Ecoart, περιβαλλοντική συνείδηση μέσω της τέχνης!

Για κάποιο διάστημα συμπεριλήφθηκα στην "οικογένεια" της ecoart. 

Η ecoart είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 2004 με σκοπό τη διάδοση και διεύρυνση της περιβαλλοντικής συνείδησης μέσω της τέχνης.

Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί ως διαδικτυακό "κέντρο τέχνης". Ενσωματώνοντας κάθε συναφές μέσο, λειτουργεί ουσιαστικά ως ένα φασματοσκόπιο της σύγχρονης περιβαλλοντικής τέχνης.
Το ecoart θεωρεί ότι η δημιουργική διαδικασία στην τέχνη, όπως κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα, χρειάζεται να στηριχτεί σε νέες αρχές. Προτείνει στους καλλιτέχνες να επαναπροσδιοριστούν τόσο σε επίπεδο λειτουργίας, όσο και σε επίπεδο αντίληψης αναλογιζόμενοι το περιβαλλοντικό κόστος του έργου τους επανεξετάζοντας, συνεπώς, τις διαθέσιμες επιλογές τους σε μέσα και τεχνικές -ή αναπτύσσοντας νέες-, δημιουργώντας τέχνη σε αρμονία με το περιβάλλον.
Μπαίνοντας ίσως στην πιο ουσιαστική φάση λειτουργίας του, το ecoart ξεκίνησε το 2008 μια σειρά από διεπιστημονικές συνεργασίες. Ο κοινός στόχος είναι η εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης και καινοτομίας στην καλλιτεχνική πρακτική με σκοπό τη δημιουργία νέων οικοσυστημάτων, τη διερεύνηση δυνατοτήτων βιώσιμης ανάπτυξης και τη δημιουργία νέου περιβαλλοντικού προτύπου για τις κοινωνίες του μέλλοντος.


Είναι κοινός τόπος, δηλαδή, για τα μέλη του ecoart να προάγουν αυτόν το στόχο. Τα μέλη της ecoart είναι: Νάνος Βαλαωρίτης, Σωτήρης Θεριανός, Νίκος Μόσχος, Αντιγόνη Καββαθά, Σταματίνα Πάλμου, Χαράλαμπος Σουρβίνος, Costis, Αλέξανδρος Αλιέας, Όλγα Αλεξοπούλου, Λάζαρος Ζέκος, Tia Bley, Καίτη Χόρτη.

Επισκεφτείτε το http://ecoart.gr/artists

Ένας υπέροχος άνθρωπος!

Ο Κώστας Πασιάκος (ο κυρ Κώστας για μας) έφυγε από κοντά μας αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό. Αν και όλοι είμαστε περαστικοί, υπάρχουν κάποιοι που έχουν αφήσει το ανεξίτηλο αποτύπωμά τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο κυρ Κώστας. Όντας γείτονάς μας για σχεδόν 40 χρόνια γνωρίσαμε το ποιον του ανθρώπου. Συνήθως ο γείτονας είναι ο πιο ενοχλητικός άνθρωπος του κόσμου. Εκείνος όμως ήταν για μας ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου. Ξέραμε πως ανά πάσα στιγμή και ώρα μπορούσαμε να του χτυπήσουμε την πόρτα και να αντικρίσουμε ένα ζεστό χαμόγελο και μια βοήθεια για οτιδήποτε είχαμε ανάγκη. Αυτό και μόνο μπορεί να τοποθετήσει τον κυρ Κώστα στη χορεία των πολύτιμων συνανθρώπων. Η προσφορά του ήταν αμέριστη! Αξίζει νομίζω να αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που αν και δεν ζει πλέον μαζί μας είναι ανάμεσά μας και μας καθοδηγεί. Μας δίνει στοργικά το χέρι και μας δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας και ανθρωπισμού. Ήταν ένα εργατικός, δουλευτής, ευρηματικός, πνευματώδης οικογενειάρχης, αλλά κυρίως στοργικός πατέρας και παππούς. Προσέφερε στην οικογένεια και στα παιδιά του απλόχερα αγάπη και υποστήριξη όσο λίγοι γονείς. Θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες σχετικά με αυτό τον πληθωρικό χαρακτήρα, αλλά νομίζουμε πως όσοι τον γνώρισαν έχουν την ίδια γνώμη με μας και όσοι δεν τον γνώρισαν δεν θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη απώλεια από αυτή.

Κυρ Κώστα, ήσουν, είσαι και θα είσαι μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας. Δεν θα μας χωρίσει ο θάνατος γιατί μας έχουν ενώσει δυνατά συναισθήματα. Καλό ταξίδι, αφεντικό….

20/6/2018, Γιάννης και Καίτη Χορτη

(Φωτογραφία από τον Αυτοδιαχειριζόμενο Αγρό στο Ελληνικό όπου συμμετείχε σε συμβουλευτικό ρόλο)

Σαντορίνη, σαν μια αγκαλιά!

Αισθάνεσαι τη μοναδικότητα από την πρώτη στιγμή που αντικρίζεις το νησί. Πλησιάζοντας με το πλοίο το απόκρημνο κατέβασμα του βράχου νιώθεις ότι μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο. Είναι η Σαντορίνη, το νησί που βγήκε από τα σπλάχνα της Γης και στέκεται επιβλητικά μπροστά σου.

Αυτό που έγινε πριν από χιλιάδες χρόνια στη Σαντορίνη δεν έχει ξαναγίνει πουθενά αλλού. Όλος ο πλανήτης «είναι» εδώ. Το ηφαίστειο που εξερράγη βύθισε ένα κομμάτι από το νησί που είχε το ίδιο δημιουργήσει. Άφησε έτσι το αποτύπωμά του επάνω στην Καλντέρα (χαντάκι) που κρέμεται στον γκρεμό αναζητώντας το υπόλοιπό της. Ακριβώς εδώ οι Σαντορινιοί έχουν βάλει όλη τη φιλοξενία τους σε μια εκπληκτική ποικιλία καταλυμάτων, εστιατορίων, café και bars που προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες καθηλώνοντας τον επισκέπτη. Σε αυτό το σημείο της Σαντορίνης ο ήλιος έρχεται και δύει ρίχνοντας τα χρώματά του που ενώνονται με τα χρώματα του ηφαιστειογενούς εδάφους για να πετύχουν την απόλυτη ολοκλήρωση. Η Καμένη και η Θηρασιά απέναντι θέλουν να πλησιάσουν όσο γίνεται αλλά το ήρεμο νερό του Αρχιπελάγους κρατάει τις «αποστάσεις».  Όμως και στο Ακρωτήριο υπάρχει ακόμη θαμμένη η ιστορία για να θυμίζει πως η Σαντορίνη έχει το θεϊκό άγγιγμα για να φτάσει στην απογείωση της τέχνης, της αισθητικής, της χλιδής. Οι παραλίες ένα γύρο έχουν το χρώμα του ηφαιστείου (μαύρο, κόκκινο, λευκό) και τα καθαρά νερά αντανακλούν το βυθό με τα μοναδικά πετρώματα. Μια βουτιά στα νερά της είναι ένα βάπτισμα καθαγιασμού. Και εκεί πάνω στο βράχο η γη έχει να δώσει γεύσεις που δεν μπορείς να «συναντήσεις» αλλού, αφού τα πλούσια εδάφη αφήνουν τις νοστιμιές τους σε κρασί, όσπρια, λαχανικά. Γεύσεις που φέρνουν στο νου καμένο μέταλλο. Τα υπόσκαφα έγιναν για να κλείσουν μέσα τους τη δύναμη του ηφαιστείου και να προστατεύσουν τον άνθρωπο που θέλει να ακουμπήσει σε μια μεριά της. Και αφού μεθύσεις από τις γεύσεις και τις «αναθυμιάσεις» του ηφαιστείου μπορείς να ριχτείς σε ένα ξέφρενο γλέντι μέχρι να αισθανθείς τη μοναδικότητα του χώρου. Η Σαντορίνη του σήμερα είναι οι άνθρωποι που προσφέρουν άδολη φιλοξενία, είναι οι γεύσεις που προσφέρονται στα πολύ ενδιαφέροντα εστιατόρια, είναι τα κρασιά που παράγονται με φυσικό τρόπο από μια παρθένα γη. Παράλληλα όμως η Σαντορίνη είναι ένα νησί με εκπληκτική τουριστική υποδομή. Τα καταπληκτικά ξενοδοχεία που μπορούν να προσφέρουν όποια υπηρεσία μπορεί να φανταστεί ο επισκέπτης, τα μαγαζιά που κάνουν τις αγορές μια ευχάριστη βόλτα, τα beach bars, τα cafe, τα bars, τα μουσεία, εξασφαλίζουν όλες τις προϋποθέσεις για αξέχαστες διακοπές. Γιατί ένα είναι σίγουρο, μόλις φύγεις θα νιώσεις ότι η Σαντορίνη σε είχε καθηλώσει μέσα στην αχλύ του μύθου της Aτλαντίδας.    

Λονδίνο, η καρδιά της αυτοκρατορίας

Το Λονδίνο είναι πρωτεύουσα της Μ. Βρετανίας και μία από τις μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της Αγγλίας (μαζί με τη Σκοτία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία αποτελεί το Ηνωμένο Βασίλειο). Το Λονδίνο διασχίζεται από τον Τάμεση και διαθέτει μεγάλο λιμάνι. Έχει 7.825.000 κατ. αλλά με τα προάστια (το μείζον Λονδίνο) φτάνει τα 10.000.000 κατοίκους. Λόγω της Βρετανικής αυτοκρατορίας έχουν εισρεύσει κάτοικοι από όλες τις κοινότητες του κόσμου με αποτέλεσμα την πολυπολιτισμικότητα του πληθυσμού. Έχει έκταση 50 τ.χλμ. και νόμισμα την αγγλική λίρα (1€=0,76 ₤). Η τοπική αυτοδιοίκηση του Λονδίνου είναι αρμοδιότητας 32 δημοτικών συμβουλίων. Το όνομά του προέρχεται από τον εκλατινισμό της κελτικής ονομασίας του, που ήταν Λον-Ντον και σήμαινε λιμνοφρούριο. Το Λονδίνο σχεδόν ξαναχτίστηκε μετά το 1945 εξαιτίας των καταστροφών του Β' Παγκοσμίου πολέμου, όμως οι Άγγλοι θέλησαν την προπολεμική εικόνα της πόλης. Έτσι διατηρήθηκαν οι στενοί δρόμοι, οι οποίοι όμως δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μιας σύγχρονης μεγαλούπολης. Το υγρό, αλλά υγιεινό κλίμα, κυριαρχείται από την ομίχλη που καλύπτει την πόλη για 6 μήνες, από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο. Το τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα του Λονδίνου έχει σαν αποτέλεσμα να είναι σχεδόν υποχρεωτική η κυκλοφορία με τα μέσα μαζικής μεταφοράς με πρώτο το μετρό. Άλλωστε διαθέτει όλα τα μέσα (ταξί, λεωφορεία, πλοιάρια, τρένα). Χαρακτηριστικά είναι τα μαύρα ταξί όλα ίδιου τύπου και τα διώροφα λεωφορεία. Στον Τάμεση τα πλοιάρια κάνουν περιηγήσεις στα πιο σημαντικά μνημεία.

Ιστορία

Το 43 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κλαύδιος ίδρυσε την πόλη Londinium. Το 410 μ.Χ. οι Ρωμαίοι αποσύρθηκαν από το Λονδίνο. Αφού δέχτηκε αλλεπάλληλες επιθέσεις από τα γερμανικά φύλα και τους Βίκινγκς, το 1066 ο Δούκας της Νορμανδίας Γουλιέλμος ο Κατακτητής στέφτηκε βασιλιάς της Αγγλίας. Στους αιώνες που ακολούθησαν εδραιώθηκε ως μια μεγάλη οικονομική δύναμη. Το 1665 μ.Χ. το Λονδίνο πλήχτηκε από την πανώλη και την πυρκαγιά (1666) που κατέστρεψε το 80% των κτιρίων. Το 1801 ο πληθυσμός του ξεπερνούσε το 1.000.000 κατ. Μέχρι τον 6ο αιώνα η πόλη δεν είχε γνωρίσει το Χριστιανισμό, τον οποίο διέδωσε εκεί Έλληνας επίσκοπος που στάλθηκε από τη Ρώμη. Ως πρώτος επίσκοπος Λονδίνου αναφέρεται ο Μέλιτος και ίδρυσε εκκλησία στην Καντερβουρία τον 7ο αιώνα, εκεί που μέχρι σήμερα είναι η έδρα της αγγλικανικής Εκκλησίας.

ΓΛΩΣΣΑ
Η επίσημη γλώσσα του Λονδίνου είναι η αγγλική.

Δομινικανή Δημοκρατία

Δομινικανή Δημοκρατία

Η Δομινικανή Δημοκρατία ή Άγιος Δομίνικος είναι ανεξάρτητο κράτος της Καραϊβικής και βρίσκεται 970 χλμ. νοτιοανατολικά της Φλόριντα. Καταλαμβάνει το ανατολικό τμήμα του νησιού Ισπανιόλα. Δυτικά συνορεύει με την Αϊτή, ενώ ανατολικά, νότια και βόρεια βρέχεται από την Καραϊβική. Ο δίαυλος Μόνα στα ανατολικά χωρίζει τη Δομινικανή Δημοκρατία από το Πουέρτο Ρίκο. Έχει συνολική έκταση 48.730 τ.χλμ., πληθυσμό περίπου 8.700.000 κατοίκους και νόμισμα το δομινικανό πέσο. Η πλειονότητα των κατοίκων της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι καθολικοί. Πρωτεύουσά της είναι το Σάντο Ντομίνγκο (Άγιος Δομίνικος). Το κλίμα της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι τροπικό, με ήπια όμως χαρακτηριστικά, λόγω της επίδρασης της θάλασσας. Το νησί συχνά πλήττεται από τροπικές καταιγίδες και τυφώνες.

Συμπόσιο Γλυπτικής Δήμου Μεταμόρφωσης

Χρήστος Λαζαράκης

Το Συμποσίου Γλυπτικής που άρχισε το Σάββατο 28 Απριλίου στο Δήμο Μεταμόρφωσης (Λόφος Νέμεσης, Θέα Δηλαβέρη) ολοκληρώθηκε με οκτώ νέα γλυπτά - ξεχωριστά καλλιτεχνήματα. Την Κυριακή 3 Ιουνίου, στις 8.00 θα γίνει η τελετή λήξης.
Όπως γράφει στο site του Δήμου Μεταμόρφωσης: "O Δήμος Μεταμόρφωσης ξεπερνά τα καθιερωμένα και πέραν των καθημερινών προβλημάτων, ασχολείται και με την αισθητική του δήμου σε μία προσπάθεια καλυτέρευσης της καθημερινότητας αλλά και προσέλκυσης επισκεπτών στο Δήμο Μεταμόρφωσης".

Στο Συμπόσιο συμμετείχαν οι γλύπτες: Θ. Παπαγιάννης (και καλλιτεχνική επιμέλεια του συμποσίου) με δύο έργα,
Χρ. Ρηγανάς, Κ. Ρόκος, Χρ. Λαζαράκης, Δ. Σκαλκώτος, Δ. Χριστογιάννης, Λ. Λουκίδης.

Τα έργα των γλυπτών (όπως βλέπετε και στις φωτό) είναι αντιπροσωπευτικά της ιδιαίτερης μανιέρας του καθενός και αποδίδουν την αισθητική που πρέπει να έχει ένα έργο που απευθύνεται σε κάθε πολίτη (γνώστη και μη).

Κάθε έργο έρχεται να αποδώσει μια διαφορετική οπτική της πραγματικότητας που μέσα από το χέρι του γλύπτη αποτυπώνεται στο υλικό (κυρίως μάρμαρο) και δίνει στο θεατή τη δυνατότητα να προβληματιστεί και να αφήσει το νου του για να φανταστεί τι είναι αυτό που του προσφέρει ο καλλιτέχνης. Είναι μια στιγμή συνδιαλλαγής ανάμεσα στο αντικείμενο και στην ευφορία που προσφέρει!