Η Δημοκρατία της Ινδονησίας είναι ένα νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, που αποτελείται από 13.677 νησιά εκ των οποίων τα 6.000 είναι ακατοίκητα. Τα κυριότερα είναι η Σουμάτρα, η Ιάβα, το Α. και Ν. μέρος της Βόρνεο, η Κελέβη, το Μπαλί, το Ν.Δ. μέρος του Τιμόρ και το Δ. Ιριάν (Νέα Γουινέα). Πρωτεύουσα είναι η Τζακάρτα που βρίσκεται στην Ιάβα. Η Ινδονησία συνορεύει με την Παπούα Νέα Γουινέα και τη Μαλαισία. Είναι γνωστή ως το «Διαμάντι του Ισημερινού», επειδή το 45% του εδάφους της καλύπτεται από δάση. Τα νησιά με το μεγαλύτερο πληθυσμό είναι η Ιάβα, η Σουμάτρα, το Βόρνεο, η Νέα Γουινέα και η Κελέβη. Ο πληθυσμός είναι 223.000.000 περίπου κάτοικοι, έχει έκταση 1.904.570 τ.χλμ., θρήσκευμα το Ισλάμ (88% μουσουλμάνοι) και νόμισμα τη ρουπία Ινδονησίας. Η Ινδονησία έχει τουλάχιστον 66 ηφαίστεια, με πιο γνωστό το Κρακατόα. Ανήκει στην κλιματική ζώνη του Ισημερινού, με κλίμα τροπικό, που χαρακτηρίζεται για τις υψηλές θερμοκρασίες όλο το χρόνο και τις συχνές βροχοπτώσεις.
Η επίσημη γλώσσα είναι η ινδονησιακή Μπαχάσα με πολλές διαφορετικές διαλέκτους (250).
Ιστορία
Το αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, ειδικότερα το νησί Ιάβα, κατοικήθηκε από τον Χόμο Ερέκτους, γνωστό ως «Άνθρωπο της Ιάβας», ηλικίας πάνω από 1,5 εκατομμύριο ετών. Ακριβή στοιχεία για τον πολιτισμό των νησιών έχουμε από τον 4ο αι. που αναφέρονται στις τοπικές ηγεμονικές αυλές της Ιάβας και της Σουμάτρας. Μεταξύ της Σουμάτρας και της Ιάβας υπήρχε ανταγωνισμός, με την Ιάβα να υπερτερεί μέχρι τον 11ο αι. Η εισβολή των Μογγόλων ανέκοψε την ανάπτυξή της. Το 14ο αι. ανέκαμψε το ιαβανικό βασίλειο μέχρι που ο ισλαμισμός έφερε ριζικές αλλαγές όχι μόνο στη θρησκεία, αλλά και στις κοινωνικές και πολιτικές κατανομές. Οι ευρωπαίοι έκαναν την εμφάνισή τους το 16ο αι. Πρώτοι ήρθαν οι Πορτογάλοι, το 1511, που μετά από αγώνες παραχώρησαν τη θέση τους στους Ολλανδούς. Οι τελευταίοι έκαναν μεγάλες αλλαγές στο οικονομικό σύστημα της χώρας με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εθνικό απελευθερωτικό κίνημα. Το 1945, η Ινδονησία ανακήρυξε την εθνική της ανεξαρτησία. Η Ολλανδία παραχώρησε την ανεξαρτησία το 1949 οπότε ιδρύθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ινδονησίας υπό τον Σουκάρνο. Το 1957 η Ινδονησία κατέλαβε την Ίριαν Τζάγια (Νέα Γουινέα), ενώ η προσάρτηση της περιοχής στην Ινδονησία αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ το 1963. Το 1975 η Ινδονησία κατέλαβε το Ανατολικό Τιμόρ, πρώην πορτογαλική αποικία, και το προσάρτησε στην επικράτειά της. Τον Αύγουστο του 1998 η Ινδονησία και η Πορτογαλία συμφώνησαν, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις για την παραχώρηση ειδικού καθεστώτος πολιτικής αυτονομίας στην περιοχή. Η πολιτική και οικονομική αναστάτωση στην περιοχή έχει αναγκάσει πολλές φορές τη διεθνή κοινότητα να παρέμβει.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Οι μεγάλοι πολιτισμοί και οι θρησκείες που συνυπάρχουν στην περιοχή έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση του ιδιόμορφου ινδονησιακού πολιτισμού. Οι εθνικές, φυλετικές και γλωσσικές διαφοροποιήσεις συντελούν στην ύπαρξη σημαντικών πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων σε κάθε νησί. Υπάρχουν σαφείς επιδράσεις τόσο του ινδουισμού όσο και των πολιτισμών της Πολυνησίας, της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Κίνας και της Δύσης από την εποχή της αποικιοκρατίας. Τα μνημεία της αρχιτεκτονικής που σώζονται στην περιοχή είναι: Βουδιστικά μνημεία της δυναστείας Σαϊλέντρα (8ος-9ος αι. μ.Χ.) και της δυναστείας του Ματαράμ (9ος αι. μ.Χ.), ινδουιστικοί ναοί του 14ου αι., ισλαμικά μνημεία αραβικής αρχιτεκτονικής (15ος αι.). Ιδιαίτερα ζωντανή είναι η μουσική παράδοση. Τα κρουστά όπως το γκονγκ, τα γκέντερ και γκάμπανγκ, το τσιτάρ και μία μεγάλη ποικιλία έγχορδων οργάνων όπως το ρεμπάμπ συνοδεύουν τους χορευτές των πολύπλοκων παραδοσιακών χορών με τις πολύχρωμες φορεσιές οι οποίες έχουν λουλούδια, φτερά και κοσμήματα. Οι παραδοσιακές ορχήστρες, τα γκαμελάν, συνοδεύουν τις θεατρικές παραστάσεις του θεάτρου σκιών με δερμάτινες φιγούρες, του θεάτρου με μάσκες ή του κουκλοθέατρου. Από τις εικαστικές τέχνες άνθηση γνωρίζει η τέχνη της υφαντουργίας και ιδιαίτερα οι τεχνικές του μπατίκ και του ίκατ.
Οικονομία
Η γεωργία είναι η βάση της ινδονησιακής οικονομίας. Το βασικό προϊόν (και βασική τροφή) είναι το ρύζι. Ακολουθούν το καλαμπόκι, η γλυκοπατάτα και διάφορα κηπευτικά και φρούτα. Καλλιεργούνται επίσης φυτά που βγάζουν λάδι, όπως ελαιοφοίνικες, σόγια, αραχίδες. Αξιόλογη είναι και η καλλιέργεια του ζαχαροκάλαμου (Ιάβα), του τσαγιού, του καφέ και του καπνού (Σουμάτρα). Υπάρχουν πάρα πολλά δάση που είναι πλούσια σε ξύλο (τικ, έβενος), αλλά και σε διάφορα είδη φοινίκων, μπαμπού και καουτσούκ. Η κτηνοτροφία είναι επίσης αναπτυγμένη ιδιαίτερα στα αιγοειδή, βοοειδή και βουβάλια. Το σπουδαιότερο μετάλλευμα που παράγει η Ινδονησία είναι ο κασσίτερος, αλλά αξιόλογες είναι και οι ποσότητες του πετρελαίου, του άνθρακα, του βωξίτη, του μαγγανίου και του αργύρου. Η βιοτεχνία είναι πολύ αναπτυγμένη, κυρίως στη λαϊκή τέχνη. Οι συγκοινωνίες γίνονται κυρίως διά θαλάσσης. Το σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο είναι αναπτυγμένα κυρίως στην Ιάβα όπου βρίσκεται και το διεθνές αεροδρόμιο Κεμαγιοράν. Οι ινδονησιακές κυβερνήσεις καταβάλλουν προσπάθειες για την προσέλκυση τουριστών και την αξιοποίηση των νησιών. Τα πιο τουριστικά νησιά είναι το Μπαλί και το Λόμποκ. Πόλο έλξης των τουριστών αποτελούν επίσης οι παρθένες περιοχές της Βόρνεο και της Ίριαν Τζάγια, καθώς και τα πολυάριθμα βουδιστικά, ινδουιστικά και μουσουλμανικά μνημεία.
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Τζακάρτα: Μεγαλύτερη πόλη της Ινδονησίας αλλά και ολόκληρης της νοτιοανατολικής Ασίας είναι η πρωτεύουσα Τζακάρτα, χτισμένη στη βορειοδυτική ακτή της Ιάβας. Έχει πληθυσμό 7.636.000 περίπου κατοίκους. Αποτελεί το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της χώρας και είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη με μεγάλες λεωφόρους και ωραία κτίρια. Ιδρύθηκε πριν από το 16ο αι. αλλά το 1619 την κατέλαβαν οι Ολλανδοί και την ονόμασαν Μπατάβια. Το 1945, όταν ανακηρύχτηκε η ινδονησιακή ανεξαρτησία, η πόλη ελευθερώθηκε και ονομάστηκε πάλι Τζακάρτα. Ως πρωτεύουσα της Ινδονησίας, πήρε μεγάλη ανάπτυξη. Χτίστηκαν νέα κτίρια, έγιναν μεγάλοι δρόμοι και πλατείες. Απέκτησε πανεπιστήμιο, διάφορα πνευματικά ιδρύματα και εθνογραφικό μουσείο, που θεωρείται το σπουδαιότερο της Ασίας.
Μπαλί: Το Μπαλί έχει έκταση 5.632,86 τ.χλμ. και πληθυσμό 4 εκατ. περίπου κατοίκους. Βρίσκεται ανατολικά της Ιάβας και δυτικά του Λόμποκ. Πρωτεύουσα είναι το Ντενπασάρ. Οι κάτοικοι είναι κυρίως Μπαλινέζοι και θρησκεία έχουν τον ινδουισμό. Η οικονομία του νησιού βασίζεται στη γεωργία και στον τουρισμό (είναι ο μεγαλύτερος τουριστικός προορισμός στην Ινδονησία). Ο μπαλινέζικος χορός και η μουσική είναι πολύ φημισμένα όπως και η ορχήστρα gamelan και το θέατρο με τις κούκλες (wayang kulit). Το πιο σημαντικό αξιοθέατο στο Μπαλί είναι οι ναοί Hindu (ο Besakih είναι ο πιο σπουδαίος) από τους οποίους οι εννέα ναοί που δείχνουν τον προορισμό (kayangan jagat) είναι οι μεγαλύτεροι. Από τα μνημεία, τα πιο γνωστά είναι: Το Garuda Wisnu Kencana, αφιερωμένο στο θεό Wisnu, και το Bali Bomb, αφιερωμένο στα 202 θύματα της βομβιστικής επίθεσης του 2002. Το Μπαλί έχει πολλά πάρκα αναψυχής και περιπέτειας όπως το Bali Treetop Adventure Park, το Bedugul Botanical Gardens, το Bird Park, το Butterfly Park, το Children Jungle Camp, το Eka Karya Botanic Garden, το Elephant Safari Park, το Odyssey Submarine, το Rimba Reptile Park, το Waterbom Park και το Zoo Park. Είναι ο παράδεισος του spa, των ζεστών πηγών, του μασάζ. Επίσης είναι διάσημο για τις τέχνες του, όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, τα ξυλόγλυπτα και τα χειροποίητα αντικείμενα.
Λόμποκ: Το Λόμποκ βρίσκεται ανατολικά του Μπαλί, είναι το πιο παρθένο απ’ όλα τα νησιά της Ινδονησίας με πολύ όμορφες παραλίες και το μεγάλο ηφαίστειο στο Rinjani. Ο ισλαμικός πολιτισμός μπορεί να εξηγήσει το λόγο για τον οποίο Λόμποκ είναι πιο ήρεμο και η νυχτερινή ζωή είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Το Λόμποκ είναι πολύ δημοφιλές στους νεόνυμφους. Το νησί είναι αξιοπρόσεκτο για την Tanjung Aan, μια όμορφη περιοχή κοντά στην παραλία Kuta, η οποία έχει τη μοναδική άμμο που μοιάζει με πιπέρι, τον παραδοσιακό τρόπο ύφανσης, το πάρκο Narmada που ήταν τόπος χαλάρωσης για το βασιλιά (έχει ένα ναό Hindu και μια θαυμάσια λίμνη), το παραδοσιακό μασάζ που γίνεται με μεγάλη δεξιοτεχνία, αλλά και για τα σημεία καταδύσεων (οι περιοχές μεταξύ των νησιών Gili είναι καταπληκτικές).
