Φουγάρο, η απόλυτη αισθητική!

Πεταλούδα από κουτάκια αλουμινίου, Φρ. Μορέτι

Πρωτοεπισκέφτηκα το Φουγάρο στο Ναύπλιο πριν από χρόνια και έμεινα κατάπληκτη από την υψηλή αισθητική του χώρου. Ένα παλιό εργοστάσιο ντομάτας (Ανθός) έχει μεταμορφωθεί σε έναν πολυχώρο που θα τον ζήλευε ακόμη και μια μεγαλούπολη! Με την ευκαιρία της έκθεσης της φίλης και συνοδοιπόρου στο Σωματείο Φίλων του Μουσείου Γλυπτικής "Ν. Περαντινός", Βάσως Γκιώνη, επισκέφτηκα και πάλι το χώρο και για ακόμη μια φορά θαύμασα το πόσο καλαίσθητα έχουν όλα διαμορφωθεί.

Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα της Βάσως Γκιώνη-Ζησιμοπούλου με τίτλο "Μνήμες", που στρέφονται στην ανθρώπινη μορφή και έργα της ενότητας "Ελαίης σκιή - Umbra oleae", που αντλούν την έμπνευσή τους από το ελαιόδεντρο, περιλαμβάνουν λάδια και μικτή τεχνική σε καμβά, έργα σε χαρτί με μελάνι, σανγκίνα και μολύβι, καθώς και γλυπτά σε μάρμαρο.

Τα τρία κεντρικά κτίρια του χώρου που σχηματίζουν ένα Π φιλοξενούν αντίστοιχα το χώρο για τις εκθέσεις, το χώρο του cafe και εστιατορίου και το χώρο της βιβλιοθήκης.

Αντιγράφω από το σάιτ https://www.fougaro.gr/el/φουγάρο

"ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Να Συγκινεί, να Ερεθίζει,

να Εμπνέει, να Κινητοποιεί,

τις Πνευματικές και Δημιουργικές Δυνάμεις

της κοινωνίας και των ατόμων


που έρχονται

σ’ επαφή

μαζί του.

Χώρος Ζωής και Χώρος Τέχνης, το ΦΟΥΓΑΡΟ είναι μοναδικό.

​Εδώ, η τέχνη – μικρή, Μεγάλη, καθημερινή - γίνεται ένα με τη ζωή.

Imagine: Ένα Café που σερβίρει υπέροχα πιάτα φαγητού, μια τρίγλωσση Βιβλιοθήκη Τεχνών και Ανθρωπιστικών Σπουδών με 35.000 τίτλους, Εσωτερικoί και Υπαίθριοι χώροι για Εργαστήρια, μία Gallery 300 τ.μ. και βέβαια το αυθεντικό ΑrtShop... Όλα αυτά με θέα μία υψικάμινο 36 μέτρων και το Παλαμήδι, μέσα σε αίθρια με πλατάνια και μουριές, νερά που τρέχουν, πορτοκαλιές και ανθόκηπους..

Όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα, το ΦΟΥΓΑΡΟ είναι έργο της Φλωρίκας Π. Κυριακοπούλου. Εικαστικός, συλλέκτρια, επιχειρηματίας, κάποτε δημοσιογράφος και ανταποκρίτρια ξένου τύπου, η Φ.Π.Κ. εργάστηκε για 15 χρόνια με τους συνεργάτες της για να μεταμορφώσει το ιστορικό βιομηχανικό ερείπιο της κονσερβοποιίας «Ανθός» σ΄ έναν Πολυχώρο Πολιτισμού, που είναι συγχρόνως ένα τεράστιο, δυναμικό, Έργο Τέχνης.

Το Δεκέμβριο του 2013 το Φουγάρο βραβεύτηκε με Ειδική Μνεία στα Βραβεία Αρχιτεκτονικής 2013 του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής".

"Ξεφυλλίζοντας" το σάιτ ανακαλύπτεις έναν ολόκληρο κόσμο που καλύπτει όλες τις αισθητικές μας ανάγκες (Τέχνη, γνώση, περιβάλλον, γεύση, μουσική). 

Νομίζω πως η επίσκεψη στον πολυχώρο Φουγάρο είναι μια "υποχρέωση" που καλούμαστε να καλύψουμε μόνο και μόνο για να αισθανθούμε ότι όσα επιτεύγματα έχει καταφέρει ο άνθρωπος βρίσκονται εδώ! 

Ιστορίες... ποδηλάτων!

Υπάρχει μια βασική αρχή στη Γλυπτική. Μαθαίνεις να κοιτάς το περίγραμμα των πραγμάτων. Από τη στιγμή που ασχολήθηκα με τη Γλυπτική, το 2007, βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Το ποδήλατο είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες.
Το πρώτο ποδήλατο που μετέτρεψα σε έργο (2011) αναπαριστά μια γυναίκα, τη Ζωή-ποδήλατο (έχει και μεταφορική έννοια). Το δεύτερο ήταν η Πεταλούδα. Ακολούθησε η κατασκευή του μεγαλειώδους Ερωδιού. Αμέσως μετά το Παρυδάτιο πουλί, η Πεταλούδα στο ποδήλατο, η Πασχαλίτσα, η Μελισσούλα και έπεται συνέχεια…
Τα ποδήλατα, αν και πρωτόλειας μορφής “εργαλεία”, είναι ολοκληρωμένα μηχανήματα που εμπεριέχουν την έννοια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας.
Το ποδήλατο είναι ένα μηχάνημα που έχει πολλές ζωές. Δεν μπορείς να το πετάξεις όταν θα έχει πλέον παλιώσει ως μεταφορικό μέσο. Πρέπει να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία...

Oι γυναίκες του σήμερα, όπως τις βλέπει η Ιωάννα Κορομηλά

 Η Ιωάννα Κορομηλά είναι μια ανήσυχη εικαστικός που  επικοινωνεί με ξεχωριστό τρόπο τις ιδέες της γύρω από τη γυναίκα του σήμερα. Η νέα δράση της σχετίζεται με την Ημέρα της Γυναίκας. Έχει λοιπόν από κοινού με  τη συγγραφέα Κατερίνα Τσεμπερλίδου οργανώσει 

στο IANOS ARTSHOP@GOLDEN HALL ένα Art Event που περιλαμβάνει έκθεση μικρογλυπτών και κοσμημάτων μαζί με την παρουσίαση του βιβλίου της Κατερίνας Τσεμπερίδου. Η παρουσίαση στις 7/3 είναι αφιερωμένη στη Γυναίκα του σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας. Η συγγραφέας Κατερίνα Τσεμπερλίδου θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει αντίτυπα του βιβλίου της "Οι Ελληνίδες είναι θεές" των εκδόσεων Χάρτινη Πόλη, ενώ ταυτόχρονα το κοινό θα μπορεί να ξεναγηθεί στην έκθεση εικαστικού κοσμήματος και μικρογλυπτικής της Ιωάννας Κορομηλά. 

Διάρκεια έκθεσης: 7-17 Μαρτίου 2018.

Λίγα λόγια για την έκθεση της Ιωάννας Κορομηλά:
Εικαστικό κόσμημα και μικρογλυπτά σε μοναδικά πρωτότυπα σχέδια και φόρμες, δουλεμένα ένα-ένα στο χέρι σε περιορισμένες συλλογές.
«Όλα γύρω μου είναι έμπνευση… Το φώς, τα παιχνιδίσματα των χρωμάτων, η θάλασσα, τα νησιά μας, τα όστρακα, τα φύλλα, η φύση ολόκληρη που ξεδιπλώνει τους θησαυρούς της και με εκπλήσσει με το μεγαλείο της κάθε φορά. Όλα αυτά με προκαλούν να συνδυάσω κάθε φορά από την αρχή τα πολύτιμα μέταλλα, τους ημιπολύτιμους λίθους, το μετάξι, τον ορείχαλκο, το μάρμαρο, το ξύλο, με τις διαχρονικές φόρμες της Ελλάδας μας και να τα μετατρέψω είτε σε κοσμήματα είτε σε μικρογλυπτά για τις γυναίκες του σήμερα». Ιωάννα Κορομηλά
Λίγα λόγια για το βιβλίο της Κατερίνας Τσεμπερλίδου με τίτλο "Οι Ελληνίδες είναι θεές", εκδόσεις Χάρτινη Πόλη:
«Οι Ελληνίδες είναι θεές» είναι ένας συνδυασμός μυθοπλασίας και non-fiction.
Η ιστορία: Ο Γκρεγκ, Ελληνοαμερικανικός ρεπόρτερ, έρχεται στην Ελλάδα για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τις σημερινές Ελληνίδες. Από το εξωτερικό του δίνουν το όνομα της Αθηνάς, νεαρής Ελληνίδας δικηγόρου, για να τον βοηθήσει στις πληροφορίες που χρειάζεται και να τον φέρει σε επαφή με σύγχρονες Ελληνίδες. Η Αθηνά έχει γράψει μια εργασία με τίτλο “Οι Ελληνίδες είναι Θεές” πάνω στο πορτρέτο της σύγχρονης Ελληνίδας. Παράλληλα ο Γκρεγκ θα διεκδικήσει ένα μικρό σπιτάκι και τις λίγες ελιές που του άφησε η Ελληνίδα γιαγιά του στη Μεσσηνία.Το non-fiction μέρος: τα κεφάλαια από την εργασία της Αθηνάς “Οι Ελληνίδες είναι θεές” που διαβάζει ο Γκρεγκ. Επομένως, το βιβλίο αποτελείται από κεφάλαια μυθοπλασίας (μυθιστόρημα), αλλά και από κεφάλαια non-fiction με πραγματικά στοιχεία για το πορτρέτο της σύγχρονης Ελληνίδας (από την εργασία της Αθηνάς) και αυτά εναλλάσσονται μεταξύ τους.

Περί μαθημάτων αγγλικών ο λόγος

Τώρα πλέον που τα αγγλικά έχουν γίνει απαραίτητα στη ζωή μας χρειάστηκε να τα φρεσκάρω λίγο. Οι καιροί όμως είναι χαλεποί οπότε έπρεπε να αναζητήσω κάποιο τρόπο εκμάθησης. Το συζήτησα με μια φίλη και μου είπε να μπω στο ίντερνετ που γίνονται δωρεάν μαθήματα από μεγάλα ιδρύματα (πανεπιστήμια κ.ά.). Ψάχνοντας λοιπόν βρήκα τη σελίδα δωρεάν μαθημάτων αγγλικών του Οxford. H διεύθυνση είναι oxfordonlineenglish.com. Μπαίνοντας στη σελίδα ανακαλύπτεις μικρά κειμενάκια (έχουν υπογραμμίσει τις λέξεις που ίσως δεν γνωρίζεις) που συνοδεύονται από ασκήσεις. Πολύ εύκολος, χαλαρός και ουσιαστικός τρόπος να φέρεις στο προσκήνιο γνώσεις που σε γεμίζουν αυτοπεποίθηση! 

Μουσείο, ένας ζωντανός οργανισμός!

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αντιπαθούν τα μουσεία και τις εκθέσεις σε αυτά. Θεωρούν πως είναι μαυσωλεία και δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν. Αντίθετα εγώ θεωρώ πως το μουσείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που σου δίνει μέσα από αδρές γραμμές όλο το παρελθόν (αλλά και το παρόν και ίσως το μέλλον). Κι αυτό γιατί πού αλλού μπορείς να δεις τη δουλειά ανθρώπων που έχουν αφήσει αυτό τον κόσμο, οι οποίοι όταν ζούσαν ασχολήθηκαν με τόση επιτυχία σε διάφορα αντικείμενα και άφησαν έργο αξιοθαύμαστο; Στον κλειστό χώρο του μουσείου βυθίζεσαι σε ένα σπήλαιο αναζήτησης και εκεί στο "σκοτάδι" ανακαλύπτεις μικρά διαμαντάκια... Φεύγεις από το βάρος της καθημερινότητας, μπαίνεις σε έναν άλλο μακρινό κόσμο και αισθάνεσαι πως ταξιδεύεις στο χρόνο... Πριν από χρόνια είχα ακούσει πως σε περίοδο πολέμου οι άνθρωποι επισκέπτονται πολύ συχνά τα μουσεία. Νομίζω πως αυτό και μόνο εξηγεί πόσο ανάγκη έχουμε αυτούς τους χώρους πολιτισμού και μάλιστα σήμερα που με τις νέες τεχνολογίες έχουν να προσφέρουν σπουδαίο έργο!
  
Σήμερα λοιπόν πήγα στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς (ένα μουσείο γνωστό για την αξιόλογη δουλειά που κάνει, πράγμα το οποίο για μένα αποτελεί εγγύηση πως δεν θα απογοητευτώ) για να δω την έκθεση του χαλκογράφου Ν. Βεντούρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι εξαιρετικό έργο κατέλιπε αυτός ο καλλιτέχνης... Ολόκληρες θεματικές σειρές από χαλκογραφίες, σκίτσα, πίνακες. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση που αξίζει τον κόπο να πάει κάποιος μέχρι εκεί να τη θαυμάσει και να ολοκληρώσει την έξοδό του με ένα ωραίο καφεδάκι! 
Έχει ξεναγήσεις τις Παρασκευές, 2 και 16/2, στις 6μμ.

https://www.benaki.gr/index.php?option=com_events&view=event&id=5502&Itemid=163&lang=el 

REM/ κήπος, η νέα δουλειά της Κοκκίνου

Η Άννα Κοκκίνου μας έχει συνηθίσει σε μεγάλες θεατρικές στιγμές όπου η ανθρώπινη υπόσταση μπαίνει σε τροχιά εξαΰλωσης. Η νέα παράσταση της Σφενδόνης REM/ κήπος προγραμματίζεται για τις 11 Φεβρουαρίου.


Πέντε ηθοποιοί οδηγούν το θεατή μέσα από μια ρωγμή στο χρόνο, στον μαγικό χώρο μιας σκηνικής ταυτοχρονίας. Μολονότι το θέατρο είναι σαν ένα μουσικό κομμάτι όπου πρωταγωνιστούν οι ήχοι. Πολλοί αντίλαλοι και πολλές φωνές κατοικούν αυτό τον κήπο. Πλέκονται κείμενα - Αχμάτοβα, Γέητς, Κλάιστ, Πάουντ, Προυστ, Έλιοτ, Βιζυηνός και επεξεργασμένα κινηματογραφικά θραύσματα - Ντράγιερ, Ταρκόφσκι, Μπέργκμαν, Παρατζάνωφ. Ενδεικτικά είναι αυτά τα υλικά από τη δραματουργία της παράστασης. Η δραματουργία και το μουσικό-ηχητικό σύμπαν αυτής της παράστασης, σαν μια σειρά επικλήσεων στον πρώτο μας κόσμο, πλέκονται σ΄ένα αδιαίρετο σύνολο.


Απομένει να δούμε τη νέα δουλειά της μεγάλης δραματουργού!


Σκηνοθεσία, Άννα Κοκκίνου/ Δραματουργία, Νίκος Φλέσσας, Αλκίνοος Δωρής, Άννα Κοκκίνου/ Σκηνικά, Δημήτρης Ταμπάκης/ Βίντεο, Κωνσταντίνος Χειλάς/ Παίζουν, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Αλκίνοος Δωρής, Στεφανία Στεφάνου, Άννα Κοκκίνου.

Η προπώληση έχει αρχίσει. Μέχρι τις 14 Ιανουαρίου ισχύει μια προσφορά για τους θεατές της Σφενδόνης: Στη τιμή του ενός εισιτηρίου 16 ευρώ μπορούν να έρθουν 2 άτομα. Τα εισιτήρια μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το ταμείο του θεάτρου 215 215 8968 και ηλεκτρονικά από την ticketservices ή στο 210 72 34567.

Γευστικό μελομακάρονο!

Μέρες που είναι και παρότι πολλοί βρισκόμαστε σε "χειμερία νάρκη", θέλω να σας βάλω στο χριστουγεννιάτικο κλίμα με μια συνταγή μελομακάρονων που χρονολογείται από πολύ παλιά. Είναι πολύ εύκολα στην παρασκευή τους και σίγουρα θα σας θυμίσουν το κλασικό παλιό μελομακάρονο.
Μην περιμένετε να είναι σαν του εμπορίου, έχουν μια ξεχωριστή γευστική βαρύτητα. Καλή επιτυχία!

Υλικά:
1 κιλό λάδι
2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις (μπορεί να πάρει και λιγότερο)
320 γραμμ. ζάχαρη
1 φλιτζανάκι του καφέ αλισίβα (από στάχτη καθαρή)
2 ποτηράκια κρασιού κονιάκ
2 πορτοκάλια (ξύσμα και χυμό)
Κανέλα, καρύδια
Σιρόπι:
2 φλιτζάνια ζάχαρη
2 φλιτζάνια νερό
2 φλιτζάνια μέλι

Εκτέλεση:
Ρίχνετε το λάδι και τη ζάχαρη στον κάδο (μίξερ) και χτυπάτε. Ταυτόχρονα ρίχνετε και τα υπόλοιπα υλικά. Στο τέλος προσθέτετε το αλεύρι φροντίζοντας να γίνει μια μαλακιά ζύμη (ίσως δεν πάρει 2 κιλά). Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 30 λεπτά περίπου (να πάρουν ένα ροζέ χρώμα).
Ετοιμάζετε σε κατσαρόλα το σιρόπι και το βράζετε για 5 λεπτά. Στη συνέχεια ρίχνετε 5-5 τα μελομακάρονα (τόσα θα χωράει περίπου, αλλιώς βάλτε περισσότερα) και τα αφήνετε 2 λεπτά να τραβήξουν, τα γυρίζετε για λίγο και τα βγάζετε.
Τα βάζετε σε πιατέλα, τα πασπαλίζετε με κανέλα και καρύδια.
Στην αρχή θα είναι σκληρά, όμως όταν κρυώσουν θα δείτε πως έχουν μελώσει σε βάθος.
Αν περισσέψει σιρόπι, ρίχτε το σιγά σιγά από πάνω.
Η δοσολογία είναι για 2 πιατέλες. Μπορείτε να κάνετε και τη μισή δόση.
Η αλισίβα γίνεται με 2-3 κουταλιές στάχτη (όχι από ψητά) που τη βάζετε σε ένα μικρό κατσαρολάκι και με 2 φλιτζάνια νερό. Παίρνει μια βράση και την αφήνετε να κατακαθίσει. Τη σουρώνετε και έχετε ένα σχεδόν διάφανο νερό.

"Mόλι Σουίνι", το μεγαλείο της τέχνης

Η ομάδα ΠΥΡ ανέβασε το έργο του Μπράιαν Φρίελ «Μόλι Σουίνι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο το 1985, που πραγματεύεται τη ζωή μιας τυφλής κοπέλας, η οποία κάποτε εγχειρίζεται και ξαναβρίσκει το φως της, όμως η συμμετοχή της στον κόσμο είναι εξαιρετικά δύσκολη γι' αυτήν. Είχα την τύχη να  παρακολουθήσω το έργο με την εξαιρετική ερμηνεία της Δέσποινας Κούρτη (χωρίς να θέλω να μειώσω τους άλλους ηθοποιούς) και να μείνω κατάπληκτη από το πόσα πράγματα δεν γνωρίζουμε για τους ανθρώπους που έχουν μια αναπηρία (και τόσο σημαντική όπως η τυφλότητα).

"Στη Μόλι Σουίνι, ένα τρυφερά σπαραχτικό δράμα, ο Φρίελ πραγματεύεται πραγματικά γεγονότα, έχοντας, όπως φαίνεται, εγκύψει με επιστημονική ευσυνειδησία σε όλες τις παραμέτρους που τα συνθέτουν. Η διαπίστωση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι το θέμα του έργου σχετίζεται άμεσα με την ιατρική επιστήμη, και μάλιστα σε έναν τομέα από τους πιο περίπλοκους. Πρόκειται για την τυφλότητα και τα περιθώρια της ίασής της ―αλλά αυτό αποτελεί μόνο μια αφετηρία, για να αγγίξει ο σπουδαίος, και άκρας ευαισθησίας, αυτός Ιρλανδός άλλα παράπλευρα θέματα, καθόλου οικεία σε μή ειδικούς αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα, όπως, ας πούμε: πόσο η στέρηση μια βασικής αίσθησης σαν την όραση καθιστά τη ζωή του “πάσχοντος” ατελή και πόσο μια παρόμοια έλλειψη αλλοιώνει τη σχέση του με το περιβάλλον και τους ανθρώπους· πόσο η θεραπεία της μπορεί αυτόματα να καταλήξει σε μια πληρέστερη κατάσταση επαφής με τον κόσμο και πόσο εφικτή είναι η διαδικασία της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη· κυρίως, ποια η σχέση, συμμαχική ή ανταγωνιστική, μεταξύ σωματικής και ψυχικής αντίδρασης κατά ή μετά τη μετάβαση αυτή· τέλος, με πόση γνώση και κατανόηση αντιμετωπίζουν τα άλλα πρόσωπα τον τυφλό, πριν και μετά την απόπειρα της θεραπείας. Πολλές παρόμοιες απορίες λύνονται, αλλά με κατάληξη τσεχοφικά τραγική". Νίκος Χουρμουζιάδης, σκηνοθέτης

«Morphogenesis», η εικαστική απεικόνιση της γέννησης

Μια πρωτοποριακή έκθεση της Σταματίνας Πάλμου με θέμα “Morphogenesis” Φιλοξενείται στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τεχνολογίας και Διαστήματος (ESTEC) στο Noordwijk της Ολλανδίας από τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017.
Το έργο της Σταματίνας αντλεί έμπνευση από το βοτανικό θησαυρό της Πίνδου και της Αττικής. Είναι μια έκφραση της αγάπης της για τη συνεχώς εξελισσόμενη ζωή. Ο φυσικός κόσμος με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του, όπως οι συμμετρίες, οι σπείρες και οι μαίανδροι, πάντα τη γοητεύει. Η διέξοδός της γι' αυτή την αγάπη είναι μέσω της ενασχόλησής της ως καλλιτέχνις περιβάλλοντος εδώ και 20 χρόνια. Ο συνδυασμός του οράματος και του πάθους της με τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής τεχνολογίας, όπου έχει ενσωματώσει αυτές τις αλγοριθμικές διαδικασίες, της δίνει τη δυνατότητα να αποκαλύψει μορφές που δεν έχουν ιδωθεί μέχρι τώρα.
Ο τίτλος της έκθεσης, “Morphogenesis”, είναι ένας όρος που περιγράφει τη βιολογική διαδικασία που ωθεί τον οργανισμό να αναπτύξει το σχήμα του. Η Σταματίνα χρησιμοποιεί αυτήν τη διαδικασία για να δημιουργήσει μνημειώδεις συνθέσεις, πολύ μεγεθυντικών φυσικών μορφών, υπερρεαλιστικές και εξαιρετικά γεωμετρικές. Επηρεασμένη από τους Georgia O'Keefe και David Hockney, η Σταματίνα δημιουργεί ένα οπτικό λεξιλόγιο της δικής της «γλώσσας», τόσο όμορφο και ενδιαφέρον, που παρέχει ένα παράθυρο στις διαδικασίες επεξεργασίας πληροφοριών από τις οποίες καλλιεργούνται μορφές, φωτίζοντας τη μυστηριώδη φύση της ζωής.
Χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, κάθε έργο της παρουσιάζει μια ακόμη περιπέτεια σε έναν κόσμο των μορφών. Συνεπώς, η Σταματίνα επιμένει συνεχώς σε μοναδικά, μη επαναλαμβανόμενα έργα, απορρίπτοντας εννοιολογικά την απρόσωπη μαζική αναπαραγωγή. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κίνημα της pop art της δεκαετίας του 1960 και σε συμφωνία με τη Generative art που χρονολογείται την ίδια περίοδο, η οποία σημάδεψε τη λαϊκή κουλτούρα και εισήγαγε πολυπλοκότητα και μοναδικότητα.
Κοιτάζοντας αυτούς τους μετασχηματισμούς με βάση τις καθιερωμένες μορφές και τη γένεση κάτι καινούργιου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν το παλιό δίνει πραγματικά το νέο ή είναι πάντα παρόν. Υπάρχει αρχή και τέλος; Αφήστε τα μάτια σας να σας παρασύρουν σε μια διαρκή αλλαγή και κίνηση όπου ο χρόνος χάνεται.

http://ecoart.gr/artists/stamatina/

http://stamatina.gr/

Η διερεύνηση της "Απώλειας"

Η Ζάννα Αρτέμη και η EYPRAKSIA, δύο καλλιτέχνες που έχουν κοινό σκοπό να ερευνήσουν την "Απώλεια", μας  "βάζουν" σε μια εικαστική έκθεση, installation – performance art work - mixed media προκειμένου να μοιραστούν μαζί μας τις εικαστικές τους σκέψεις! 

Την Πέμπτη 02 Νοεμβρίου στις 19.30, η γκαλερί του Black Duck θα αποτελέσει τόπο συνάντησης για τη Ζάννα Αρτέμη και την EYPRAKSIA.
Η Ζάννα Αρτέμη, με μια αυτοβιογραφική διάθεση, ρίχνει φως στα πιο βαθιά ρήγματα της προσωπικότητάς της, τις πιο βαθιές πληγές των απωλειών της, παρουσιάζοντάς μας τρισδιάστατα έργα με ζωγραφική και αντικείμενα που φέρουν μνήμες. Το installation που θα στηθεί στο χώρο της έκθεσης, ονομάζεται «Πατρίδες» είναι το δικό της βίωμα από τη μετεγκατάστασή της σε άλλο τόπο σε νεαρή ηλικία.
Η EYPRAKSIA έρχεται αντιμέτωπη με τα προσωπικά της όρια, τους φόβους και τις αγωνίες της, που αγγίζουν ποιότητες ψυχικών, πνευματικών και ηθικών αξιών. Μας παρουσιάζει πίνακες μικτής τεχνικής και ηχητικές εγκαταστάσεις.
Τη βραδιά των εγκαινίων (2/11) θα δώσει performance, το οποίο πραγματεύεται την ποιότητα της απώλειας ως μια κατάσταση συνεχούς μνήμης της μη ύπαρξης. Συνθήκη νοερής παρουσίας μέσα από την απουσία. Η κατάσταση της απώλειας φέρει έναν δυνατό κραδασμό, μια εσωτερική δύναμη στο παρόν όπου αυτομάτως καθιστά την απώλεια παρούσα και το παρόν πολλές φορές απώλεια.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 02 Νοεμβρίου 2017 στις 19.30 / Performance: 21.30
Διάρκεια έκθεσης: 02 Νοεμβρίου 2017 – 11 Νοεμβρίου 2017
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: κλειστά
Black Duck Multiplarte –Ντόρα Ρίζου
Cafe-Bar-Restaurant-Gallery
Χρήστου Λαδά 9α
210 3234760
www.blackduck.gr / info@blackduck.gr

Η τέχνη στο δημόσιο χώρο

Στις 8 Αυγούστου έγινε η παρουσίαση της έκθεσης  της Καίτης Χόρτη, "Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου" που έγινε στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας από τις 18 Ιουλίου έως τις 28 Αυγούστου. Μία από τις ομιλήτριες ήταν η Πάττυ Καλού, αρχιτέκτονας μηχανικός, η οποία μίλησε για την τέχνη στους δημόσιους χώρους. Η ομιλία της ήταν ιδιαίτερα μεστή και αποτύπωσε ακριβώς το νόημα που έχει η παρουσία γλυπτών σε έναν ανοικτό δημόσιο χώρο, όπου τα έργα γίνονται κτήμα όλων. Πολλοί από τους περαστικούς διερωτήθηκαν τι είναι αυτά τα έργα και προβληματίστηκαν γύρω από τη θέση τους. Άλλοι είπαν πως θα ήθελαν να είναι πιο κοντά ώστε να τα βλέπουν καλύτερα, άλλοι είπαν πως η μακρινή θέση τα συνδέει με το φυσικό περιβάλλον και δημιουργείται μια παραίσθηση γύρω από το αν είναι έργα ή μέρος του τοπίου (πουλιά που κάθισαν για λίγο στην ξέρα). Όλοι πάντως (είτε είχαν κάποια γνώση είτε όχι) εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θέαμα!

Παρατίθεται η ομιλία της Πάττυς Καλού, η οποία έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα του ιβαριού της Λευκάδας αφού είχε συμμετάσχει μαζί με την Ειρήνη Τραχανά στην 8η Διεθνή Μπιενάλε Εξωτερικού Χώρου, Βαρκελώνη 2014, με θέμα "Ένας εξωτερικός χώρος για σένα".

"Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι στην παρουσίαση του ευρηματικού έργου της Καίτης Χόρτη και να μιλήσω για τις εικαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, τη δημόσια τέχνη. Eίμαι λάτρης του ποδήλατου και σε μια βόλτα μου στην παραλία είδα τα έργα και πρότεινα αμέσως στους δικούς μου, με ενθουσιασμό, να έρθουν να δουν τα έργα αυτά τα οποία πιστεύω ότι σηματοδοτούν την απαρχή για νέες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στις εικαστικές παρεμβάσεις στο δικό μας τόπο, στη Λευκάδα, στους δημόσιους χώρους.

Τι είναι αυτοί οι χώροι, λοιπόν. Σύμφωνα με το γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο, Ανρί Λεφέβρ, ο χώρος δεν αποτελεί μια έννοια αόριστη η οποία ανταποκρίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις περιστάσεις, αλλά απεναντίας διαποτίζεται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο διάδρασης του δημοσίου τόπου και του ατόμου. Ενεργοποιεί το κοινό προτείνοντας μια νέα μορφή επικοινωνίας και συμμετοχής, δηλαδή μια αυξημένη συλλογικότητα. Η δημόσια τέχνη δρα ενάντια στην εξατομίκευση, την περιχαράκωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μας δίνει ηχηρά ερεθίσματα για να ανακαλύψουμε ξανά και να φανταστούμε τον τόπο μας, άρα και τη ζωή μας.

H γεύση έρχεται με... καμήλα!

Συνάντησα τα "παιδιά" της Νομαδικής κουζίνας στο Φεστιβάλ των Κοινών όπου μαγείρεψε ο Άγγελος. Με εντυπωσίασε η οργάνωση, η ψαγμένη γεύση, η ποικιλία των υλικών, η γνώση του αντικειμένου. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση να γράψω γι' αυτούς. Νέα παιδιά που σέβονται τον καταναλωτή-πεινασμένο πελάτη!

Στη σελίδα τους στο fb γράφουν:

"Η Νομαδική Κουζίνα είναι ένα καραβάνι από ταξιδιώτες. Στην ομάδα μας έχουμε τους μάγειρες, τους αστείους, τους γκρινιάρηδες, τους γλυκούς, τους απροσάρμοστους και τους προσαρμοστικούς και φυσικά τα κατσαρολικά μας.

Το ταξίδι μας ξεκινάει από την Ακαδημία Πλάτωνα και από το συνεργατικό Καφενείο του οποίου αποτελούμε την μόνιμη τάση για κίνηση, για επαφή και περιπέτεια.

Θεωρούμε ότι οι αισθήσεις... μας συνοδεύουν μόνιμα και αποτελούν βάση για ψυχικές καταστάσεις που βιώνουμε, επίσης μια αίσθηση μεταφέρει και την ενέργεια του ανθρώπου που την δημιούργησε.

Έτσι στόχος μας είναι να προσφέρουμε με μεράκι και καλή διάθεση χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις σε κάθε είδους γιορτή που ομορφαίνει τον χώρο αλλά και τους εαυτούς μας.

Να κοινωνήσουμε με τους γύρω μας όχι μόνο το φαγητό αλλά και την ευρύτερη έννοια της συνεύρεσης γιατί φαγητό για μας σημαίνει αγάπη, φίλοι, μουσική, γιορτή, τέχνη και επικοινωνία.

Επιθυμία μας είναι οι πρώτες μας ύλες να σέβονται την ανθρώπινη εργασία, την μητέρα γη και το περιβάλλον.

Ο νομάς μπορεί να μην ξέρει που θα φάει την επόμενη μέρα αλλά όπου και αν είναι θα είναι με φίλους".

Τενέδου 19, Κυψέλη, @nomadikikouzina, Άγγελος, 6977485145, 6972309814

Εικαστική παρέμβαση στον Κήπο Ζαμπελίων

«Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου», Σεπτέμβρης 2017

Μετά την εικαστική παρέμβαση στην «ξέρα» του Ιβαριού της Λευκάδας, η υπαίθρια εικαστική παρέμβαση «Λευκάδα, η πόλη του ποδηλάτου» με τα 7 έργα μεταλλοτεχνίας της Καίτης Ματαφιά Χόρτη  συνεχίζεται στον Κήπο των Ζαμπελίων με οπτική προσέγγιση από το CMYK Art cafe (I. Μελά 69, Λευκάδα)(Με την ευγενική συνδρομή του Δήμου Λευκάδας)

H Βασιλική Καββαδά, ιδιοκτήτρια του «Art Cafe», και ο Γιάννης Βίττος "φιλοξενούν" μέσω της τζαμαρίας που διαθέτει το CMYK Art cafe -και βλέπει στον Κήπο της Οικίας Ζαμπελίων- τα έργα μου. Το κατάστημα έχει είσοδο από την κεντρική αγορά αλλά στο πίσω μέρος του υπάρχει μια μικρή και πανέμορφη κλειστή βεράντα. Ο κήπος του ερειπωμένου ιστορικού κτιρίου τον οποίο είχαν ήδη φροντίσει οι άνθρωποι του CMYK, έχει πάρει μια ξεχωριστή εικαστική όψη. Σε τι διαφέρει άλλωστε από τον κήπο μεγάλων μουσείων; Ειδικά το βράδυ, η απόκοσμη όψη τους δένει ιδανικά με τη μουσική του cafe και ένα ποτάκι!

Λίγες σκέψεις για τα έργα:
“H σύνθεση των έργων έχει βασιστεί στη μεταμόρφωση του ποδήλατου. Τα ποδήλατα αν και είναι μιας πρωτόλειας μορφής “εργαλεία”, είναι ολοκληρωμένα μηχανήματα που εμπεριέχουν την έννοια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Με ένα ποδήλατο μπορείς να διασχίσεις όλο τον κόσμο, το ίδιο που μπορεί να κάνει κι ένας ερωδιός, μια μέλισσα, ένα παρυδάτιο πουλί...  Το ποδήλατο είναι ένα μηχάνημα που έχει πολλές ζωές. Δεν μπορείς να το πετάξεις όταν πλέον θα έχει παλιώσει ως μεταφορικό μέσο. Πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία ακόμη...”
Καίτη Ματαφιά Χόρτη

“Η ευρηματική καλλιτέχνιδα έρχεται να μας υποβάλλει μια νέα αισθητική ανάγνωση του λευκαδίτικου τοπίου και να μας παρασύρει στην ευαίσθητη αγωγή ενός εμπλουτισμένου βλέμματος εικαστικών μεταμορφώσεων. Μας καλεί σε μια ρομαντική ανακάλυψη της ευαίσθητης πρόσληψης της μικρο-ζωής, της ενόργανης σιωπής των μικρών και ασήμαντων, που δεν φωνασκούν την ύπαρξή τους, αλλά την ψελλίζουν στον καλλιτέχνη κι εκείνος διαμεσολαβεί σε μας για την κατανόηση, την οικείωση με την ύπαρξή τους”.  Παρασκευή Κοψιδά Βρεττού, Διδάκτωρ Φιλολογίας - Συγγραφέας


Δυο λόγια για τη δημιουργό: H Καίτη Ματαφιά  Χόρτη κατάγεται από την πόλη της Λευκάδας όπου επιστρέφει κάθε καλοκαίρι γιατί αισθάνεται πως τη συνδέουν πολλά με αυτή. Έχει μέσα της τις μυρωδιές του νησιού, τις βόλτες στον κάμπο και στη Γύρα όπου έτρεχε με το ποδήλατο μικρή και όπου έμαθε και τις κόρες της να κάνουν ποδήλατο. Δημοσιογράφος επί 35 χρόνια σε περιοδικά της Αθήνας, συγγραφέας και εκδότρια παιδικών βιβλίων (Οι Ιστορίες του Μπούμπη), κράτησε δυνατή τη σχέση της με την τέχνη και το περιβάλλον. Ξεκίνησε το εικαστικό της “ταξίδι” το 2008 με δασκάλα την Ευδοκία Παπουλή. Ολοκλήρωσε τους κύκλους μαθημάτων των εργαστηρίων Περαντινού σε Αθήνα και Πάρο. Παράλληλα, συμμετέχει σε περιβαλλοντικές οργανώσεις με ακτιβιστικές δράσεις (Αγρός Ελληνικού). Με το ποδήλατο άρχισε να ασχολείται το 2011 συγκεράζοντας τις δύο μεγάλες της αγάπες: ποδήλατο και γλυπτική. Θεωρεί τη Λευκάδα τόπο έμπνευσης και δημιουργίας.

http://www.cnn.gr/focus/story/94199/leykada-i-poli-toy-podilatoy-ypaithria-eikastiki-paremvasi-me-erga-tis-kaitis-xorti