Ένα παλιό ποδήλατο –ίσως 50 χρονών- ακουμπάει στο δέντρο. Έκανε πολλά χιλιόμετρα και τώρα πια το αφεντικό του δεν υπάρχει. Ποια είναι η συνέχειά του; Να γίνει μια άμορφη μάζα μετάλλου… Όχι, έχει ζωή που την αποδίδω μέσω της χρήσης παλιών και ανακυκλωμένων υλικών. Γιατί να χαθεί το παρελθόν του; Υπάρχει συνέχεια στη φύση. Μια νέα φόρμα γεννιέται: μια πεταλούδα, μια μέλισσα, μια πασχαλίτσα. Το ίδιο αντικείμενο που συμβόλιζε τη ζωή, την ελευθερία, το πέταγμα, το όνειρο… τώρα συμβολίζει ένα υπαρκτό ον. Η παλιά μορφή με όλη την εννοιολογική και χρηστική της υπόσταση μετασχηματίζεται σε φόρμες που συναντάμε στη φύση. Η «μετενσάρκωση» ενός ποδήλατου σε ένα έμβιο ον μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της τέχνης. Η πλαστικότητα του μετάλλου αποδίδει την κίνηση του έμβιου όπως επίσης και η ποδηλατική φόρμα για ακόμη μεγαλύτερη ώθηση. Η μετάπλαση της ανόργανης σε οργανική ζωή. Το ποδήλατο σε πάει μακριά έτσι και η πεταλούδα πετάει μακριά. Παράλληλα η αξιοποίηση ενός τόσο δυνατού υλικού (κράμα μετάλλων που δίνουν ασφάλεια στον αναβάτη) επιζητά τη νέα του μορφή. Τα στελέχη του ποδήλατου προκαλούν την οπτική αίσθηση και την απόδοσή τους σε έμβια φόρμα. Η σέλα γίνεται κεφάλι όπου η σχεδόν μυτερή της μορφή ταιριάζει απόλυτα στη μύτη ενός πουλιού. Όποιος κατασκεύασε αυτό το εξάρτημα σίγουρα υλοποίησε τις μνήμες του που προέρχονται από τη φύση, από τις εικόνες που είχε αποκόμισε. Γυρνάς πίσω και συναντάς τις μνήμες του κατασκευαστή και τον μιμείσαι για να αποδώσεις όμως τη σκέψη του σε νέα φόρμα.
Αφού γίνει το έργο, η χρωματική παλέτα είναι απαραίτητη. Η μέλισσα με κόκκινο-κίτρινο, το τζιτζίκι με πράσινο του φύλλου. Άλλωστε και το πρωτογενές υλικό είχε χρώμα για να ενωθεί με τη φύση και να κρυφτεί σε αυτή. Αλληλένδετη λοιπόν η σχέση ποδήλατο-φύση. Και η φόρμα του ποδήλατου είναι η επαφή με τη φύση και την τέχνη!
Σ.Σ. Κείμενο: Κ. Χόρτη Επιμέλεια-τίτλος: Μ. Ματάλα
