το θαυμάσουμε σε μια στάση του Μετρό (Ευαγγελισμός), έξω από το Μέγαρο Μουσικής και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (όταν ολοκληρωθεί).

Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:
Η Χρύσα Βαρδέα (31 Δεκεμβρίου 1933 - 23 Δεκεμβρίου 2013), γνωστότερη απλά με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Χρύσα (ή Chryssa) ήταν διεθνούς φήμης Ελληνοαμερικανίδα γλύπτρια και ζωγράφος. Έργα της βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, πινακοθήκες και συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν γνωστή για την χρήση υλικών όπως το αλουμίνιο, ο γύψος αλλά και τα φώτα νέον.

Άννα Κοκκίνου, η επιτομή της ηθοποιίας

Άκουσα για την Άννα Κοκκίνου πριν από χρόνια από τη φίλη μου, ερασιτέχνη ηθοποιό, Βιβή Μάστορα. Μου είπε, αν δεν έχεις δει την Κοκκίνου στο θέατρο δεν ξέρεις τι θα πει ηθοποιός. Πράγματι την είδα για πρώτη φορά στα "Αποσπάσματα από τη ζωή του Βιζυηνού". Από τότε κάθε φορά που επαναλάμβανε την παράσταση, για 10 μέρες συνήθως, πήγαινα να τη δω. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτή την ηθοποιό. Θυμάμαι κάποιον που μου είχε πει πως έφερναν σηκωτό τον Μινωτή στην Επίδαυρο και μόλις τον άφηναν σε μια μεριά σηκωνόταν και νόμιζες πως γέμιζε το θέατρο από τη φωνή και την παρουσία του. Έτσι και η Κοκκίνου. Περνά από δίπλα σου και λες ποια θείτσα είναι αυτή. Μόλις όμως ανέβει στο πάλκο εκπέμπει τέτοια θεατρικότητα που νομίζεις πως ένας από μηχανής θεός έχει έρθει και παίζει για σένα αποκλειστικά. Ναι, την Κοκκίνου πρέπει να τη δούμε όλοι. Είναι ένα δώρο που μας έχει χαριστεί... Κι αν θέλουμε να λέμε πως έχουμε δει θέατρο η Κοκκίνου δεν πρέπει να λείπει από την ατζέντα μας.

Σοφίας Τρικούπη: Ο Παπαγάλλος μου (1903)
Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου
Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου 
Παίζουν: Άννα Κοκκίνου, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος
Εως: 11/6/2017
Τετάρτη - Σάββατο: 21.00
Κυριακή 19.00

Θέατρο Σφενδόνη: Μακρή 4, Μακρυγιάννη, Αθήνα
Πληροφορίες / Κρατήσεις: 215 515 8968
φωτό: Kathimerini.gr

Info Σοφίας Τρικούπη: «Ο Παπαγάλλος μου» (1903) Έναρξη παραστάσεων: 28 Απριλίου 2017 Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης. Κοστούμια: Δέσποινα Μακαρούνα Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα Μουσική: Στέλλα Γαδέδη Επεξεργασία ήχων: Μηνάς Εμμανουήλ Φωτογραφίες / Concept: Θάνος Σαμαράς Περούκα: The Witch of Capri Βοηθός σκηνοθέτη: Αλκίνοος Δωρής Παίζουν: Άννα Κοκκίνου, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων) Παραστάσεις: Τετ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00 Τιμές εισιτηρίων: €10-15 Θέατρο Σφενδόνη: Μακρή 4, Μακρυγιάννη, 215 5158968 Θέατρο Σφενδόνη Μακρή 4, Μακρυγιάννη, Αθήνα Τηλέφωνο ταμείου: 215 5158968, 14:00-21:00 Πηγή: www.lifo.gr

Info Σοφίας Τρικούπη: «Ο Παπαγάλλος μου» (1903) Έναρξη παραστάσεων: 28 Απριλίου 2017 Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Φλέσσας, Άννα Κοκκίνου Σκηνικά: Δημήτρης Ταμπάκης. Κοστούμια: Δέσποινα Μακαρούνα Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα Μουσική: Στέλλα Γαδέδη Επεξεργασία ήχων: Μηνάς Εμμανουήλ Φωτογραφίες / Concept: Θάνος Σαμαράς Περούκα: The Witch of Capri Βοηθός σκηνοθέτη: Αλκίνοος Δωρής Παίζουν: Άννα Κοκκίνου, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων) Παραστάσεις: Τετ.-Σάβ. 21:00, Κυρ. 19:00 Τιμές εισιτηρίων: €10-15 Θέατρο Σφενδόνη: Μακρή 4, Μακρυγιάννη, 215 5158968 Θέατρο Σφενδόνη Μακρή 4, Μακρυγιάννη, Αθήνα Τηλέφωνο ταμείου: 215 5158968, 14:00-21:00 Πηγή: www.lifo.gr

Εορτασμός της Ημέρας των Μουσείων στο Εργαστήριο Περαντινού

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος το Εργαστήριο Γλυπτικής Περαντινού (Ευφορίωνος 14, Μετς) γιορτάζει το 

Σάββατο 20 Μαΐου 2017 

 

10.00 – 15.00

την Ημέρα των Μουσείων με μια έκθεση των έργων των μαθητών-καλλιτεχνών του Εργαστηρίου. Φέτος ειδικά είναι μια ιδιαίτερη γιορτή γιατί εγκαινιάζεται η νέα εποχή του Εργαστηρίου Περαντινού μετά το θάνατο της δασκάλας μας και καθοδηγήτριας στα καλλιτεχνικά δρώμενα,
Ευδοκία Παπουλή-Δημητροπούλου.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα γίνει επίδειξη μαρμαροτεχνίας από το δάσκαλό μας, γλύπτη Σταύρο Μαυρομιχάλη και επίδειξη ψηφιδωτού από το δάσκαλο ψηφιδωτού, Άγγελο Γαλάνη.
Η έκθεση και οι επιδείξεις μαρμαροτεχνίας και ψηφιδωτού θα "απλωθούν" στον πεζόδρομο μπροστά από το Εργαστήριο (Ευφορίωνος).
Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και σας περιμένουμε όλους!

Ροζμαρίνο, χειροποίητα σαπούνια

Η Μένη Χατζηπαναγιώτου δημιούργησε το 1998 το Ροζμαρίνο μια μικρή οικοτεχνία δημιουργώντας προϊόντα με ό,τι παρέχει η φύση. Η ενασχόλησή της με την οικολογική γεωργία και η αγάπη της για κάθε τι φυσικό την οδήγησε στη δημιουργία του εργαστηρίου επεξεργασίας βοτάνων.
Με μεγάλο μεράκι και πάθος για αυτό που κάνει μας ξενάγησε στο εργαστήριό της με τα αγνά προϊόντα για την προσωπική υγιεινή, προϊόντα που μας δίνουν καθαριότητα και φρεσκάδα χωρίς τη χρήση συνθετικών υλών.
Αντιγράφω από το site του Ροζμαρίνο: 

Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης, o φωτογράφος του αδιέξοδου

Ο Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης παρουσιάζει τη νέα του δουλειά "Reverberance". Ο καλλιτέχνης, σε ένα χρονικό φωτογραφικών περιπλανήσεων, έχει επιλέξει να φωτογραφήσει μέρη που τον σημάδεψαν με μνήμες από την παιδική του ηλικία έως σήμερα, από τη Λήμνο στη Νέα Υόρκη και από τα ερείπια του Ελληνικού στη Σανγκάη. Πρόκειται για μια αφήγηση όπου μεταστοιχειώνονται εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα σε φωτογραφικές εικόνες που διηγούνται μια ιστορία σε μια νέα σύνθεση.

«Η αποσπασματικότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό της αφήγησης
Της εμπειρίας της ίδιας, του βιώματος
Η πληρότητα είναι ουσιαστικά ανεπίτευκτη, και ευτυχώς…
Ο συνεχής ήχος δεν αποτελεί μουσική
Το νόημα συγκροτείται στα διάκενα της περιγραφής.

Εδώ η συναρμογή γίνεται με όρους αντήχησης και η σημασία της κάθε εικόνας
Προκύπτει ως σχέση, ως αντανάκλαση.

Στα Τσιμάνδρια της Λήμνου έμαθα ποδήλατο και κολύμπι
Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, και ύστερα και δεύτερη, και τρίτη…
Μια τα κορίτσια, μια το κίτρινο και το μπλε και μια τη ζωντανή μουσική.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μερικές πτήσεις προς και από το νησί
Αρχικά από το Ελληνικό, από ’κει ξεκινούσε πάντα η περιπέτεια, 15 Ιουνίου
Ανοίγοντας η πόρτα του αεροσκάφους έμπαινε στα ρουθούνια μου, αυτό το άρωμα του νησιού
Μετά ο μεταλλικός ήχος της σκάλας, το ταξί του Δημοσθένη και τέλος η μυρωδιά του σπιτιού
Και η κόρνα του ταχυδρόμου.

Στη Νέα Υόρκη πάλι, η πιο χαρακτηριστική και επίμονη μυρωδιά που έχω στη μνήμη, από τις πρώτες μου μέρες εκεί, είναι το άρωμα της φρέσκιας μπουγάδας που εκλύεται σε βιομηχανική κλίμακα από τα πλυντήρια στα υπόγεια των κτηρίων.

Το ποδήλατο μου φάνηκε χρήσιμο στη Νέα Υόρκη, γίνομαι ένα με τον σφυγμό της πόλης
Όχι πάντα όμως, ώρες-ώρες με εκνευρίζει αφάνταστα όλος αυτός ο ηδονισμός της
Τελευταία με ξάφνιασε με τρόπο που δεν το περίμενα. Επιβάτης σε τραίνο.

Έμαθα να ζω με την άγνοιά μου για το αναγκαίο και το δυνατό
Προσαρμόστηκα στον εαυτό μου και στις συνθήκες.

Και οι συνθήκες με έφεραν στη Σαγκάη
Η Σαγκάη τώρα, μ’ έναν τρόπο με ξανάστειλε πίσω στη Λήμνο
Απ΄ όπου όλα ξεκίνησαν με τη φωτογραφία
Και τα ταξίδια με αεροπλάνο».

Depo Darm, Contemporary Art Space, Ηρώων Σκοπευτηρίου 54 - 56, Καισαριανή
3 Μαΐου 2017 έως 7 Ιουνίου 2017,
Τρί. – Παρ.: 11:00- 14:30, 17:30 - 20:00
Σάβ.: 11:30 - 14:30

Καλό Μάη!

Τα σπαρτά

Θάλασσα ο κάμπος

Έτσι φαίνεται με τα σπαρτά

Έτοιμα να δώσουν τον καρπό τους.

Να κυματίζουν από το καλοκαιρινό το αεράκι.

Χορταίνει ο νους και η καρδιά του ανθρώπου.

Ομορφιά και ασφάλεια

Στην αγκαλιά της γης.

Και γύρω γύρω οι λόφοι σαν να γελούν,

Να χαίρονται και αυτοί.

Τόση αρμονία!

Ο ανθρωπος και η φύση

Ένα.

Μαρία Ντούμα "Έρημα σπίτια"

Το έργο της αγαπημένης μου δασκάλας, Ευδοκίας Παπουλή-Δημητροπούλου παραπέμπει σε έναν Μάη  αέρινο με την αύρα της θάλασσας σε κάποιο κυκλαδονήσι!

Ένα κουλουράκι για κάθε ώρα!

Σήμερα θα σας γράψω για ένα καταπληκτικό κουλουράκι τη συνταγή του οποίου βρήκα πριν από πολλά χρόνια (προ ίντερνετ!) στις Πατροπαράδοτες ελληνικές συνταγές του Φυτράκη. Τα βιβλία αυτά είναι γραμμένα από Ελληνίδες νοικοκυρές από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Το πρόβλημα με αυτές τις συνταγές είναι ότι πρέπει κάποιος να ξέρει να μαγειρεύει, κι αυτό γιατί τα υλικά είναι πολλές φορές καθ' υπολογισμό. Λοιπόν να μη σας κουράζω με τα βιβλία, να σας μιλήσω για τα συγκεκριμένα κουλουράκια που μπορούν να κατευνάσουν την πείνα και να δημιουργήσουν ένα ευχάριστο γευστικό αίσθημα!
Να θυμάστε πως χρειάζεστε 7 υλικά. Αν τα φτιάξετε με μούστο, θα βάλετε ένα ποτήρι μούστο. Αν τα φτιάξετε με χυμό πορτοκάλι, θα βάλετε ένα ποτήρι χυμό.
7 Υλικά
1 ποτήρι χυμό
1 ποτήρι λάδι (σπορέλαιο αν θέλετε να γίνουν ελαφριά ή μισό μισό)
1 ποτήρι ζάχαρη (εγώ βάζω 1/2)
1 κουτ. σόδα
1 κουτ. κανέλα (και γαρίφαλο αν είναι με μούστο)
1 ποτηράκι του κρασιού κονιάκ (ή ό,τι άλλο ποτό με 40 βαθμούς)
Αλεύρι όσο πάρει για να πλάθεται η ζύμη (γύρω στα 700 γραμ.)

Ανακατεύετε όλα τα υλικά μαζί και ρίχνετε το αλεύρι στο τέλος. Προθερμαίνετε το φούρνο και τα ψήνετε στους 170 βαθμούς για 20-30 λεπτά. Βάζετε το ταψί στη μέση του φούρνου και φροντίζετε να μην ψηθούν πολύ ώστε να είναι αφράτα.
Καλή τύχη!

Βάσω Γκιώνη Ζ, "Μνήμες"

Η Βάσω Γκιώνη - Ζησιμοπούλου εκθέτει έργα Ζωγραφικής και Γλυπτικής με τίτλο "Μνήμες" στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας από 29 Απριλίου - 
7 Μαϊου 2017. 

Η Βάσω Γκιώνη - Ζησιμοπούλου  γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και σχέδιο στην Academie de la Grande Chaumiere στο Παρίσι, δουλεύοντας συγχρόνως στο ατελιέ του Γιάννη Τσαρούχη. Επίσης σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στη Σχολή του Λούβρου. Συνέχισε τις σπουδές της στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών και μελέτησε Αρχαιολογία και Βυζαντινή τέχνη στο εκεί πανεπιστήμιο (ULB). Eργάστηκε στο Βασιλικό Ινστιτούτο Καλλιτεχνικής Παράδοσης των Βρυξελλών στη συντήρηση βυζαντινών εικόνων του Βελγικού Μουσείου Τέχνης και Ιστορίας.
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε 19 ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Παρίσι, Βρυξέλλες, Λευκωσία, Χίο, Βόλο, Ρόδο και Λουξεμβούργο. Συμμετείχε επίσης σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα, Παρίσι, Νίκαια, Κάννες, Μόντε Κάρλο, Νέα Υόρκη, Βρυξέλλες και Αμβέρσα και σε πολλές ελληνικές πόλεις.
Τα τελευταία 15 χρόνια δραστηριοποιείται και στο χώρο της γλυπτικής. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Κύπρο, Γερμανία, Αυστρία και Ελβετία.
Είναι μέλος του Ελληνικού Εικαστικού Επιμελητηρίου. 
Είναι Αντιπρόεδρος του Σωματείου Φίλων Μουσείου Γλυπτικής "Νίκος Περαντινός", Μάρπησσα Πάρου και συν-Έφορος του Μουσείου Γλυπτικής "Νίκος Περαντινός".

Εγκαίνια έκθεσης: Σάββατο 29 Απριλίου, 7.30 μ.μ.
Ώρες λειτουργίας: Δ.-Σ.: 10.00-13.00 και 18.00-21.00
Κυριακή: 18.00-21.00
Διεύθυνση: Αριστομένους 33, Καλαμάτα
e-mail: vghioni@gmail.com

Η 2η γιορτή της Αυλής

Η ομάδα Παραδοσιακών Σπόρων "Η Αυλή" διοργανώνει για 2η χρονιά της γιορτή της. Σκοπός της είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάδοση παραδοσιακών σπόρων. Όπως γράφουν: "H ομάδα δημιουργήθηκε από ανθρώπους με μεράκι με σκοπό τη διαφύλαξη, ανταλλαγή και διάθεση παραδοσιακών σπόρων καθώς και τη διάθεση σπορόφυτων από παραδοσιακούς σπόρους".
Η ομάδα δημιουργήθηκε από τη Ρούλα Φωτοπούλου και τον Αχιλλέα Γκαργκάλη πριν από 2 χρόνια περίπου. Οι δυο φίλοι είχαν αρχικά μια μικρή ομάδα που λεγόταν Η αυλή του Αχιλλέα με έδρα την αυλή του Αχιλλέα Γκαργκάλη στα Κάτω Πετράλώνα. Σήμερα η ομάδα αριθμεί πάνω από 6.000 μέλη τα οποία αυξάνονται συνεχώς. Η ομάδα δραστηριοποιείται μέσω του Facebook. Τα μέλη συλλέγουν τους παραδοσιακούς σπόρους και δημιουργούν σπορόφυτα τα οποία δίνουν σε όποιον επιθυμεί να καλλιεργησει. Το μεράκι τους είναι αξιοζήλευτο και επιμένουν με κόπο να διατηρούν σπόρους και να τους διαδίδουν σε όποιον ενδιαφέρεται.
Η γιορτή θα γίνει το Σάββατο 22 Απριλίου στο Άλσος Αιγάλεω από τις 10.30-16.30. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη και θα διανεμηθούν δωρεάν παραδοσιακοί σπόροι και σπορόφυτα. Οπότε όλοι έχουμε την ευκαιρία να πάρουμε παραδοσιακούς σπόρους και σπορόφυτα (ακόμη καλύτερα) και να φτιάξουμε το μποστανάκι μας! Και βέβαια "Φυτεύουμε για να έχουμε".

Ιστολόγιο: http://avlisporoi.blogspot.com/
E-mail επικοινωνίας: avlisporoi@gmail.com
Δ/νση: Αλόπης 5 Κ. Πετράλωνα, Αθήνα

Πτισάνη, το αποφλοιωμένο κριθάρι

Γνώρισα την πτισάνη στο Βλαστό (Κοινωνικός Συνεταιρισμός Ελληνικού-Αργυρούπολης, που δυστυχώς έκλεισε). Εκεί αγόρασα ξεχωριστά προϊόντα που δεν φτάνουν μέχρι τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Οι άνθρωποι του Βλαστού έφεραν κοντά μας προϊόντα μικρής παραγωγής που είχαμε την ευκαιρία να φάμε με μικρό κόστος λόγω του ότι δεν υπήρχε εμπορικό κέρδος (εθελοντές που βοηθούν μικρούς παραγωγούς). Προϊόντα για καλή και υγιεινή διατροφή! Ένα από αυτά είναι και η πτισάνη. Γράφει λοιπόν ο παραγωγός της: Πτισάνη: το αποφλοιωμένο κριθάρι. Πολύ διαδεδομένη ήταν η θεραπεία με πτισάνη στην αρχαία Ελλάδα όλων σχεδόν των ασθενειών και ειδικά των "οξέων" (βαρέων) παθήσεων. Με την πτισάνη έκαναν δύο ειδών αφεψήματα. Το ένα με ολόκληρη πτισάνη που περιείχε όλους τους σπόρους του ξεφλουδισμένου κριθαριού. Το άλλο λεγόταν χυλός και παρασκευαζόταν με τον ίδιο τρόπο, με τη διαφορά ότι το στράγγιζαν για να το κάνουν πιο εύπεπτο.
Το βιβλίο "Περί διαίτης οξέων" του Ιπποκράτη επεκτείνεται τόσο πολύ στη θεραπεία των ασθενειών με πτισάνη ώστε το βιβλίο αυτό μνημονευόταν από τους αρχαίους με τον τίτλο "περί πτισάνης". 
Επιστημονικά στοιχεία καταδεικνύουν ότι η ύπαρξη κριθαριού σε μια υγιεινή διατροφή μπορεί να βοηθήσει στη μείωση στεφανιαίων καρδιακών νόσων. Επίσης βοηθά στη μείωση της χοληστερόλης. 
Βράζω την πτισάνη και την προσθέτω σε σαλάτα ή ως συμπλήρωμα στο πιάτο σε οποιοδήποτε φαγητό. Έχει μεστή γεύση και καταλαβαίνεις ότι σου προσφέρει υγεία! 

Documenta 14, εικαστικός "αναβρασμός"

Κοινωνική ζωή εκτός νόμου

Candice Hopkins

Στις 8 Απριλίου άρχισε η documenta 14, μια έκθεση δυτικοευρωπαϊκής μοντέρνας τέχνης (θα διαρκέσει μέχρι τις 16.7 στην Αθήνα και στο Κάσελ θα διαρκέσει από 10.6-17.9.17). Μια τόσο σημαντική για την Αθήνα εκδήλωση δεν θα πρέπει να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο -κατά τη γνώμη μου- γιατί είναι κάτι που δεν γίνεται κάθε μέρα στην πόλη μας. Επίσης είναι μια συνεργασία μεταξύ Αθήνας και Κάσελ, που σημαίνει πως μας βγάζει από τα στενά όρια της ελληνικής εικαστικής προσέγγισης. Αντιγράφω από το έντυπο: Το 1955 διοργανώθηκε στο Κάσελ η πρώτη documenta, που αποτέλεσε πρωτοβουλία ομάδας φιλότεχνων με επικεφαλής τον καλλιτέχνη, καθηγητή τέχνης και επιμελητή Arnold Bode. H documenta 14 έχει τον τίτλο Μαθαίνοντας από την Αθήνα. Το 2017 η Αθήνα και το Κάσελ φιλοξενούν την έκθεση από κοινού και επί ίσοις όροις. Οι διαφορετικοί τόποι, το πολιτιστικό υπόβαθρο και οι αποκλίνουσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Αθήνα και στο Κάσελ αποτελούν στοιχεία της ίδιας δημιουργικής διαδικασίας και στα δύο μέρη της έκθεσης, διαμορφώνοντας και καθορίζοντας την ίδια στιγμή τα έργα των καλλιτεχνών.
Σε ολόκληρη την πόλη, σε περισσότερα από 40 διαφορετικά δημόσια ιδρύματα, σε πλατείες, κινηματογράφους, πανεπιστημιακούς χώρους και βιβλιοθήκες, περισσότεροι από 160 καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο παρουσιάζουν τα νέα έργα τους για την documenta 14. Οι κυριότεροι εκθεσιακοί χώροι θα είναι ανοιχτοί από Τρίτη έως Κυριακή, 11 π.μ.-9 μ.μ., και την Πέμπτη 11 π.μ.-11 μ.μ. Συμβουλευτείτε τον ιστότοπο της documenta 14 (στο menu) σχετικά με τον τόπο, τις ώρες και μέρες λειτουργίας, καθώς και για πληροφορίες για τα εισιτήρια.

Το πασχαλινό σοκολατένιο καλάθι!

Εδώ και 30 χρόνια -από τον καιρό που τα παιδιά μου ήταν μικρά- αγοράζω κάθε χρόνο το Πάσχα ένα πασχαλινό σοκολατένιο καλάθι. Εκείνα τα χρόνια έβρισκες σοκολατένια καλαθάκια σε πολλά ζαχαροπλαστεία. Σιγά σιγά τη θέση τους πήραν τα πασχαλινά αβγά. Όταν πριν από χρόνια ρώτησα στο ζαχαροπλαστείο του Δεμίρη (ακόμη και σήμερα φτιάχνει καλαθάκια) γιατί δεν υπάρχουν πλέον σοκολατένια καλαθάκια μου είπαν πως έχει φασαρία στην κατασκευή γι' αυτό και όλοι προτιμούν τα σοκολατένια αβγά. Πράγματι έριξα μια ματιά στο διαδίκτυο και ακόμη και ένα ζαχαροπλαστείο που βρήκα φέτος δεν είχε φτιάξει καλαθάκια. Το καλαθάκι έχει μια ιδιαιτερότητα γιατί μέχρι να το ανοίξεις για να το φας διακοσμεί το χώρο και δίνει γιορτινή ατμόσφαιρα. Επίσης είναι γεμισμένο με μικρά σοκολατένια αβγά και καραμελίτσες! Κανω αυτή την αναφορά στο πασχαλινό καλαθάκι εχοντας κατά νου τις μικρές απολαύσεις που ομορφαίνουν τις μέρες μας. Και βέβαια συνεχίζω με αμείωτο ζήλο να το αγοράζω στις κόρες μου παρότι αρκετά μεγάλες γιατί το θεωρώ ξεχωριστό. Καλό σοκολατένιο Πάσχα!

Χαμομήλι, το ταπεινό

Αυτή την εποχή βρίσκουμε σε πολλές μεριές της γης το χαμομήλι. Αν και μοιάζει με μαργαρίτα, είναι πιο λεπτό και έχει και πιο μικρό ανθό. Επίσης τώρα είναι η εποχή του να το μαζέψουμε. Καλό είναι βέβαια να το μαζεύουμε από κήπους ή χωράφια που είναι καθαρό (όπως αυτό στη φωτό από τον Αγρό στο Ελληνικό). Αφού το μαζέψουμε κόβουμε το άνθος του και το αφήνουμε να ξεραθεί. Όποιος μένει σε περιοχή χωρίς καυσαέρια μπορεί να το αποξηράνει στον ήλιο, αλλιώς και μέσα στο σπίτι μπορεί να ξεραθεί μια χαρά. Δεν χρειάζεται να βιαστούμε να το αποθηκεύσουμε, γιατί αν δεν έχει ξεραθεί εντελώς θα μουχλιάσει. Οι ιδιότητές του είναι πολλές με κυριότερη την καταπραϋντική, γι' αυτό λέμε, σε κάθε περίπτωση που έχουμε μια αδιαθεσία, "ας πιω ένα χαμομήλι". Επίσης όταν τσούζουν τα μάτια μας φτιάχνουμε χαμομήλι το οποίο αφότου κρυώσει το τοποθετούμε με κομπρέσες και αισθανόμαστε ανακούφιση.
Διαβάζουμε: Το χαμομήλι θεωρείται ως ένα από τα πιο φαρμακευτικά βότανα και χρησιμοποιείται ως φάρμακο σε ένα ευρύτατο φάσμα παθήσεων. Αντισηπτικό, αντιφλεγμονώδες και χαλαρωτικό μπορεί να τονώσει και προστατέψει τον οργανισμό σας. Βοηθά εναντίον της κράμπας και μειώνει τον πόνο λόγω της περιόδου στις γυναίκες. Το ρόφημα από χαμομήλι έχει αντιπηκτικές ιδιότητες, ενώ μειώνει τη συγκόλληση των αιμοπεταλίων. (http://www.iefimerida.gr/news/208031)

Αρώνια, το βατόμουρο της νιότης

Αγόρασα την αρώνια πριν από δύο χρόνια από ένα παζάρι εναλλακτικών προϊόντων. Οι νέοι της Κερκίνης Γη που την πουλούσαν μου είπαν πως είναι το πιο ισχυρό αντιοξειδωτικό. Την αγάπησα αμέσως. Η υπόξινη γεύση της (την προσθέτω στο τσάι, στη σαλάτα ή την τρώω με το κουτάλι) μου δίνει την εντύπωση πως πραγματικά προσφέρει ευεξία, υγεία και αναζωογόνηση. Τη βρήκα πάλι σε ένα από τα μαγαζιά μπαχαρικών της Ευριπίδου. Πουλιέται σε τριμμένη μορφή. Νομίζω πως αν τη δοκιμάσετε θα την αγαπήσετε!

Αντιγράφω από το σάιτ της Κερκίνης Γη:
Η Αρώνια είναι το  Νο 1 αντιοξειδωτικό φρούτο της φύσης με ιδιαίτερη υπο-όξινη γεύση. Έχει υψηλού επιπέδου περιεκτικότητα σε βιταμίνη C  (15-30 μγρ. στα 100 γραμ) καθώς και σε πολλές άλλες βιταμίνες και ιχνοστοιχεία (Α, Β1, Β2, Β3, Β6, Β9, Ε, Κ, Ρ). Αποτελεί ήδη αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής σε πολλές χώρες. Η Αρώνια ονομάζεται και «βατόμουρο της νιότης», εάν λαμβάνετε μία χούφτα από Aronia berries κάθε μέρα, πιστεύεται πως έχει μία θετική επιρροή στο στομάχι σας, προστατεύοντάς σας από προβλήματα και ασθένειες του πεπτικού συστήματος, όπως είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου. Το υψηλό αντιοξειδωτικό επίπεδο επίσης μειώνει τους θρόμβους στο αίμα και τις καρδιοαγγειακές ασθένειες. Η Αρώνια η Μελανόκαρπη είναι φυλλοβόλος θάμνος ύψους 1-3 μέτρων και στη διεθνή κλίμακα των φαρμακευτικών φυτών κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις. 
Ενδεικτικά: Ριζική ικανότητα απορρόφησης οξυγόνου, αρώνια 16.062, κράνμπερι 9.090, πορτοκάλι 2.103. Σύνολο πολυφαινολών: Αρώνια 2.010, πορτοκάλι 57.

Σοφία Μπόμπολη, το νερό ως εικαστική προσέγγιση

"Η έκθεση των έργων της Σοφίας Μπόμπολη είναι κάτι πολύ παραπάνω από το άθροισμα έργων γύρω από τον θεματικό άξονα του νερού. Είναι το στήσιμο ενός ολόκληρου κόσμου, τον οποίο η καλλιτέχνις μας προσκαλεί να τον βιώσουμε μαζί της. Όχι τυχαία, εκτίθενται έργα διαφόρων τρόπων καλλιτεχνικής έκφρασης: ζωγραφική, βίντεο, εγκατάσταση, φωτογραφία σαν ένα είδος performance όπου η καλλιτέχνις επικοινώνησε με την φύση σε μια ενορατική τέχνη, γλυπτική, κι ακόμη ζωγραφισμένο ύφασμα («Να μην έχεις τίποτα που να μην ξέρεις ότι είναι χρήσιμο ή να μην πιστεύεις ότι είναι όμορφο μέσα στο σπίτι σου» έλεγε ο William Morris, ο καλλιτέχνης και διανοούμενος που παθιάστηκε όσο κανείς με τις εφαρμοσμένες τέχνες).

Η όραση, που άλλοτε μας παρουσιάζει κόσμους μονοχρωματικής γαλήνης, άλλοτε μας αποκαλύπτει τις τυχαίες διαδρομές της σταγόνας (ίσως και την αναγκαιότητα πίσω απ' το τυχαίο) κι άλλοτε υπονομεύει το «αλάθητο» της φύσης της, με τα παιχνίδια της διάθλασης που μας φανερώνει, είναι η βασική αίσθηση που μας καθοδηγεί στο ταξίδι μας στον κόσμο αυτό. Όμως και η ακοή είναι πλοηγός μας: οι ήχοι του νερού που ακούγονται, αλλά και οι ήχοι που υπονοούνται από τη συνάντηση του νερού με την φύση, αλλά και το αστικό τοπίο, ακόμα και η μεταφυσική σιωπή που αναδίδουν κάποια από τα έργα, συνοδεύουν και μεταμορφώνουν τις εμπειρίες της όρασης. Από κοντά, και οι υπόλοιπες αισθήσεις ενεργοποιούνται, για να ανακαλέσουμε την δροσερότητα του νερού ή την άνωση μέσα σε αυτό ή την ιδιότητα του να ξεδιψά.
Αλλά πάνω απ' όλα, αυτή η βαθιά ρομαντική τέχνη δονεί αυτή την εσωτερική μας χορδή που μας καλεί πίσω στη φύση, ώστε να ενωθούμε καθησυχαστικά μαζί της".
Μαρία - Μόσχα Καρατζόγλου, Ιστορικός Τέχνης



H Σοφία Μπόμπολη είναι πτυχιούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε χώρους τέχνης, ιδρύματα και Μουσεία.

• Τον Ιούλιο 2015 έργο της βραβεύτηκε στην πόλη Κόμπε της Ιαπωνίας.


• Το 2012 έργο της βραβεύτηκε από τον ΕΛΤΑ «EUROPA» 2012.



Η έκθεση: Κηφισοδότου 15-19, Άνω Πετράλωνα, Αθήνα.
Διάρκεια έως τις 5 Απριλίου.
Τηλ. Επικοινωνίας 6972541125

Μποράγκο, το φυτό της μέλισσας και του ανθρώπου

Έμαθα για το μποράγκο στον Αγρό του Ελληνικού. Μας το έφερε ο Βαγγέλης, επειδή είναι το αγαπημένο φυτό των μελισσών. Και ως γνωστό οι μέλισσες είναι το έντομο που μεταφέρει τη "ζωή". Είναι πολύ εύκολο στην καλλιέργεια και αναπαράγεται μόνο του, αφού οι σπόροι του πετάγονται παντού. Είναι ετήσιο ποώδες φυτό και γίνεται 60/80 εκ. Προσαρμόζεται σε οποιοδήποτε είδος χώματος και ανθίζει από το Μάιο (και νωρίτερα αφού η φωτό είναι από τη γλάστρα μου) έως το Σεπτέμβριο. Το πιο καταπληκτικό (για τους μελισσουργούς) δίνει 500 κιλά μέλι /εκτάριο. Αυτό κι αν δείχνει την αγάπη της μέλισσας για το μποράγκο. 
Το μποράγκο είναι το φυτό που ο Όμηρος αναφέρει ως νηπενθές, το μυθικό φάρμακο που αλλάζει τη διάθεση, φέρνει ευεξία, χαλαρώνει, ηρεμεί και κάνει να ξεχνιέται η λύπη κι ο θυμός. Οι σύγχρονες έρευνες έχουν δώσει καινούργια στοιχεία και πρακτικές αποκαλύπτοντας ότι το βότανο διεγείρει τους αδένες των επινεφριδίων, θωρακίζει τον ανθρώπινο οργανισμό και είναι καθαρτικό του αίματος. Το λάδι μποράγκο έχει αποδειχθεί ότι έχει την ικανότητα να ηρεμήσει και να επουλώσει μια φλεγμονή κι έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για να ανακουφίσει τον πόνο, το πρήξιμο και τη δυσκαμψία των αρθρώσεων.

Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα

Η Πινακοθήκη Χατζηκυριάκου-Γκίκα ήταν μία ακόμη αποκάλυψη για μένα. Την επισκέφτηκα για πρώτη φορά το 2013 (ήταν μια επίσκεψη οργανωμένη από τη δασκάλα μου στη γλυπτική Ευδοκία Παπουλή). Πραγματικά μου αποκαλύφθηκε ένας ολόκληρος κόσμος μέσα από τα έργα των Ελλήνων καλλιτεχνών όλων των τεχνών. Την ξαναεπισκέφτηκα το Δεκέμβριο του 2014 (οι φωτό είναι από εκείνη τη φορά) και νομίζω πως όσες φορές και αν επισκεφτώ αυτό το μαγευτικό σπίτι δεν θα "χορτάσω" τέχνη. Αν και είναι μέσα στα πόδια μας νομίζω πως πολύ λίγοι την έχουν επισκεφτεί. Ευκαιρία τώρα που ανοίγει ο καιρός για μια περιπλάνηση στα... μονοπάτια της ελληνικής τέχνης. Όχι τίποτε άλλο αλλά βλέποντας ξανά και ξανά όλα αυτά τα ιερά τέρατα μπορείς να επιβεβαιώνεσαι ως πολίτης μιας χώρας με τέτοια καλλιτεχνική -και όχι μόνο- ιστορία που δεν μπορούν να αντέξουν οι ώμοι μας! Αφορά την περίοδο από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Μικρασιατική καταστροφή έως τις παραμονές της Δικτατορίας του 1967.
 
  Αντιγράφω από το σάιτ του Μουσείου Μπενάκη:
Το κτήριο της οδού Κριεζώτου 3 ανήκε εξ ολοκλήρου στον αείμνηστο ζωγράφο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και περιήλθε στο Μουσείο Μπενάκη από δωρεά του καλλιτέχνη ενόσω αυτός ακόμη ζούσε.
Το αρχικό κτήριο – ισόγειο και πέντε όροφοι – κτίστηκε με εντολή του Αλέξανδρου Χατζηκυριάκου γύρω στο 1932 από τον Κωνσταντίνο Κιτσίκη, αρχιτέκτονα και καθηγητή στο Πολυτεχνείο, και αποτελεί τυπικό δείγμα αρχιτεκτονικής πολυκατοικίας του Μεσοπολέμου.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας αποφάσισε να κατοικήσει μόνιμα στο κτήριο που ανήκε στην οικογένειά του. Για το σκοπό αυτό πρόσθεσε έναν επιπλέον όροφο, τη διαμόρφωση του οποίου επιμελήθηκε ο ίδιος με τη βοήθεια των μαθητών του στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου, Αντώνη Κιτσίκη και Αλέξανδρου Παπαγεωργίου. Ήδη από την εποχή του το σπίτι της οδού Κριεζώτου προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον στους αρχιτεκτονικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους και παρουσιάστηκε σε ελληνικά και ξένα περιοδικά αρχιτεκτονικής.

Στο ειδικά διαμορφωμένο ευρύχωρο και φωτεινό δώμα του έκτου όροφου εγκατέστησε το εργαστήριο και τη βιβλιοθήκη του, ενώ χρησιμοποιούσε τον πέμπτο όροφο για κατοικία. Εκεί έζησε και δημιούργησε ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας επί σαράντα συνεχή χρόνια ως το θάνατό του, το Σεπτέμβριο του 1994. Οι χώροι αυτοί διατηρούνται μέχρι σήμερα όπως τους είχε ο ίδιος οργανώσει και διακοσμήσει.
Η Πινακοθήκη παρέμεινε κλειστή από το 2005 λόγω εργασιών για τη συντήρηση και την ανάπλαση των χώρων του κτηρίου, η μελέτη της οποίας έγινε από τον αρχιτέκτονα Παύλο Καλλιγά. Μετά την αποπεράτωσή τους μόνιμα εκθέματα παρέμειναν η κατοικία, το εργαστήρι του καλλιτέχνη και η πινακοθήκη των έργων του, ενώ οι υπόλοιποι ελεύθεροι χώροι διατέθηκαν για την ανάδειξη της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας της Ελλάδας σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Μικρασιατική καταστροφή έως τις παραμονές της Δικτατορίας του 1967, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα το κλίμα μέσα στο οποίο ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας έζησε και διαμόρφωσε τις καλλιτεχνικές του αντιλήψεις.