Ο Κώστας Πασιάκος (ο κυρ Κώστας για μας) έφυγε από κοντά μας αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό. Αν και όλοι είμαστε περαστικοί, υπάρχουν κάποιοι που έχουν αφήσει το ανεξίτηλο αποτύπωμά τους. Ένας από αυτούς ήταν και ο κυρ Κώστας. Όντας γείτονάς μας για σχεδόν 40 χρόνια γνωρίσαμε το ποιον του ανθρώπου. Συνήθως ο γείτονας είναι ο πιο ενοχλητικός άνθρωπος του κόσμου. Εκείνος όμως ήταν για μας ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου. Ξέραμε πως ανά πάσα στιγμή και ώρα μπορούσαμε να του χτυπήσουμε την πόρτα και να αντικρίσουμε ένα ζεστό χαμόγελο και μια βοήθεια για οτιδήποτε είχαμε ανάγκη. Αυτό και μόνο μπορεί να τοποθετήσει τον κυρ Κώστα στη χορεία των πολύτιμων συνανθρώπων. Η προσφορά του ήταν αμέριστη! Αξίζει νομίζω να αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που αν και δεν ζει πλέον μαζί μας είναι ανάμεσά μας και μας καθοδηγεί. Μας δίνει στοργικά το χέρι και μας δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας και ανθρωπισμού. Ήταν ένα εργατικός, δουλευτής, ευρηματικός, πνευματώδης οικογενειάρχης, αλλά κυρίως στοργικός πατέρας και παππούς. Προσέφερε στην οικογένεια και στα παιδιά του απλόχερα αγάπη και υποστήριξη όσο λίγοι γονείς. Θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες σχετικά με αυτό τον πληθωρικό χαρακτήρα, αλλά νομίζουμε πως όσοι τον γνώρισαν έχουν την ίδια γνώμη με μας και όσοι δεν τον γνώρισαν δεν θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη απώλεια από αυτή.
Κυρ Κώστα, ήσουν, είσαι και θα είσαι μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας. Δεν θα μας χωρίσει ο θάνατος γιατί μας έχουν ενώσει δυνατά συναισθήματα. Καλό ταξίδι, αφεντικό….
20/6/2018, Γιάννης και Καίτη Χορτη
(Φωτογραφία από τον Αυτοδιαχειριζόμενο Αγρό στο Ελληνικό όπου συμμετείχε σε συμβουλευτικό ρόλο)
