Bike stories sculpture by Kate Horti: Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου

Yπαίθρια εικαστική εγκατάσταση στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας

Tα 7 έργα μεταλλοτεχνίας που εκτέθηκαν στην Ξέρα του Ιβαριού (Λιμνοθάλασσα) της Λευκάδας από τις 18 Ιουλίου έως τις 28 Αυγούστου 2017 έδωσαν τη δυνατότητα σε πολλούς επισκέπτες της Λευκάδας (και αρχικά τους κατοίκους της) να τα θαυμάσουν από μακριά, αφού τα χώριζε το κανάλι της θάλασσας που μεσολαβεί. Παρακάτω παραθέτω το σκεπτικό της δημιουργίας τους, μια ανάλυση της Βιβής Βρεττού Κοψιδά που πιστεύω ότι θα σας καταπλήξει με τα γραφόμενά της και αρκετό φωτογραφικό υλικό για να τα "δείτε" μέσω του φακού.

Οφείλω πολλές ευχαριστίες στο Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας που παραχώρησε το χώρο για την τοποθέτηση των έργων μου και βοήθησε στην εγκατάστασή τους και στην Ένωση Ξενοδόχων Λευκάδας και ειδικά στον πρόεδρό της, Μανώλη Θερμό, χωρίς την πολύτιμη συνδρομή του οποίου δεν θα είχα τη δυνατότητα να εκθέσω. Τέλος, πρέπει να αναφέρω την art director, Ελένη Μπεχλιβανίδη, η οποία επιμελήθηκε τον κατάλογο με ξεχωριστή καλλιτεχνική ματιά και έτσι έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αίγλη στα έργα μου!

Ο ερωδιός αντικρίζει την πόλη!

To παρυδάτιο καμαρώνει!

Ορθοπεταλιά στην... τέχνη

Υπάρχει μια βασική αρχή στη Γλυπτική. Μαθαίνεις να κοιτάς το περίγραμμα των πραγμάτων. Από τη στιγμή που ασχολήθηκα με τη Γλυπτική, το 2008, βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Το ποδήλατο είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες. Ειδικά στη Λευκάδα η χρήση ποδήλατου είναι μια ευχάριστη -και στην κυριολεξία μοναδική- εμπειρία!

Παρατηρώντας τα δεκάδες ποδήλατα που κυκλοφορούν στην πόλη μού γεννήθηκε η ιδέα να φτιάξω κάποιο έργο με εξαρτήματα ενός ποδήλατου. Το πρώτο ποδήλατο που μετέτρεψα σε έργο ήταν το παλιό ποδήλατο του Βασίλη Κατωπόδη (Καλάκιας), και αναπαριστά μια γυναίκα, τη Ζωή-ποδήλατο (έχει και μεταφορική έννοια). Μετά από αυτό συγκέντρωνα ποδήλατα με σκοπό να φτιάξω κι άλλα έργα. Το δεύτερο ήταν η Πεταλούδα. Ένα δύσκολο έργο που στήθηκε επάνω σε ένα σπαστό ποδήλατο. Ακολούθησε η κατασκευή του μεγαλειώδους Ερωδιού. Αμέσως μετά το Παρυδάτιο πουλί, η Πεταλούδα στο ποδήλατο, η Πασχαλίτσα, η Μελισσούλα και έπεται συνέχεια…

Η κατασκευή ενός έργου από ένα “διαλυμένο” ποδήλατο ενέχει τη δυσκολία του πώς θα χρησιμοποιήσεις κάθε κομμάτι. Για παράδειγμα μια σέλα ενός παλιού ποδήλατου μου έδωσε την ιδέα ενός κεφαλιού πουλιού. Το εξάρτημα ενός ποδήλατου μου δίνει την έμπνευση για να αρχίσω ένα έργο. Η συναρμολόγηση (όπως θα ήταν ίσως η πιο σωστή λέξη) των κομματιών σε μια νέα σιδερένια κατασκευή αρχίζει από ένα εξάρτημα ποδήλατου επί του οποίου δομείται ένα έργο. Κάθε εξάρτημα μπορεί να αποτελέσει τμήμα ενός εντελώς διαφορετικού έργου. Το σημαντικότερο είναι πως τα ποδήλατα αν και είναι μιας πρωτόλειας μορφής “εργαλεία”, είναι ολοκληρωμένα μηχανήματα που εμπεριέχουν την έννοια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Με ένα ποδήλατο μπορείς να διασχίσεις όλο τον κόσμο, το ίδιο που μπορεί να κάνει κι ένας ερωδιός, μια μέλισσα, ένα παρυδάτιο πουλί...

Στις πιθανές ερωτήσεις “γιατί ποδήλατο” και “γιατί μεταλλοτεχνία” θα απαντούσα πως το ποδήλατο είναι ένα μηχάνημα που έχει πολλές ζωές. Δεν μπορείς να το πετάξεις όταν θα έχει πλέον παλιώσει ως μεταφορικό μέσο. Πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία ακόμη... Επίσης για τη μεταλλοτεχνία θα έλεγα πως είναι η τέχνη που πάει τα πράγματα παρακάτω. Ακολουθεί τη νέα μορφή που τους δίνεις. Υποδηλώνει δυναμισμό αντίστοιχο με εκείνον του μετάλλου.

Βέβαια όλα αυτά τα έργα πραγματοποιήθηκαν χάρη στον Ιωάννου Χ. ο οποίος επιμελήθηκε την κατασκευή τους με ιδιαίτερο ζήλο. Η δουλειά του είναι αξιοθαύμαστη!

Ερωδιός

Μελισσούλα

Παρυδάτιο πουλί

Πασχαλίτσα

Πεταλούδα

Πεταλούδα στο ποδήλατο

Ζωή-ποδήλατο

Ποδήλατα που λένε τις άλλες ζωές τους…

Δεν θορυβεί, δεν ρυπαίνει, δεν βιάζεται. Υποτάσσει τον χρόνο στο συναίσθημα, τον χώρο στο βλέμμα. Το ποδήλατο. Μια άρτια έν-τεχνη, μηχανική ζωή, προ-πολιτισμική και μετα-πολιτισμική σύνθεση εμπειριών της ανθρώπινης μετα-κίνησης. Και ακόμα: μια μετα-ποιημένη ύπαρξη καλλιτεχνικής φαντασίωσης, που ενσωματώνει και ζωοποιεί τη φαντασιακή μετάπλαση της ανόργανης σε οργανική ύλη και ζωή.

Αυτά είναι τα ποδήλατα της Καίτης Ματαφιά Χόρτη, της ευρηματικής καλλιτέχνιδας που έρχεται να μας υποβάλλει μια νέα αισθητική ανάγνωση του λευκαδίτικου τοπίου και να μας παρασύρει στην ευαίσθητη αγωγή ενός εμπλουτισμένου βλέμματος εικαστικών μεταμορφώσεων. Μας καλεί σε μια «παρά θίν’ αλός» ρομαντική ανακάλυψη της ευαίσθητης πρόσληψης της μικρο-ζωής, της ενόργανης σιωπής των μικρών και ασήμαντων, που δεν φωνασκούν την ύπαρξή τους, αλλά την ψελλίζουν στον καλλιτέχνη κι εκείνος διαμεσολαβεί σε μας για την κατανόηση, την οικείωση με την ύπαρξή τους.

Έχουμε δει τη Δυστοπία (Dystopia) του Κορεάτη Seo Young Deok, τις σκληρές μεταλλικές από αλυσίδες ποδηλάτων ανθρώπινες φιγούρες του - άγρια μετουσίωση της νοσηρότητας του σύγχρονου βιομηχανικού περιβάλλοντος. Τα λυρικότερα νατουραλιστικά, από ποδήλατα, μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα, γλυπτά του Ουαλού John Brown και του Γάλλου Edouard Martinet. Tα μεταπλασμένα σε φωτιστικά, κρεμάστρες, κοσμήματα, διακοσμητικά χώρου, γλυπτά πάλι από εξαρτήματα ποδηλάτων, στην εντυπωσιακή Ride Now της Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της πολυφωνικής έκθεσης Make Art.

Tα αναγνωρίσιμα όμως «μεταμορφωμένα» ποδήλατα της Καίτης Ματαφιά Χόρτη έρχονται να αφηγηθούν ήσυχα, στον πρώτο τους περίπατο, τη μικροϊστορία του φυσικού τοπίου της Λευκάδας. Στην αυτοσχέδια φυσική ξέρα της λιμνοθάλασσας να δώσουν φωνή στο σιωπηλό τοπίο, να υποδείξουν ιδεώδεις συνειρμούς φύσης-ανθρώπου, να διαμηνύσουν νόστους και επιστροφές σε δυνατές ευτοπίες, να υπενθυμίσουν οφειλόμενο σεβασμό - στην τέχνη και στην τέχνη να είσαι άνθρωπος. Ξεκινώντας από την πολύσημη Ζωή ποδήλατο, με το πρώτο της νόημα, τις μεταφυσικές του σημάνσεις και τη λαϊκή του μεταφορική χρήση (του έκανε τη ζωή ποδήλατο…), η καλλιτέχνις μας εισάγει στις παρα-μυθικές «ιστορίες ζωής» εντόμων και πουλιών, όλου του μικρο-πλούτου μιας οργανικής άνοιξης, που παρά τις αφαιρετικές της μεταπλάσεις, αναδεικνύει με μιμητικές παραπομπές στον φυσικό κόσμο, τη δυναμική της ανόργανης ύλης και τις δυνατότητες της αισθητικής ποιότητας των φυσικών μορφών.

Η επιβλητική Πεταλούδα, η τρυφερή Πεταλούδα στο Ποδήλατο, Ο μεγαλειώδης Ερωδιός, Το Παρυδάτιο Πουλί, Η Πασχαλίτσα, Η Μελισσούλα σαν σε ρυθμική παράσταση απελευθερώνουν έναν μαγνητικό λυρισμό, αυτόν της βιολογικής φόρμας μέσα στον οποίο ανασυντίθεται η αρχική ανόργανη αφετηρία. Υλοποιεί και συνθέτει την ομορφιά η λεπταίσθητη καλλιτέχνις, και μας μυεί στην αβρότητα που εγκλείει και προσκαλεί στον οικολογικό, τον αισθητικό, τον ηθικό εντέλει σεβασμό όλων μας: στην τέχνη, στη ζωή! Ας την ακολουθήσουμε πάνω στα ποδήλατά μας…

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού

Διδάκτωρ Φιλολογίας - Συγγραφέας

Σας ευχαριστώ πολύ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μου στην παρουσίαση των έργων μου με θέμα «Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου».

Αφιερώνω τα έργα μου στους γονείς μου, Θόδωρο Ματαφιά και Μαρία Καρφάκη οι οποίοι μου μετέδωσαν την αγάπη τους για το νησί, στα παιδιά μου, Αλεξάνδρα·Αικατερίνη και Δανάη που θεωρούν τη Λευκάδα πατρίδα τους και σε όλους τους Λευκαδίτες που εξαναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο τους, μέσα από τα ακούσματα των οποίων ένιωσα τη μεγάλη αγάπη και νοσταλγία για τη Λευκάδα.

Από τη στιγμή που ασχολήθηκα με τη Γλυπτική, το 2008, βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Το ποδήλατο είναι μία από τις μεγάλες μου αγάπες. Ειδικά στη Λευκάδα η χρήση ποδήλατου είναι μια ευχάριστη -και στην κυριολεξία μοναδική- εμπειρία!

Παρατηρώντας τα δεκάδες ποδήλατα που κυκλοφορούν στην πόλη μού γεννήθηκε η ιδέα να φτιάξω κάποιο έργο με εξαρτήματα ενός ποδήλατου. Το πρώτο ποδήλατο που μετέτρεψα σε έργο ήταν το παλιό ποδήλατο του Βασίλη Κατωπόδη (Καλάκιας), που αναπαριστά μια γυναίκα, τη Ζωή-ποδήλατο (έχει και μεταφορική έννοια). Το δεύτερο ήταν η Πεταλούδα. Ένα δύσκολο έργο που στήθηκε επάνω σε ένα σπαστό ποδήλατο. Ακολούθησε η κατασκευή του μεγαλειώδους Ερωδιού. Αμέσως μετά το Παρυδάτιο πουλί, η Πεταλούδα στο ποδήλατο, η Πασχαλίτσα, η Μελισσούλα και έπεται συνέχεια…

Η κατασκευή ενός έργου από ένα “διαλυμένο” ποδήλατο ενέχει τη δυσκολία του πώς θα χρησιμοποιήσεις κάθε κομμάτι. Για παράδειγμα μια σέλα ενός παλιού ποδήλατου μου έδωσε την ιδέα ενός κεφαλιού πουλιού. Το εξάρτημα ενός ποδήλατου μου δίνει την έμπνευση για να αρχίσω ένα έργο. Η σύνθεση (όπως θα ήταν ίσως η πιο σωστή λέξη) των κομματιών ενός ποδηλάτου σε μια νέα σιδερένια κατασκευή αρχίζει από ένα εξάρτημα επί του οποίου δομείται ένα έργο. Κάθε εξάρτημα μπορεί να αποτελέσει τμήμα ενός εντελώς διαφορετικού έργου. Το σημαντικότερο είναι πως τα ποδήλατα αν και είναι μιας πρωτόλειας μορφής “εργαλεία”, είναι ολοκληρωμένα μηχανήματα που εμπεριέχουν την έννοια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Με ένα ποδήλατο μπορείς να διασχίσεις όλο τον κόσμο, το ίδιο που μπορεί να κάνει κι ένας ερωδιός, μια μέλισσα, μια πασχαλίτσα...

Το ποδήλατο είναι ένα μηχάνημα που έχει πολλές ζωές. Δεν μπορείς να το πετάξεις όταν θα έχει πλέον παλιώσει ως μεταφορικό μέσο. Πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία ακόμη...

Η Λευκάδα -τόπος των γονιών μου- με κάνει να βιώνω διαφορετικά την επαφή με το τοπίο. Η απαράμιλλη ομορφιά της Γύρας που κρύβει κάτω από το απέριττο τοπίο μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα αλλά και η πρόσβαση στην πόλη με εκείνο το συνεχές αεράκι του πελάγους μου δημιουργούν συναισθήματα που πρέπει με κάποιο τρόπο να τα εκφράσω.

Η έκφρασή τους ήρθε αυθόρμητα μέσα από τις κατασκευές των έργων μου από παλιά ποδήλατα. Άλλωστε η πόλη της Λευκάδας είναι ο ιδανικός τόπος για ποδήλατο. Είτε πηγαίνεις για ψώνια και δουλειές στην πόλη είτε πηγαίνεις βόλτα στον κάμπο με τις ελιές είτε πηγαίνεις για μπάνιο στον Άη Γιάννη, στη Γύρα ή στο Κάστρο, μπορείς να βρίσκεσαι συνεχώς σε ένα ποδήλατο. Το αεράκι που φυσάει όπου κι αν βρίσκεσαι σε κάνει να αισθάνεσαι πουλί που κοντράρει με τον άνεμο και προσπαθεί να καλύψει την απόσταση!
Η υπαίθρια εικαστική παρέμβαση λοιπόν στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας ευτύχησε να στηθεί και να προσπαθήσει να ανταγωνιστεί τη φύση με τα έργα μεταλλοτεχνίας. Να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση του αν είναι αληθινός ή τεχνητός ερωδιός, παρυδάτιο πουλί, πεταλούδα, πασχαλίτσα, μέλισσα... Μοιάζει σαν να έχουν έρθει να καθίσουν για λίγο στο χορτάρι για να ξαποστάσουν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους για τόπους μακρινούς. Ειδικά τη νύχτα που φωτίζονται νομίζεις πως εκπέμπουν μια απόκοσμη ακτινοβολία.

Βέβαια όλα αυτά τα έργα πραγματοποιήθηκαν χάρη στον Ιωάννου Χ. ο οποίος επιμελήθηκε την κατασκευή τους με ιδιαίτερο ζήλο. Πραγματικά η δουλειά του είναι αξιοθαύμαστη.

Θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο των Ξενοδόχων Λευκάδας, Μανώλη Θερμό που με βοήθησε να εκθέσω τα έργα μου και οραματίστηκε μαζί μου την έλευση των πουλιών στο ιβάρι. Και βέβαια να του ευχηθώ σιδερένιος! Το Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας -και το δήμαρχο Κωνσταντίνο Δρακονταειδή- για τη δυνατότητα που μου έδωσε να στήσω τα έργα στο συγκεκριμένο σημείο και ειδικά την υπεύθυνη Ιωάννα Φίλιππα, για την αμεσότητά της. Τον υπεύθυνο φωτισμού Χριστόφορο Αλιάγα που φώτισε τα έργα με την ταχύτητα του... φωτός!
Τη Βιβή Κοψιδά Βρεττού για το εμπεριστατωμένο κείμενο που έγραψε για τον κατάλογο της έκθεσης και τη Βιολέττα Σάντα, η οποία υποστήριξε την ιδέα μου από την πρώτη στιγμή και μου έδωσε πολύτιμες πληροφορίες αλλά και την κάλυψε δημοσιογραφικά μέσω του site aromalefkadas.gr. Επίσης πολύ σημαντική ήταν η συμβολή της art director, Ελένης Μπεχλιβανίδη στη δημιουργία της αφίσας της έκθεσης και του καταλόγου!
Τελευταίο άφησα τον αφανή "ήρωα" Νώντα Παλιβίδα, που βοήθησε στο τεχνικό κομμάτι του στησίματος της έκθεσης.

Να δώσω το λόγο τώρα στις ομιλήτριες μας τις οποίες ευχαριστώ πολύ για τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν στην έκθεση μου.

Η Πάττυ Καλού, αρχιτέκτονας μηχανικός, θα μας μιλήσει για την τέχνη σε ανοιχτό χώρο. Αξίζει να αναφέρω πως η πτυχιακή της είχε θέμα το Ιβάρι της Λευκάδας.

http://www.arch.upatras.gr/el/projects/distinctionsawards/symmetohi-stin-ekthesi-8th-european-landscape-biennial-5235.html

"Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι στην παρουσίαση του ευρηματικού έργου της Καίτης Χόρτη και να μιλήσω για τις εικαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, τη δημόσια τέχνη. Eίμαι λάτρης του ποδήλατου και σε μια βόλτα μου στην παραλία είδα τα έργα και πρότεινα αμέσως στους δικούς μου, με ενθουσιασμό, να έρθουν να δουν τα έργα αυτά τα οποία πιστεύω ότι σηματοδοτούν την απαρχή για νέες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στις εικαστικές παρεμβάσεις στο δικό μας τόπο, στη Λευκάδα, στους δημόσιους χώρους.

Τι είναι αυτοί οι χώροι, λοιπόν. Σύμφωνα με το γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο, Ανρί Λεφέβρ, ο χώρος δεν αποτελεί μια έννοια αόριστη η οποία ανταποκρίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις περιστάσεις, αλλά απεναντίας διαποτίζεται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο διάδρασης του δημοσίου τόπου και του ατόμου. Ενεργοποιεί το κοινό προτείνοντας μια νέα μορφή επικοινωνίας και συμμετοχής, δηλαδή μια αυξημένη συλλογικότητα. Η δημόσια τέχνη δρα ενάντια στην εξατομίκευση, την περιχαράκωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μας δίνει ηχηρά ερεθίσματα για να ανακαλύψουμε ξανά και να φανταστούμε τον τόπο μας, άρα και τη ζωή μας.

Πότε χρονολογείται; Την εικοσαετία 1960-80 όταν έγινε πλέον συνείδηση στον καλλιτεχνικό κόσμο ότι το έργο τέχνης πέρα από τα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές εντάσσεται και αποτελεί σοβαρό τμήμα της καθημερινότητας του ανθρώπου στο δημόσιο χώρο. Κυρίως με τη διαμεσολάβηση των αρχιτεκτόνων και των δημοσίων προγραμμάτων που ενίσχυσαν τέτοιες δράσεις οι καλλιτέχνες αναζήτησαν ιδέες για έργα που να ανταποκρίνονται στις φυσικές συνθήκες μιας συγκεκριμένης τοποθεσίας στις κοινωνικές, πολιτισμικές και ιστορικές ιδιαιτερότητες του χώρου. Στις μορφές τέχνης στο δημόσιο χώρο περιλαμβάνονται τόσο εικαστικές τέχνες, όπως η γλυπτική εν προκειμένω, όσο και η αρχιτεκτονική. Δηλαδή και οι δύο αυτές μορφές τέχνης καταλαμβάνουν το χώρο. Η πρώτη κυρίως ως έκφραση και η δεύτερη κυρίως ως λειτουργικότητα.

Η γλυπτική σε ανοιχτούς χώρους έχει πετύχει μια καινούργια αρχιτεκτονική αναλογία που έχει τις ρίζες της στην Αμερική και στους θιασώτες του κονστρικτουβισμού εκεί. Το γλυπτό σχεδιάζεται για ένα συγκεκριμένο χώρο και προσαρμόζεται στις προϋποθέσεις του χώρου αυτού. Επιπλέον το έργο τέχνης μπορεί να είναι μια εγκατάσταση, installation όπως συνηθίζουμε να την αποκαλούμε. Τα έργα τέχνης διακρίνονται ανάλογα με τη διάρκεια που θα έχουν στο χώρο. Δηλαδή αν θα είναι προσωρινής μορφής ή μόνιμης, ενώ πραγματοποιούνται στα πλαίσια θεσμοθετημένων εκθέσεων δημόσιοι διαγωνισμοί, μεγάλες καλλιτεχνικές διοργανώσεις ή εναλλακτικών μη θεσμοθετημένων project παρεμβατικού χαρακτήρα. Έτσι η τέχνη στο δημόσιο χώρο τον μετατρέπει σε δημόσια γκαλερί με ενεργά εικαστικά έργα, απεγκλωβίζει την τέχνη από τις αποστειρωμένες, θα λέγαμε, αίθουσες των μουσείων και απελευθερώνει τη σκέψη μας. Τέχνη και δημόσιος χώρος έχουν δύο ισχυρούς κοινούς παρονομαστές, τα άτομα και τα δημοκρατικά ιδεώδη.

Μια σύντομη αναφορά στις μεγαλουπόλεις και στην ανάγκη να βγει η τέχνη στους δρόμους αυθωρεί και παραχρήμα θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πόσο έντονα μπορεί να αλληλεπιδράσει με την καθημερινότητά μας. Στις μεγαλουπόλεις λοιπόν το κοινωνικό περιβάλλον υποφέρει κυρίως μέσα από την έλλειψη συμμετοχής και δημιουργικότητας. Μέσα στην πόλη είμαστε περαστικοί, θεατές, επιβάτες, θαμώνες, καταναλωτές όμως δεν είμαστε ενεργοί πολίτες. Τα άτομα κυριαρχούνται από το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας εξαιτίας της πολυεπίπεδης κρίσης και έτσι υποχωρούν και κλείνονται στα κτίρια. Η ένθεση εικαστικών έργων, ζωγραφικών συνθέσεων, φωτογραφιών, γκράφιτι, γλυπτών, εγκαταστάσεων ή άλλων μορφών τέχνης, μικρής ή μεγάλης κλίμακας, στο δημόσιο χώρο μπορεί να εισχωρήσει στη δημόσια ζωή, να συνδιαλεχθεί με τους κατοίκους της πόλης και σε ένα βαθμό να τους απελευθερώσει από συναισθήματα και σκέψεις που ενδεχομένως τους πνίγουν.

Η τέχνη που είναι δημόσια προϋποθέτει συμμετοχή, προβολή και παρουσίαση θεατή, ενώ ταυτόχρονα έχει την ιδιότητα να αφαιρεί το στοιχείο του εκφοβισμού από τον ίδιο. Έτσι αναπτύσσεται ο δημόσιος διάλογος ως νέα μορφή επικοινωνίας μεταξύ του έργου που βρίσκεται σε δημόσιο χώρο και του θεατή -περιηγητή. Σαν κίνηση αποτελεί μια γεννήτρια σκέψεων και συναισθημάτων για το κοινό ενεργοποιώντας τη σύνθεση, την ανάλυση ή και τη διάλυση μέσω της ματιάς και του τρόπου δράσης κάθε καλλιτέχνη που εφευρίσκει μέσα από την επέμβασή του στο δημόσιο χώρο και την παρεμβατική παρουσία του έργου του τέχνης μες στο περιβάλλον μια ευκαιρία να σπάσει τη δημόσια σιωπή και να προκαλέσει δημόσιο διάλογο, διαφωνίες και συζήτηση.

Οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις σε χώρους με δημόσιο χαρακτήρα, πλατείες, πάρκα, πεζοδρόμια, κενές όψεις κτιρίων, έχουν σκοπό να οικειοποιηθούν το θεσμοθετημένο δημόσιο χώρο, να τον ανακτήσουν μέσα από μια συζήτηση με τον πολίτη, να τον κατοικήσουν, είτε αυθαίρετα είτε με κοινή συναίνεση ως δικό τους χώρο, ως χώρο των πολιτών, ως χώρο του εμείς και να εγγράψουν μορφές επικοινωνίας, δημιουργικότητας ή στην καλύτερη περίπτωση τέχνης στη βιωμένη καθημερινή εμπειρία. Η τέχνη ως μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης συναισθημάτων και σκέψεων μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο στην αναβάθμιση των δημοσίων χώρων, να προδώσει ταυτότητα και χαρακτήρα χωρίς μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις. Μεγαλύτερη είναι η απαίτηση για διάθεση, όρεξη, ενθουσιασμό και αγάπη. Ο αρχιτέκτονας και ο καλλιτέχνης σπάει τη δημόσια σιωπή προκαλώντας δημόσιο διάλογο, διαφωνίες και συζήτηση. Μέσα από τα έργα του ζωντανεύει πολλές φορές νεκρούς χώρους παραδομένους στη λήθη με το θέατρο, τη μουσική, το χορό, την ποίηση, τα εικαστικά, τα installations, τα γκράφιτι , τις τοιχογραφίες, τα γλυπτά να βγαίνουν έξω να γεμίζουν με χρώμα και ζωντάνια οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα, τα πεζοδρόμια, οι κενές όψεις κτιρίων σε απόσταση αναπνοής και χειραψίας από τους θεατές. Μεταφέρεται έτσι ένα μήνυμα αντίδοτο στην πεζή καθημερινότητά μας. Να είσαι παθιασμένος, αφυπνισμένος, χαρούμενος, έντονος, παρών και προπαντός ζωντανός".

Η Σταματίνα Πάλμου είναι περιβαλλοντική καλλιτέχνις και επιμελήτρια εκθέσεων. Συμμετέχει στην ομάδα ecoart στην οποία συμμετέχουν επίσης γνωστοί καλλιτέχνες της λευκαδίτικης καλλιτεχνικής κοινότητας. Θα μας μιλήσει για το εικαστικό κομμάτι της υπαίθριας έκθεσης.

«Γνώρισα την Καίτη πριν από πέντε χρόνια […] Έμαθα πως είναι μια συγγραφέας, μια δημοσιογράφος και μια κομποστοποιήτρια. Μετά τα έφερε η ζωή έτσι που χαθήκαμε μέχρι πριν από 10 δέκα μέρες που με πήρε τηλέφωνο και μου λέει είμαι στη Λευκάδα, έχω κάνει αυτό κι αυτό, ρίξε μια ματιά. Όντως ήρθα, είδα τα έργα της και ενθουσιάστηκα. Φυσικά δέχτηκα να μιλήσω γι’ αυτά σαν εκπρόσωπος του ecoart. Το ecoart ασχολείται με την περιβαλλοντική τέχνη. Θέλω να μιλήσω για το υλικό που έχει χρησιμοποιήσει.

Συνήθως στη Γλυπτική ο γλύπτης έχει να κάνει με έναν άμορφο όγκο στον οποίο επιβάλλει το όραμά του, τη θέλησή του και την ιδέα του. Και ο όγκος υπακούει. Παίρνει τη μορφή που θέλει ο καλλιτέχνης. Το υλικό που έχει χρησιμοποιήσει η Καίτη δεν είναι τόσο υπάκουο. Είναι ένα απείθαρχο πολύ περιοριστικό υλικό που απαιτεί κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να το διαχειριστεί ο καλλιτέχνης και να παράγει κάποια μορφή, τελικά. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με κάποιο πουλί, κάποιο έντομο. Νομίζω το έχει πετύχει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό η Καίτη και ειδικά όπως σοφά έχουν τοποθετηθεί τα έργα μπροστά στον ορίζοντα αναδεικνύεται παρά πολύ καλά η επιτυχία της.

Ένα άλλο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας αυτά τα έργα είναι ένας παραλληλισμός με την εποχή μας. Η Καίτη χρησιμοποίησε παλιά, σκουριασμένα εξαρτήματα από αντικείμενα τα οποία δεν έχουν καμία χρήση πια και έπρεπε να έχουν μια χρήση, ήθελε να τα χρησιμοποιήσει, να τους δώσει μια καινούργια ζωή όπως είπε και η ίδια. Νομίζω αυτό έχει μεγάλη σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα. Σήμερα με απαξιωμένα, ακατάλληλα υλικά καλούμαστε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο. Να φτιάξουμε τη ζωή μας από την αρχή».

Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ