Στις 13/10/18 έκανα μια ανάρτηση για το Περού επειδή διέθετα το ταξιδιωτικό κείμενο. Μετά από 7 χρόνια είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο μακρινό Περού με το Περι.πολ.ο Αττικής (περιβαλλοντικός και πολιτιστικός όμιλος Αττικής). Παραθέτω το κείμενο της Δέσποινας Τζωρτζάτου που ήταν αρχηγός (με τη βοήθεια του Χρόνη Μανάση) της εκδρομής μας.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΕΡΟΥ
Το καλοκαίρι, ο σύλλογος μας, με μια ομάδα τριάντα ατόμων βρέθηκε στο Περού, στην πιο συναρπαστική ίσως χώρα της Νοτίου Αμερικής. Στο Περού που ακόμη και σήμερα φέρει την σφραγίδα των αρχαίων προκολομβιανών πολιτισμών και των Ισπανών κατακτητών. Ήταν για μας ένα ταξίδι γεμάτο εικόνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας. Μια μοναδική εμπειρία εξερεύνησης του αρχαίου πολιτισμού των Ίνκας, που δημιούργησε τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην προκολομβιανή Νότια Αμερική, αλλά και του πολιτισμού που άφησαν πίσω τους οι Ισπανοί αποικιοκράτες. Παράλληλα ήταν και μια πρόκληση για μας, τα μεγάλα υψόμετρα και η πυκνή ζούγκλα του Αμαζονίου.
Επισκεφτήκαμε την Λίμα, την πρωτεύουσα του Περού που αποτελεί το πολιτικό, πολιτιστικό, οικονομικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Μια πόλη που μας μάγεψε με τα μουσεία, το ιστορικό της κέντρο, τις πλατείες και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των κτιρίων.
Επόμενη στάση το πανέμορφο Κούσκο, στα 3.400μ., ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας και η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Υπέροχες εκκλησίες, μουσεία, στενά πλακόστρωτα δρομάκια, κτίρια,
Επόμενη στάση το πανέμορφο Κούσκο, στα 3.400μ., ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομίας και η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Υπέροχες εκκλησίες, μουσεία, στενά πλακόστρωτα δρομάκια, κτίρια,
αρχαιολογικοί χώροι με τα ερείπια των Ίνκας τόσο μέσα στην πόλη όσο και στους γύρω λόφους, όπως ο Ναός του Ήλιου (το σημαντικότερο θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, αφιερωμένος στον θεό Ήλιο Ίντι),
το Sacsayhuaman (η μυστηριώδης και πολύπλοκη κατασκευή από λίθους μεγάλου μεγέθους), το Puca Pucara (το κόκκινο φρούριο), το αρχαιολογικό συγκρότημα του Q&# με την απίστευτη αρχιτεκτονική του και το Tambomachay (ένας τόπος αφιερωμένος στη λατρεία του νερού).
Στην πορεία μας για τα μεγάλα υψόμετρα περάσαμε από το Puno, με επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο Sillustani chullpas,
ο οποίος βρίσκεται στη χερσόνησο της λιμνοθάλασσας Umayo, στα 4.000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και επικοινωνεί μέσω του ποταμού Illpa με τη λίμνη Τιτικάκα.
Εξίσου μοναδική για μας ήταν η επίσκεψη στο νησί Taquile, στο μικροσκοπικό αυτό νησάκι, όπου για σχεδόν 500 χρόνια, οι άνδρες προσελκύουν τις συντρόφους τους πλέκοντας τα περίτεχνα καπέλα των Άνδεων. Αν και τα καπέλα είναι ανδρική εργασία, οι γυναίκες υφαίνουν πολύχρωμες ζώνες chumpi που τις παρουσιάζουν στους υποψήφιους γαμπρούς.
H κορυφαία στιγμή στη λίμνη ήταν η επίσκεψη μας στη κοινότητα Luquina. Η κοινότητα Luquina Chico, είναι ένα μικρό χωριό Aymara στις όχθες της λίμνης Titicaca, στα 3.812μ., όπου ζήσαμε μια αυθεντική εμπειρία ζωής στις Περουβιανές Άνδεις. Φιλοξενηθήκαμε στα σπίτια τους. Είχαμε την ευκαιρία να βυθιστούμε στον πλούσιο τοπικό πολιτισμό, να γνωρίσουμε τον τρόπο ζωής τους, την κουλτούρα τους και να γευτούμε τα παραδοσιακά τους πιάτα.
Από εκεί πήραμε το δρόμο για το Rainbow mountain γνωστό και ως Vinicunca, το πολύχρωμο βουνό στις Περουβιανές Άνδεις. Σχηματίστηκε εκατομμύρια χρόνια πριν σαν αποτέλεσμα των τεκτονικών κινήσεων κατά την δημιουργία των Άνδεων. Διαφορετικοί τύποι ιζημάτων, ο κόκκινος πηλός, η άμμος και τα οξείδια του σιδήρου και του χαλκού, εναποτέθηκαν, σχηματίζοντας στρώματα διαφορετικών χρωμάτων. Η σημερινή τους έκθεση είναι αποτέλεσμα εκατομμυρίων ετών διάβρωσης και τεκτονικών κινήσεων, γεγονός που ώθησε αυτά τα στρώματα ιζημάτων προς τα πάνω, δημιουργώντας ένα ασύγκριτο χρωματικό θέαμα. Η δράση του νερού και του ανέμου έπαιξαν σημαντικό ρόλο, δίνοντας αποχρώσεις του πράσινου, του ροζ, του κόκκινου, του τιρκουάζ, του κίτρινου και του λευκού.
Η ανάβαση δύσκολη λόγω του μεγάλου υψομέτρου, 5.036 μ., αλλά όλοι είχαμε στόχο να φτάσουμε στην κορυφή. Όντας καλά προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι για αυτό που επιχειρούσαμε φτάσαμε στην κορυφή και αντικρίσαμε ένα μοναδικό θέαμα που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μας για πάντα. Καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει τη μαγεία του τοπίου. Περπατήσαμε κατά μήκος ενός μονοπατιού που περιβάλλεται από μεταβαλλόμενα τοπία. Παρατηρήσαμε την καθημερινή ζωή των ντόπιων και νιώσαμε τη σημασία που έχουν αυτά τα βουνά στα έθιμά τους. Η ανάβαση του Vinicunca ήταν κάτι περισσότερο από μια απλή πεζοπορία, ήταν μια περιπέτεια που μας επέτρεψε να συνδεθούμε με τη φύση σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αντιλαμβανόμενοι το μεγαλείο της.
Το ταξίδι δεν τελείωσε όμως εδώ. Επόμενος προορισμός το Ollantanytambo μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Ιερής Κοιλάδας και η μόνη πόλη των Ίνκας που εξακολουθεί να κατοικείται. Μας εντυπωσίασαν οι πέτρινοι δρόμοι του διατηρούν την αρχιτεκτονική των Ίνκας σε συνδυασμό με ναούς και αποικιοκρατικές πλατείες, καθώς και το αρχαιολογικό συγκρότημα του Ollantanytambo που αποτέλεσε για μας ένα υπέροχο αρχιτεκτονικό σκηνικό, λόγω του μεγέθους, της πρωτοτυπίας και της λεπτομέρειας των δομών του.
Πέρα όμως από αυτό αποτέλεσε και την αφετηρία μας για την πεζοπορική διαδρομή του Incas
Trail που θα μας οδηγούσε στο επιβλητικό Μάτσου Πίτσου. Η διαδρομή περνά μέσα από εντυπωσιακά τοπία, αρχαιολογικούς χώρους και συνδέεται με το Μάτσου Πίτσου, την
"τελευταία πόλη των Ίνκας" μέσω της Πύλης του Ήλιου (Intipunku), της αρχικής εισόδου στην ακρόπολη. Ακολουθεί τα μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας, από τις υψηλές κορυφές μέχρι τα τροπικά δάση.
Νωρίς το πρωί πήραμε το τρένο ως την έναρξη του μονοπατιού. Σε κάθε βήμα μεταφερόμαστε πίσω στο χρόνο βαδίζοντας στα βήματα των μεγάλων αυτοκρατόρων των Ίνκας. Το μονοπάτι περνάει μέσα από καταπράσινα τροπικά δάση, ερείπια, αρχαιολογικούς χώρους, γεωργικές αναβαθμίδες. Το Wiñaywuayna είχε μερικά από τα πιο ξεχωριστά κτίρια που είδαμε στο μονοπάτι, απίστευτης αρχιτεκτονικής ομορφιάς και μεγαλοπρέπειας αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τις μεγάλες οικοδομικές δεξιότητες και τα βαθιά πνευματικά συναισθήματα του πολιτισμού των Ίνκας. Ένας αρχαιολογικός χώρος στη μέση ενός καταπράσινου τοπίου, γεμάτος από την ισχυρή ροή της ενέργειας της φύσης των Άνδεων με εκπληκτική θέα και πλούσια ιστορία. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην Πύλη του Ήλιου (Intipunku), μια επιβλητική πέτρινη πύλη που χρησιμεύει ως η κύρια είσοδος του Μάτσου Πίτσου και στην Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας. Η θέση του ήταν ιδανική, αφού ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τον αστερισμό των Πλειάδων και το βουνό [παγετώνα] της Βερόνικα.
Συνδέθηκε στενά με το χειμερινό ηλιοστάσιο και το νέο έτος των Άνδεων. Κατά τη διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου, ο ήλιος περνά απευθείας μέσα από την αψίδα. Kαι το Μάτσου Πίτσου φαίνεται από μακριά. Μας κατάκλυσαν συναισθήματα ανάμεικτα. Δύο ακόμη χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Η χαμένη πόλη των Ίνκας, αόρατη από χαμηλά, εντελώς απομονωμένη και περικυκλωμένη από αναβαθμίδες. Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1983 από την UNESCO και ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου.
Trail που θα μας οδηγούσε στο επιβλητικό Μάτσου Πίτσου. Η διαδρομή περνά μέσα από εντυπωσιακά τοπία, αρχαιολογικούς χώρους και συνδέεται με το Μάτσου Πίτσου, την
"τελευταία πόλη των Ίνκας" μέσω της Πύλης του Ήλιου (Intipunku), της αρχικής εισόδου στην ακρόπολη. Ακολουθεί τα μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας, από τις υψηλές κορυφές μέχρι τα τροπικά δάση.
Νωρίς το πρωί πήραμε το τρένο ως την έναρξη του μονοπατιού. Σε κάθε βήμα μεταφερόμαστε πίσω στο χρόνο βαδίζοντας στα βήματα των μεγάλων αυτοκρατόρων των Ίνκας. Το μονοπάτι περνάει μέσα από καταπράσινα τροπικά δάση, ερείπια, αρχαιολογικούς χώρους, γεωργικές αναβαθμίδες. Το Wiñaywuayna είχε μερικά από τα πιο ξεχωριστά κτίρια που είδαμε στο μονοπάτι, απίστευτης αρχιτεκτονικής ομορφιάς και μεγαλοπρέπειας αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τις μεγάλες οικοδομικές δεξιότητες και τα βαθιά πνευματικά συναισθήματα του πολιτισμού των Ίνκας. Ένας αρχαιολογικός χώρος στη μέση ενός καταπράσινου τοπίου, γεμάτος από την ισχυρή ροή της ενέργειας της φύσης των Άνδεων με εκπληκτική θέα και πλούσια ιστορία. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην Πύλη του Ήλιου (Intipunku), μια επιβλητική πέτρινη πύλη που χρησιμεύει ως η κύρια είσοδος του Μάτσου Πίτσου και στην Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας. Η θέση του ήταν ιδανική, αφού ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τον αστερισμό των Πλειάδων και το βουνό [παγετώνα] της Βερόνικα.
Συνδέθηκε στενά με το χειμερινό ηλιοστάσιο και το νέο έτος των Άνδεων. Κατά τη διάρκεια του θερινού ηλιοστασίου, ο ήλιος περνά απευθείας μέσα από την αψίδα. Kαι το Μάτσου Πίτσου φαίνεται από μακριά. Μας κατάκλυσαν συναισθήματα ανάμεικτα. Δύο ακόμη χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Η χαμένη πόλη των Ίνκας, αόρατη από χαμηλά, εντελώς απομονωμένη και περικυκλωμένη από αναβαθμίδες. Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1983 από την UNESCO και ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου.
Δεδομένου ότι αυτή η πόλη δεν λεηλατήθηκε από τους Ισπανούς όταν κατέκτησαν τους Ίνκας, θεωρείται ως ιδιαίτερα σημαντική πολιτιστική περιοχή για έναν λαό που έπαψε πλέον να υπάρχει.
Φτάσαμε λίγο πριν τη δύση του ηλίου και μας συνεπήρε η ηρεμία και η μαγεία του τοπίου. Ήταν σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει. Μείναμε εκεί μαγεμένοι και το κοιτούσαμε. Ο χρόνος κυλούσε, οι φύλακες του χώρου μας σφύριζαν για να απομακρυνθούμε καθώς έκλεινε για το κοινό. Εμείς όμως μέναμε εκεί γιατί ξέραμε ότι αυτό που ζούσαμε εκείνη τη στιγμή ήταν μοναδικό. Μόνο εμείς και η χαμένη πόλη των Ίνκας. Και συνειδητοποιήσαμε πως το Μάτσου Πίτσου δεν είναι μόνο τα ερείπια της αρχαίας πόλης, είναι ένας τόπος ιερός, είναι η μαγεία αυτού που βιώναμε τη μαγική αυτή ώρα που καμιά φωτογραφία και καμία περιγραφή δεν μπορεί να το αποδώσει.
Φεύγοντάς από την Ιερή κοιλάδα δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε τα αλατωρυχεία Maras και το Chinchero.
Φτάσαμε λίγο πριν τη δύση του ηλίου και μας συνεπήρε η ηρεμία και η μαγεία του τοπίου. Ήταν σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει. Μείναμε εκεί μαγεμένοι και το κοιτούσαμε. Ο χρόνος κυλούσε, οι φύλακες του χώρου μας σφύριζαν για να απομακρυνθούμε καθώς έκλεινε για το κοινό. Εμείς όμως μέναμε εκεί γιατί ξέραμε ότι αυτό που ζούσαμε εκείνη τη στιγμή ήταν μοναδικό. Μόνο εμείς και η χαμένη πόλη των Ίνκας. Και συνειδητοποιήσαμε πως το Μάτσου Πίτσου δεν είναι μόνο τα ερείπια της αρχαίας πόλης, είναι ένας τόπος ιερός, είναι η μαγεία αυτού που βιώναμε τη μαγική αυτή ώρα που καμιά φωτογραφία και καμία περιγραφή δεν μπορεί να το αποδώσει.
Φεύγοντάς από την Ιερή κοιλάδα δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε τα αλατωρυχεία Maras και το Chinchero.
Τα αλατωρυχεία Maras είναι ένας αρχαίος τόπος παραγωγής αλατιού, γνωστός για τις πάνω από 5.000 λεκάνες συλλογής (αλυκές), οι οποίες εκτείνονται σε μια βουνοπλαγιά.
Δημιουργήθηκαν από ένα υπόγειο, φυσικό ρεύμα νερού με υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι, το οποίο χρονολογείται πριν από τους Ίνκας. Χρησιμοποιούσαν το αλάτι για εμπόριο και διατήρηση, και το εντυπωσιακό είναι ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι συλλογής συνεχίζονται από τις τοπικές οικογένειες μέχρι σήμερα, καθιστώντας τον χώρο αυτόν ένα ζωντανό κομμάτι της τοπικής κουλτούρας. Το Chinchero είναι γνωστό ως «η πόλη του ουράνιου τόξου», επειδή κατά τη διάρκεια της εποχής των βροχών (μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου) τα ουράνια τόξα εμφανίζονται τακτικά σε αυτή την περιοχή της Ιερής Κοιλάδας είναι επίσης είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένα κέντρα κλωστοϋφαντουργίας στο Περού. Εδώ, οι γυναίκες του χωριού διατηρούν παραδοσιακές τεχνικές βαφής και ύφανσης με μαλλί αλπακά, χρησιμοποιώντας φυσικά συστατικά και σχέδια εμπνευσμένα από τον πολιτισμό των Άνδεων. Το Chinchero είναι ένα από τα λίγα μέρη όπου φαίνεται ότι ο χρόνος δεν περνάει, δεδομένου ότι οι παραδόσεις και ο πολιτισμός των Ίνκας εξακολουθούν να επιμένουν. Οι άνθρωποι που το κατοικούν προέρχονται από τους Ίνκας και κυρίαρχη γλώσσα είναι η Quechua.
Τελευταίος προορισμός του ταξιδιού μας ο Αμαζόνιος, με το παρθένο τροπικό δάσος, όπου ζήσαμε μοναδικές εμπειρίες. Εξερευνήσαμε τη βιοποικιλότητα της λίμνης Apu Victor, είδαμε λευκούς και μαύρους Καϊμάν, πεζοπορήσαμε στο νησί Monkey Island με την πυκνή βλάστηση, όπου είδαμε πολλά είδη πιθήκων, κάναμε νυχτερινή βαρκάδα παρατηρώντας τους αστερισμούς, πολλά είδη πτηνών και τα εντυπωσιακά είδη δέντρων που κάνουν αυτή την περιοχή πραγματικά μαγική.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον σύλλογο που με εμπιστεύτηκε να συνοδέψω την ομάδα σε αυτό το ταξίδι, καθώς και όλα τα μέλη της αποστολής, για την συνεργασία και την συντονισμένη προσπάθεια στην επίτευξη του στόχου μας. Όλοι λειτουργήσαμε σαν μια ομάδα στηριζόμενοι στην επικοινωνία, στον αμοιβαίο σεβασμό και στην αναγνώριση των δυνατοτήτων του καθενός.
Να μη σταματάτε να ταξιδεύετε και να ονειρεύεστε. Γιατί το ταξίδι, όπως και η αγάπη, εκφράζει μια απόπειρα να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα. (Alain de Botton). Δέσποινα Τζωρτζάτου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΟΥ
Η Δημοκρατία του Περού βρίσκεται στη νότια Αμερική. Συνορεύει βόρεια με το Εκουαδόρ και την Κολομβία, ανατολικά με τη Βραζιλία και τη Βολιβία, νότια με τη Χιλή και δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό. Το Περού είναι η χώρα των Άνδεων. Έχει έκταση 1.285.220 τ.χλμ., πληθυσμό 34.000.000 περίπου κατοίκους και νόμισμα το νέο σολ. Πρωτεύουσα είναι η Λίμα. Απόκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία το 1824. Οι περουβιανές πόλεις είναι πολυπολιτισμικές με πλούσιο πολιτισμό και ιστορία που είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης του πολιτισμού των Άνδεων με εκείνον των ισπανών αποίκων. Παγκοσμίως η χώρα είναι γνωστή ως το κέντρο του πολιτισμού των Ίνκας. Το Περού διαιρείται σε 24 διοικητικά διαμερίσματα και μια επαρχία (Καγιάο). Οι Ινδιάνοι Κέτσουα αποτελούν την πολυπληθέστερη ομάδα κατοίκων του Περού (47,1%), οι μιγάδες (Μεστίσο) έχουν ποσοστό 32% και οι λευκοί 12%. Επίσημες γλώσσες του Περού είναι η ισπανική και η Κέτσουα.
Επίσημη θρησκεία του κράτους είναι ο ρωμαιοκαθολικισμός, ενώ υπάρχουν και αρκετοί οπαδοί της Προτεσταντικής Εκκλησίας. Το Περού διακρίνεται σε τρεις περιοχές: την άνυδρη πεδινή ζώνη κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού (Κόστα), την ορεινή Σιέρα, που εκτείνεται στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας και περιλαμβάνει την οροσειρά των Άνδεων, και τη Μοντάνια ή Σέλβα στα βορειοδυτικά, που περιλαμβάνει τις υγρές πεδιάδες της λεκάνης του Αμαζόνιου. Στην περιοχή της Σιέρα δεσπόζει η οροσειρά των Άνδεων. Οι οροσειρές των Άνδεων έχουν υψόμετρο που κυμαίνεται ανάμεσα στα 2.750 και τα 5.800 μ. Στη ζώνη των Άνδεων παρατηρείται συχνά έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η περιοχή Μοντάνια καλύπτει περίπου τα 3/5 του εδάφους του Περού και αποτελείται από τροπικές κοιλάδες του ποταμού Αμαζονίου. Σημαντικότερος από τους ποταμούς της περιοχής είναι ο Σάντα. Η λίμνη Τιτικάκα βρίσκεται στα νοτιοανατολικά, σε υψόμετρο 3.810 μ. και είναι η μεγαλύτερη πλωτή λίμνη στον κόσμο. Την περιοχή Μοντάνια διαρρέουν μεγάλοι ποταμοί, όπως ο Αμαζόνιος και οι παραπόταμοί του. Οι κλιματικές συνθήκες στο Περού παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές από περιοχή σε περιοχή. Τις συνθήκες αυτές καθορίζουν κυρίως οι Άνδεις, με το μεγάλο τους υψόμετρο, το ψυχρό ρεύμα του Χούμπολτ και οι άνεμοι που φυσούν από το νότιο Ειρηνικό. Αρνητική επίδραση στο κλίμα του Περού έχει το ρεύμα Ελ Νίνιο, που εμφανίζεται περίπου κάθε δέκα χρόνια και προκαλεί σημαντικές οικολογικές και οικονομικές καταστροφές.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα πρώτα ίχνη ανθρώπων στο Περού ανάγονται στο 8000 π.Χ. Στην περιοχή αυτή άνθισαν διάφοροι πολιτισμοί, μέχρι τα μέσα περίπου του 15ου αιώνα, όταν άρχισε η εξάπλωση των Ινδιάνων Ίνκας. Στα τέλη του 15ου αιώνα οι Ίνκας ήταν κυρίαρχοι όλης της περιοχής που σήμερα περιλαμβάνει το Περού, τη Χιλή, τη Βολιβία, το Εκουαδόρ και το βόρειο τμήμα της Αργεντινής. Ο πρώτος Ευρωπαίος που εξερεύνησε το σημερινό Περού ήταν ο Ισπανός Φρανσίσκο Πιθάρο, το 1524, ο οποίος κατέλαβε τη χώρα το 1531. Η χώρα παρέμεινε στην κατοχή των Ισπανών για 300 περίπου χρόνια και απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1824. Από το 1879 ως το 1883 το Περού ηττήθηκε από τη Χιλή στον Πόλεμο του Ειρηνικού και αναγκάστηκε να παραχωρήσει την επαρχία Ταραπακά, πλούσια σε κοιτάσματα νίτρου. Στις αρχές του 20ού αι. το Περού είχε να διευθετήσει συνοριακές διαφορές με τις γειτονικές του χώρες, κυρίως με το Εκουαδόρ με το οποίο οι διαφορές και οι διεκδικήσεις συνεχίστηκαν και μετά τη Συμφωνία του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1942, η οποία παραχωρούσε τα επίμαχα εδάφη στο Περού. Στον πολιτικό τομέα το Περού είχε μια σειρά από αναταραχές που εμπόδισαν τη χώρα να διατηρήσει μια δημοκρατική κυβέρνηση.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ο σπουδαίος αρχαίος πολιτισμός του Περού είναι σήμερα γνωστός χάρη στα κατάλοιπα του πολιτισμού των Ινδιάνων Ίνκας. Κοντά στην πόλη Κούσκο, στα νοτιοανατολικά, σε υψόμετρο 2.500 μ., βρίσκονται τα ερείπια του Μάτσου Πίτσου, μιας από τις «χαμένες πόλεις» των Ίνκας. Εκτός από τον αρχαίο πολιτισμό των Ίνκας, ιδιαίτερα αξιόλογη είναι η σημερινή λαϊκή περουβιανή τέχνη, στην οποία επιβιώνουν πολλά στοιχεία του παρελθόντος της χώρας, πριν από την περίοδο της ισπανικής κατάκτησης. Το Εθνικό Ινστιτούτο Πολιτισμού που λειτουργεί στη Λίμα φροντίζει για τη διάσωση και συνέχιση των πολιτιστικών παραδόσεων του περουβιανού λαού. Στη λογοτεχνία, ο σημαντικότερος ποιητής του 17ου αιώνα υπήρξε ο Χουάν δελ Βάγιε Καβιέδες. Το 18ο αιώνα ο Μαριάνο Μελγάρ υπήρξε πρόδρομος των ρομαντικών. Ο σημαντικότερος λογοτέχνης του 19ου αιώνα υπήρξε ο Ρικάρντο Πάλμα. Την ίδια εποχή ξεχώρισαν δύο γυναίκες συγγραφείς, η Μερσέδες Καβέγο δε Καρβονέρα, που έγραψε το πρώτο νατουραλιστικό μυθιστόρημα, και η Κλορίντα Μάτο δε Τουρνέρ, που πρώτη πραγματεύτηκε λογοτεχνικά το πρόβλημα των Ινδιάνων. Οι πεζογράφοι της γενιάς του 1950 έδωσαν στα έργα τους μια εικόνα της ζωής στις φτωχικές συνοικίες της Λίμα. Ανάμεσα σ` αυτούς διακρίθηκαν ο Χούλιο Ραμόν Ριβέιρο και ο Ενρίκε Κονγκράινς Μαρτίν. Ο περουβιανός καφές είναι από τους πιο γνωστούς σε όλο τον κόσμο. Έχει γεύση, άρωμα και απαλή οξύτητα. Ο Chanchamayo από το νοτιο-κεντρικό Περού, και ο Urubamba, από την καλλιεργήσιμη περιοχή νότια, κοντά στο Mάτσου Πίτσου, είναι οι πιο γνωστές ποικιλίες. Oι Γάλλοι σε μια τελευταία γαστρονομική μελέτη σημείωναν πως η καλύτερη κουζίνα μετά τη δική τους είναι η περουβιανή. Η αφρικανική επιρροή, η κινεζική, η ιαπωνική και η ευρωπαϊκή μπερδεύονται με τη γεύση των Άνδεων και δημιουργούν μια πραγματικά εξαιρετική κουζίνα, την περουβιανή. Στο Περού υπάρχει σχετικά χαμηλό ποσοστό αναλφαβητισμού (11%). Για τα παιδιά ηλικίας από 6 μέχρι 16 ετών η εκπαίδευση είναι δωρεάν και υποχρεωτική. Στη χώρα λειτουργούν περισσότερα από τριάντα πανεπιστήμια. Το Εθνικό Πανεπιστήμιο του Σαν Μάρκος στη Λίμα ιδρύθηκε το 1551.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η οικονομία της χώρας χαρακτηρίζεται ως αναπτυσσόμενη και στηρίζεται κυρίως στις εξαγωγές πρώτων υλών και στην πλούσια αλιεία. Το 44% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στις διάφορες υπηρεσίες, το 37% ασχολείται με τη γεωργία και το 19% εργάζεται στον τομέα της βιομηχανίας. Τα κυριότερα γεωργικά προϊόντα είναι το βαμβάκι, ο καφές, το ζαχαροκάλαμο, οι ελιές, τα σταφύλια, οι πατάτες, τα λαχανικά, το σιτάρι και το κινόα. Η βιομηχανία της αλιείας στηρίζεται στις μεγάλες ποσότητες των αλιευόμενων ψαριών (κυρίως αντσούγιες), τα οποία μεταποιούνται σε βιομηχανικές μονάδες, που παράγουν ιχθυέλαια και είδη διατροφής. Στην περιοχή Μοντάνια η ύπαρξη πολλών ειδών δέντρων, κατάλληλων για υλοτόμηση, ευνοεί την ανάπτυξη της δασοκομίας. Ωστόσο πολλά είδη δέντρων απειλούνται από οικολογική καταστροφή. Το Περού διαθέτει άφθονα κοιτάσματα χρυσού, αργυρού, χαλκού, μολύβδου, ψευδαργύρου, σιδήρου, βισμούθιου, μαγγανίου και φωσφορικών αλάτων. Επίσης, έχουν εντοπιστεί σημαντικά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι περισσότερες και μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες της χώρας βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας Λίμα. Λειτουργούν εργοστάσια παραγωγής τροφίμων, προϊόντων κλωστοϋφαντουργίας, πετρελαιοειδών, τσιμέντου, χάλυβα, λιπασμάτων, χημικών προϊόντων. Επίσης λειτουργούν μονάδες συναρμολόγησης αυτοκινήτων και διαφόρων μηχανημάτων. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των τουριστών για τις περιοχές με ερείπια του πολιτισμού των Ίνκας στο Μάτσου Πίτσου στις Άνδεις και ο οικολογικός τουρισμός στον Αμαζόνιο είναι ένας τομέας με οικονομικά οφέλη. Η ανάπτυξη των συγκοινωνιών στη χώρα δυσχεραίνεται λόγω του ορεινού όγκου των Άνδεων και του υδρογραφικού δικτύου του Αμαζόνιου. Το βασικό οδικό δίκτυο είναι ο Παναμερικανικός Αυτοκινητόδρομος (2.495 χλμ.), που εκτείνεται σε όλο το μήκος της παράκτιας ζώνης. Υπάρχουν δύο βασικές σιδηροδρομικές γραμμές, στο εσωτερικό της χώρας και στο νότο. Ιδιαίτερα αναπτυγμένο είναι το δίκτυο των αερομεταφορών με 25 αεροδρόμια. Τέλος, σημαντικότερα λιμάνια είναι το Καγιάο, επίνειο της πρωτεύουσας Λίμα, και το Ικίτος στον Αμαζόνιο.
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Πρωτεύουσα της «χώρας του χρυσού», η Λίμα, βρίσκεται στο κέντρο της δυτικής ακτής, είναι θορυβώδης και έχει ομίχλη το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Ο φιλικός λαός, τα σημαντικά ιστορικά μνημεία, τα μουσεία και η ποικιλία της ψυχαγωγίας και των εστιατορίων κάνουν τη Λίμα ένα πολύ ενδιαφέρον τουριστικό μέρος. Ιδρύθηκε το 1553, από τον Φρανσίσκο Πιζάρο. Η Plaza De Armas (Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO) είναι μια ζωντανή, πολύχρωμη και πολύβουη πλατεία, γεμάτη με πλανόδιους ζωγράφους, πωλητές χειροτεχνημάτων και μουσικούς. Ξεχωρίζουν το Προεδρικό Μέγαρο, ο Καθεδρικός Ναός όπου φυλάσσεται η μούμια του Πιζάρο και το Παλάτι Torre Tagle (Υπουργείο Εξωτερικών), το ιστορικό μοναστήρι San Francisco και άλλα, υψηλής αισθητικής, κτίρια αποικιακής αρχιτεκτονικής. Σημαντικά μνημεία: Το Μουσείο Larco Herera θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της Λατινικής Αμερικής. Το Municiplidad de Lima (δημαρχείο). Το Μουσείο Ανθρωπολογίας και Αρχαιολογίας στο Πλάζα Μπολιβάρ έχει μια υπέροχη συλλογή κεραμικών και υφασμάτων από όλους τους πολιτισμούς του αρχαίου Περού. Το Μουσείο της Δημοκρατίας, το Εθνικό Μουσείο, το Μουσείο της Ιεράς Εξέτασης. Η επιχειρηματική περιοχή του San Isidro Miraflores έχει καταστήματα για ψώνια, εστιατόρια, καφετέριες και θέατρα.
Η λίμνη Τιτικάκα βρίσκεται σε υψόμετρο 3.812 μ., και μοιράζεται ανάμεσα στο Περού και τη Βολιβία. Το Κούσκο (ο «ομφαλός της γης» στα Κέτσουα), η πρωτεύουσα των Ίνκας, είναι πολιτιστική πρωτεύουσα και κατεξοχήν τουριστική πόλη του Περού με τα υψίπεδα με αλπική βλάστηση, λάμα, παραδοσιακούς Ινδιάνους με πολύχρωμες φορεσιές και τόπους ιστορικής σημασίας. Εκεί ήκμασε και καταλύθηκε ο πολιτισμός των Ίνκας (Μνημείο της UNESCO από το 1983). Σημαντικά μνημεία: Ο Ναός των Ίνκας, το Κορικάντσα (το εσωτερικό του ήταν επενδυμένο με ατόφιο χρυσάφι και γεμάτο από χρυσά αφιερώματα και πολύτιμους λίθους), η Plaza De Armas, σήμα κατατεθέν του Κούσκο, που θεωρείται η ομορφότερη στο Περού και ίσως μια από τις ωραιότερες σε όλο τον κόσμο. Σε αυτήν οι Ίνκας, είχαν χτίσει το αυτοκρατορικό ανάκτορο και πάνω του βρίσκεται τώρα ο εντυπωσιακός Καθεδρικός Ναός. Ο αρχαιολογικός χώρος, το μεγαλιθικό μνημείο-φρούριο του Σαξαχουαμάν, με το τριπλό κυκλώπειο τείχος. Κοντά στη λίμνη υπάρχει η Ιερή Κοιλάδα, στην οποία οι Ίνκας έχτισαν τις σημαντικότερες πόλεις τους. Η αγορά του Πισάκ με είδη λαϊκής τέχνης, κοσμήματα, ριχτάρια, πήλινα, αντίκες, δερμάτινα είδη. Η καλοδιατηρημένη πόλη Ολιανταϊτάμπο με την Ακρόπολη και το αφιερωμένο στο θεό του Ηλίου ιερό.
Το Μάτσου Πίτσου (Παλιό Βουνό) που «χάθηκε» ξαφνικά και ανακαλύφθηκε στις 24 Ιουλίου 1911. Χτισμένο περίπου τον 15ο αιώνα σε βράχους, πάνω σε λαξευτές επίπεδες βάσεις, ένα σύνολο από ναούς, ανάκτορα, σπίτια, πύργους και υδραγωγεία, το Μάτσου Πίτσου κόβει την ανάσα όταν το βλέπεις από κοντά. Το 1981 αναγνωρίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η περιήγηση του Αμαζονίου είναι μια μοναδική εμπειρία όπου εκτός από την εκπληκτική θέα του ποταμού και την τροπική βλάστηση υπάρχουν και διάφορα είδη σπάνιων παπαγάλων και πουλιών. Το Puerto Maldonado βρίσκεται στη λεκάνη του Αμαζονίου. Είναι χτισμένο στη συμβολή των ποταμών Ταμποπάτα και Μάδρε Ντε Ντίος και οι κάτοικοί του ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού, την υλοτομία, τη γεωργία και τον οικοτουρισμό. Η παρθένα ομορφιά και οι πρωτόγονες ινδιάνικες φυλές της περιοχής χαρίζουν μοναδικές εικόνες.
Η Πόμπα, όπου ο πολιτισμός των Νάζκα άφησε τα ίχνη του πριν 2.000 χρόνια. Οι γραμμές, τα γεωμετρικά σχήματα, οι γιγάντιες μορφές ζώων και πουλιών καλύπτουν μια περιοχή 50 τετρ.χλμ. στους πρόποδες των Άνδεων, ανάμεσα στα χωριά Νάλπα και Πάλπα. Λόγω του μεγέθους τους είναι ορατές μόνο από αεροπλάνο.
Φωτ.: Κ. Χόρτη (ευχαριστίες για ορισμένες φωτό στη Σ. Μηνασίδου, Λ. Μελιγκρίτη και Γ. Τσιγκρή)
Τελευταίος προορισμός του ταξιδιού μας ο Αμαζόνιος, με το παρθένο τροπικό δάσος, όπου ζήσαμε μοναδικές εμπειρίες. Εξερευνήσαμε τη βιοποικιλότητα της λίμνης Apu Victor, είδαμε λευκούς και μαύρους Καϊμάν, πεζοπορήσαμε στο νησί Monkey Island με την πυκνή βλάστηση, όπου είδαμε πολλά είδη πιθήκων, κάναμε νυχτερινή βαρκάδα παρατηρώντας τους αστερισμούς, πολλά είδη πτηνών και τα εντυπωσιακά είδη δέντρων που κάνουν αυτή την περιοχή πραγματικά μαγική.
Ήταν ένα ταξίδι πέρα από τα καθιερωμένα, που συνδύαζε τα πάντα. Μια μοναδική εμπειρία εξερεύνησης του αρχαίου πολιτισμού των Ίνκας, σε μια χώρα με ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα, με απόλυτο σεβασμό στη δύναμη της φύσης και του ανθρώπου, με απομεινάρια εκπληκτικών μνημείων, με πόλεις όπως η Λίμα και το Κούσκο, με τα γαλανά νερά της λίμνης Τιτικάκα, με τα επιβλητικά βουνά, τα κατάλευκα λάμα, την παραδοσιακή μουσική, την περουβιανή κουζίνα, μια πραγματική γαστρονομική περιπέτεια που αντικατοπτρίζει την πολυπολιτισμική και πολυποίκιλη κληρονομιά του Περού, τα χειροτεχνήματα της περουβιανής λαϊκής παράδοσης, τα περίφημα υφαντά με τα γεωμετρικά σχέδια και τα έντονα χρώματα, με τις υπαίθριες και τοπικές αγορές και κυρίως με τους γελαστούς ανθρώπους που κρατούν τα ήθη και τα έθιμα απαράλλακτα για αιώνες, και μας φέρνουν σε επαφή με τον υπέροχο κόσμο του Περού του σήμερα.
Ένα ταξίδι που θα το θυμόμαστε για πάντα !!!Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τον σύλλογο που με εμπιστεύτηκε να συνοδέψω την ομάδα σε αυτό το ταξίδι, καθώς και όλα τα μέλη της αποστολής, για την συνεργασία και την συντονισμένη προσπάθεια στην επίτευξη του στόχου μας. Όλοι λειτουργήσαμε σαν μια ομάδα στηριζόμενοι στην επικοινωνία, στον αμοιβαίο σεβασμό και στην αναγνώριση των δυνατοτήτων του καθενός.
Να μη σταματάτε να ταξιδεύετε και να ονειρεύεστε. Γιατί το ταξίδι, όπως και η αγάπη, εκφράζει μια απόπειρα να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα. (Alain de Botton). Δέσποινα Τζωρτζάτου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΟΥ
Η Δημοκρατία του Περού βρίσκεται στη νότια Αμερική. Συνορεύει βόρεια με το Εκουαδόρ και την Κολομβία, ανατολικά με τη Βραζιλία και τη Βολιβία, νότια με τη Χιλή και δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό. Το Περού είναι η χώρα των Άνδεων. Έχει έκταση 1.285.220 τ.χλμ., πληθυσμό 34.000.000 περίπου κατοίκους και νόμισμα το νέο σολ. Πρωτεύουσα είναι η Λίμα. Απόκτησε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία το 1824. Οι περουβιανές πόλεις είναι πολυπολιτισμικές με πλούσιο πολιτισμό και ιστορία που είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης του πολιτισμού των Άνδεων με εκείνον των ισπανών αποίκων. Παγκοσμίως η χώρα είναι γνωστή ως το κέντρο του πολιτισμού των Ίνκας. Το Περού διαιρείται σε 24 διοικητικά διαμερίσματα και μια επαρχία (Καγιάο). Οι Ινδιάνοι Κέτσουα αποτελούν την πολυπληθέστερη ομάδα κατοίκων του Περού (47,1%), οι μιγάδες (Μεστίσο) έχουν ποσοστό 32% και οι λευκοί 12%. Επίσημες γλώσσες του Περού είναι η ισπανική και η Κέτσουα.
Επίσημη θρησκεία του κράτους είναι ο ρωμαιοκαθολικισμός, ενώ υπάρχουν και αρκετοί οπαδοί της Προτεσταντικής Εκκλησίας. Το Περού διακρίνεται σε τρεις περιοχές: την άνυδρη πεδινή ζώνη κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού (Κόστα), την ορεινή Σιέρα, που εκτείνεται στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας και περιλαμβάνει την οροσειρά των Άνδεων, και τη Μοντάνια ή Σέλβα στα βορειοδυτικά, που περιλαμβάνει τις υγρές πεδιάδες της λεκάνης του Αμαζόνιου. Στην περιοχή της Σιέρα δεσπόζει η οροσειρά των Άνδεων. Οι οροσειρές των Άνδεων έχουν υψόμετρο που κυμαίνεται ανάμεσα στα 2.750 και τα 5.800 μ. Στη ζώνη των Άνδεων παρατηρείται συχνά έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η περιοχή Μοντάνια καλύπτει περίπου τα 3/5 του εδάφους του Περού και αποτελείται από τροπικές κοιλάδες του ποταμού Αμαζονίου. Σημαντικότερος από τους ποταμούς της περιοχής είναι ο Σάντα. Η λίμνη Τιτικάκα βρίσκεται στα νοτιοανατολικά, σε υψόμετρο 3.810 μ. και είναι η μεγαλύτερη πλωτή λίμνη στον κόσμο. Την περιοχή Μοντάνια διαρρέουν μεγάλοι ποταμοί, όπως ο Αμαζόνιος και οι παραπόταμοί του. Οι κλιματικές συνθήκες στο Περού παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές από περιοχή σε περιοχή. Τις συνθήκες αυτές καθορίζουν κυρίως οι Άνδεις, με το μεγάλο τους υψόμετρο, το ψυχρό ρεύμα του Χούμπολτ και οι άνεμοι που φυσούν από το νότιο Ειρηνικό. Αρνητική επίδραση στο κλίμα του Περού έχει το ρεύμα Ελ Νίνιο, που εμφανίζεται περίπου κάθε δέκα χρόνια και προκαλεί σημαντικές οικολογικές και οικονομικές καταστροφές.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Τα πρώτα ίχνη ανθρώπων στο Περού ανάγονται στο 8000 π.Χ. Στην περιοχή αυτή άνθισαν διάφοροι πολιτισμοί, μέχρι τα μέσα περίπου του 15ου αιώνα, όταν άρχισε η εξάπλωση των Ινδιάνων Ίνκας. Στα τέλη του 15ου αιώνα οι Ίνκας ήταν κυρίαρχοι όλης της περιοχής που σήμερα περιλαμβάνει το Περού, τη Χιλή, τη Βολιβία, το Εκουαδόρ και το βόρειο τμήμα της Αργεντινής. Ο πρώτος Ευρωπαίος που εξερεύνησε το σημερινό Περού ήταν ο Ισπανός Φρανσίσκο Πιθάρο, το 1524, ο οποίος κατέλαβε τη χώρα το 1531. Η χώρα παρέμεινε στην κατοχή των Ισπανών για 300 περίπου χρόνια και απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1824. Από το 1879 ως το 1883 το Περού ηττήθηκε από τη Χιλή στον Πόλεμο του Ειρηνικού και αναγκάστηκε να παραχωρήσει την επαρχία Ταραπακά, πλούσια σε κοιτάσματα νίτρου. Στις αρχές του 20ού αι. το Περού είχε να διευθετήσει συνοριακές διαφορές με τις γειτονικές του χώρες, κυρίως με το Εκουαδόρ με το οποίο οι διαφορές και οι διεκδικήσεις συνεχίστηκαν και μετά τη Συμφωνία του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1942, η οποία παραχωρούσε τα επίμαχα εδάφη στο Περού. Στον πολιτικό τομέα το Περού είχε μια σειρά από αναταραχές που εμπόδισαν τη χώρα να διατηρήσει μια δημοκρατική κυβέρνηση.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ο σπουδαίος αρχαίος πολιτισμός του Περού είναι σήμερα γνωστός χάρη στα κατάλοιπα του πολιτισμού των Ινδιάνων Ίνκας. Κοντά στην πόλη Κούσκο, στα νοτιοανατολικά, σε υψόμετρο 2.500 μ., βρίσκονται τα ερείπια του Μάτσου Πίτσου, μιας από τις «χαμένες πόλεις» των Ίνκας. Εκτός από τον αρχαίο πολιτισμό των Ίνκας, ιδιαίτερα αξιόλογη είναι η σημερινή λαϊκή περουβιανή τέχνη, στην οποία επιβιώνουν πολλά στοιχεία του παρελθόντος της χώρας, πριν από την περίοδο της ισπανικής κατάκτησης. Το Εθνικό Ινστιτούτο Πολιτισμού που λειτουργεί στη Λίμα φροντίζει για τη διάσωση και συνέχιση των πολιτιστικών παραδόσεων του περουβιανού λαού. Στη λογοτεχνία, ο σημαντικότερος ποιητής του 17ου αιώνα υπήρξε ο Χουάν δελ Βάγιε Καβιέδες. Το 18ο αιώνα ο Μαριάνο Μελγάρ υπήρξε πρόδρομος των ρομαντικών. Ο σημαντικότερος λογοτέχνης του 19ου αιώνα υπήρξε ο Ρικάρντο Πάλμα. Την ίδια εποχή ξεχώρισαν δύο γυναίκες συγγραφείς, η Μερσέδες Καβέγο δε Καρβονέρα, που έγραψε το πρώτο νατουραλιστικό μυθιστόρημα, και η Κλορίντα Μάτο δε Τουρνέρ, που πρώτη πραγματεύτηκε λογοτεχνικά το πρόβλημα των Ινδιάνων. Οι πεζογράφοι της γενιάς του 1950 έδωσαν στα έργα τους μια εικόνα της ζωής στις φτωχικές συνοικίες της Λίμα. Ανάμεσα σ` αυτούς διακρίθηκαν ο Χούλιο Ραμόν Ριβέιρο και ο Ενρίκε Κονγκράινς Μαρτίν. Ο περουβιανός καφές είναι από τους πιο γνωστούς σε όλο τον κόσμο. Έχει γεύση, άρωμα και απαλή οξύτητα. Ο Chanchamayo από το νοτιο-κεντρικό Περού, και ο Urubamba, από την καλλιεργήσιμη περιοχή νότια, κοντά στο Mάτσου Πίτσου, είναι οι πιο γνωστές ποικιλίες. Oι Γάλλοι σε μια τελευταία γαστρονομική μελέτη σημείωναν πως η καλύτερη κουζίνα μετά τη δική τους είναι η περουβιανή. Η αφρικανική επιρροή, η κινεζική, η ιαπωνική και η ευρωπαϊκή μπερδεύονται με τη γεύση των Άνδεων και δημιουργούν μια πραγματικά εξαιρετική κουζίνα, την περουβιανή. Στο Περού υπάρχει σχετικά χαμηλό ποσοστό αναλφαβητισμού (11%). Για τα παιδιά ηλικίας από 6 μέχρι 16 ετών η εκπαίδευση είναι δωρεάν και υποχρεωτική. Στη χώρα λειτουργούν περισσότερα από τριάντα πανεπιστήμια. Το Εθνικό Πανεπιστήμιο του Σαν Μάρκος στη Λίμα ιδρύθηκε το 1551.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η οικονομία της χώρας χαρακτηρίζεται ως αναπτυσσόμενη και στηρίζεται κυρίως στις εξαγωγές πρώτων υλών και στην πλούσια αλιεία. Το 44% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στις διάφορες υπηρεσίες, το 37% ασχολείται με τη γεωργία και το 19% εργάζεται στον τομέα της βιομηχανίας. Τα κυριότερα γεωργικά προϊόντα είναι το βαμβάκι, ο καφές, το ζαχαροκάλαμο, οι ελιές, τα σταφύλια, οι πατάτες, τα λαχανικά, το σιτάρι και το κινόα. Η βιομηχανία της αλιείας στηρίζεται στις μεγάλες ποσότητες των αλιευόμενων ψαριών (κυρίως αντσούγιες), τα οποία μεταποιούνται σε βιομηχανικές μονάδες, που παράγουν ιχθυέλαια και είδη διατροφής. Στην περιοχή Μοντάνια η ύπαρξη πολλών ειδών δέντρων, κατάλληλων για υλοτόμηση, ευνοεί την ανάπτυξη της δασοκομίας. Ωστόσο πολλά είδη δέντρων απειλούνται από οικολογική καταστροφή. Το Περού διαθέτει άφθονα κοιτάσματα χρυσού, αργυρού, χαλκού, μολύβδου, ψευδαργύρου, σιδήρου, βισμούθιου, μαγγανίου και φωσφορικών αλάτων. Επίσης, έχουν εντοπιστεί σημαντικά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι περισσότερες και μεγαλύτερες βιομηχανικές μονάδες της χώρας βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας Λίμα. Λειτουργούν εργοστάσια παραγωγής τροφίμων, προϊόντων κλωστοϋφαντουργίας, πετρελαιοειδών, τσιμέντου, χάλυβα, λιπασμάτων, χημικών προϊόντων. Επίσης λειτουργούν μονάδες συναρμολόγησης αυτοκινήτων και διαφόρων μηχανημάτων. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των τουριστών για τις περιοχές με ερείπια του πολιτισμού των Ίνκας στο Μάτσου Πίτσου στις Άνδεις και ο οικολογικός τουρισμός στον Αμαζόνιο είναι ένας τομέας με οικονομικά οφέλη. Η ανάπτυξη των συγκοινωνιών στη χώρα δυσχεραίνεται λόγω του ορεινού όγκου των Άνδεων και του υδρογραφικού δικτύου του Αμαζόνιου. Το βασικό οδικό δίκτυο είναι ο Παναμερικανικός Αυτοκινητόδρομος (2.495 χλμ.), που εκτείνεται σε όλο το μήκος της παράκτιας ζώνης. Υπάρχουν δύο βασικές σιδηροδρομικές γραμμές, στο εσωτερικό της χώρας και στο νότο. Ιδιαίτερα αναπτυγμένο είναι το δίκτυο των αερομεταφορών με 25 αεροδρόμια. Τέλος, σημαντικότερα λιμάνια είναι το Καγιάο, επίνειο της πρωτεύουσας Λίμα, και το Ικίτος στον Αμαζόνιο.
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Πρωτεύουσα της «χώρας του χρυσού», η Λίμα, βρίσκεται στο κέντρο της δυτικής ακτής, είναι θορυβώδης και έχει ομίχλη το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Ο φιλικός λαός, τα σημαντικά ιστορικά μνημεία, τα μουσεία και η ποικιλία της ψυχαγωγίας και των εστιατορίων κάνουν τη Λίμα ένα πολύ ενδιαφέρον τουριστικό μέρος. Ιδρύθηκε το 1553, από τον Φρανσίσκο Πιζάρο. Η Plaza De Armas (Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO) είναι μια ζωντανή, πολύχρωμη και πολύβουη πλατεία, γεμάτη με πλανόδιους ζωγράφους, πωλητές χειροτεχνημάτων και μουσικούς. Ξεχωρίζουν το Προεδρικό Μέγαρο, ο Καθεδρικός Ναός όπου φυλάσσεται η μούμια του Πιζάρο και το Παλάτι Torre Tagle (Υπουργείο Εξωτερικών), το ιστορικό μοναστήρι San Francisco και άλλα, υψηλής αισθητικής, κτίρια αποικιακής αρχιτεκτονικής. Σημαντικά μνημεία: Το Μουσείο Larco Herera θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της Λατινικής Αμερικής. Το Municiplidad de Lima (δημαρχείο). Το Μουσείο Ανθρωπολογίας και Αρχαιολογίας στο Πλάζα Μπολιβάρ έχει μια υπέροχη συλλογή κεραμικών και υφασμάτων από όλους τους πολιτισμούς του αρχαίου Περού. Το Μουσείο της Δημοκρατίας, το Εθνικό Μουσείο, το Μουσείο της Ιεράς Εξέτασης. Η επιχειρηματική περιοχή του San Isidro Miraflores έχει καταστήματα για ψώνια, εστιατόρια, καφετέριες και θέατρα.
Η λίμνη Τιτικάκα βρίσκεται σε υψόμετρο 3.812 μ., και μοιράζεται ανάμεσα στο Περού και τη Βολιβία. Το Κούσκο (ο «ομφαλός της γης» στα Κέτσουα), η πρωτεύουσα των Ίνκας, είναι πολιτιστική πρωτεύουσα και κατεξοχήν τουριστική πόλη του Περού με τα υψίπεδα με αλπική βλάστηση, λάμα, παραδοσιακούς Ινδιάνους με πολύχρωμες φορεσιές και τόπους ιστορικής σημασίας. Εκεί ήκμασε και καταλύθηκε ο πολιτισμός των Ίνκας (Μνημείο της UNESCO από το 1983). Σημαντικά μνημεία: Ο Ναός των Ίνκας, το Κορικάντσα (το εσωτερικό του ήταν επενδυμένο με ατόφιο χρυσάφι και γεμάτο από χρυσά αφιερώματα και πολύτιμους λίθους), η Plaza De Armas, σήμα κατατεθέν του Κούσκο, που θεωρείται η ομορφότερη στο Περού και ίσως μια από τις ωραιότερες σε όλο τον κόσμο. Σε αυτήν οι Ίνκας, είχαν χτίσει το αυτοκρατορικό ανάκτορο και πάνω του βρίσκεται τώρα ο εντυπωσιακός Καθεδρικός Ναός. Ο αρχαιολογικός χώρος, το μεγαλιθικό μνημείο-φρούριο του Σαξαχουαμάν, με το τριπλό κυκλώπειο τείχος. Κοντά στη λίμνη υπάρχει η Ιερή Κοιλάδα, στην οποία οι Ίνκας έχτισαν τις σημαντικότερες πόλεις τους. Η αγορά του Πισάκ με είδη λαϊκής τέχνης, κοσμήματα, ριχτάρια, πήλινα, αντίκες, δερμάτινα είδη. Η καλοδιατηρημένη πόλη Ολιανταϊτάμπο με την Ακρόπολη και το αφιερωμένο στο θεό του Ηλίου ιερό.
Το Μάτσου Πίτσου (Παλιό Βουνό) που «χάθηκε» ξαφνικά και ανακαλύφθηκε στις 24 Ιουλίου 1911. Χτισμένο περίπου τον 15ο αιώνα σε βράχους, πάνω σε λαξευτές επίπεδες βάσεις, ένα σύνολο από ναούς, ανάκτορα, σπίτια, πύργους και υδραγωγεία, το Μάτσου Πίτσου κόβει την ανάσα όταν το βλέπεις από κοντά. Το 1981 αναγνωρίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η περιήγηση του Αμαζονίου είναι μια μοναδική εμπειρία όπου εκτός από την εκπληκτική θέα του ποταμού και την τροπική βλάστηση υπάρχουν και διάφορα είδη σπάνιων παπαγάλων και πουλιών. Το Puerto Maldonado βρίσκεται στη λεκάνη του Αμαζονίου. Είναι χτισμένο στη συμβολή των ποταμών Ταμποπάτα και Μάδρε Ντε Ντίος και οι κάτοικοί του ασχολούνται με την εξόρυξη χρυσού, την υλοτομία, τη γεωργία και τον οικοτουρισμό. Η παρθένα ομορφιά και οι πρωτόγονες ινδιάνικες φυλές της περιοχής χαρίζουν μοναδικές εικόνες.
Η Πόμπα, όπου ο πολιτισμός των Νάζκα άφησε τα ίχνη του πριν 2.000 χρόνια. Οι γραμμές, τα γεωμετρικά σχήματα, οι γιγάντιες μορφές ζώων και πουλιών καλύπτουν μια περιοχή 50 τετρ.χλμ. στους πρόποδες των Άνδεων, ανάμεσα στα χωριά Νάλπα και Πάλπα. Λόγω του μεγέθους τους είναι ορατές μόνο από αεροπλάνο.
Φωτ.: Κ. Χόρτη (ευχαριστίες για ορισμένες φωτό στη Σ. Μηνασίδου, Λ. Μελιγκρίτη και Γ. Τσιγκρή)
