Ευδοκία Παπουλή-Δημητροπούλου, μια εμβληματική μορφή, ένας ακέραιος χαρακτήρας, μια εργάτρια της τέχνης.
Πέρασαν τρία χρόνια χωρίς τη δασκάλα μας! Η μνήμη της μας συνοδεύει πάντα και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να "φιλοτεχνούμε" την τέχνη. Όσα μας δίδαξε όχι μόνο ως δασκάλα αλλά και ως συνοδοιπόρος είναι βαθιά μέσα μας.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 η Ευδοκία Παπουλή - Δημητροπούλου έφυγε μετά από ένα σύντομο διάστημα αρρώστιας και μας άφησε μόνους να αναζητούμε όσα μας είχε ενσταλάξει.
Υπήρξε μια στοργική μητέρα και γιαγιά, μια παραστατική ζωγράφος, μια κλασική γλύπτρια, μια λάτρης της τέχνης μα πάνω και πέρα από όλα μια εμπνευσμένη δασκάλα.
Πέρασαν τρία χρόνια χωρίς τη δασκάλα μας! Η μνήμη της μας συνοδεύει πάντα και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε να "φιλοτεχνούμε" την τέχνη. Όσα μας δίδαξε όχι μόνο ως δασκάλα αλλά και ως συνοδοιπόρος είναι βαθιά μέσα μας.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2015 η Ευδοκία Παπουλή - Δημητροπούλου έφυγε μετά από ένα σύντομο διάστημα αρρώστιας και μας άφησε μόνους να αναζητούμε όσα μας είχε ενσταλάξει.
Υπήρξε μια στοργική μητέρα και γιαγιά, μια παραστατική ζωγράφος, μια κλασική γλύπτρια, μια λάτρης της τέχνης μα πάνω και πέρα από όλα μια εμπνευσμένη δασκάλα.
Επίσκεψη στο Εργαστήριο του γλύπτη, Θόδωρου Παπαγιάννη.
Η Ευδοκία Παπουλή ήταν ζωοδότης της τέχνης. Μας εμφύσησε την τέχνη. Μας άνοιξε ορίζοντες. Μας πήρε από το χέρι και μας ταξίδεψε στα μονοπάτια ενός άυλου κόσμου. Κάθε της σκέψη εμπεριείχε την προσφορά. Και η προσφορά της δεν ήταν απλά μεγάλη ήταν άπειρη.
Με εφαλτήριο το κληροδότημα του γλύπτη Ν. Περαντινού (ο οποίος την επέλεξε γιατί είχε διειδεί την αφοσίωσή της στην τέχνη) παρήγαγε έργο που δύσκολα μπορούμε να το ορίσουμε στα στενά πλαίσια της ανθρώπινης διάνοιας.
Μετά το θάνατο του Ν. Περαντινού (1991) αφιερώθηκε επίμονα και ακατάπαυστα στην προώθηση του έργου του με κάθε τρόπο. Συνεχίζοντας τα μαθήματα στο Εργαστήριο Περαντινού στην Αθήνα όπως εκείνος τα είχε οργανώσει σε κύκλους και κρατώντας την παράδοση των καλοκαιρινών μαθημάτων στην Πάρο η Ευδοκία Παπουλή συνέχισε να διοργανώνει τα εργαστήρια στην ίδια λογική. Και βέβαια αφιέρωσε 20 χρόνια ακούραστης δουλειάς στη δημιουργία του Μουσείου Περαντινού στη Μάρπησσα της Πάρου, ιδιοκτησίας του Δήμου Πάρου στο οποίο ήταν έφορος. Ένα μουσείο ευρωπαϊκών προδιαγραφών που κοσμεί την Πάρο για το οποίο ήταν ιδιαίτερα περήφανη.
Η Ευδοκία Παπουλή πρόσφερε τόσα πολλά στην τέχνη και σε μας γιατί ζούσε και ανέπνεε μέσα από αυτή. Και όχι την τέχνη ως νεκρή έννοια αλλά την τέχνη ως αντικείμενο μεταλαμπάδευσης.
Στο εργαστήριο της Αγίας Άννας, Πάρος
(φωτό Ε.Διβάρη)
Η Ευδοκία Παπουλή είναι και θα παραμείνει για πάντα ζωντανή στη σκέψη μας. Είναι δίπλα μας και μας πιάνει το χέρι όταν δουλεύουμε την πλαστελίνη ή το μάρμαρο, μας εμψυχώνει όταν αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα έργο, μας εξηγεί ξανά και ξανά πώς γίνεται ένα γλυπτό. Για την Ευδοκία Παπουλή δεν υπήρχε η έννοια του αδύνατου. Όλα ήταν δυνατά και εφικτά. Γι' αυτό και κατάφερε αυτή μόνη σε επίπεδα δημιουργίας που φαντάζουν απραγματοποίητα στα μάτια του απλού ανθρώπου.
Η Ευδοκία Παπουλή είναι εδώ και μας λέει την προσφιλή της φράση “Θα περπατήσει”. Και εμείς οφείλουμε να τηρήσουμε μια υπόσχεση: να περπατήσουμε όσα μας άφησε ως παρακαταθήκη. Τη διάσωση και μεταλαμπάδευση της τέχνης.
Ευδοκία Παπουλή, θα είσαι πάντα ένα φως στην άκρη του δρόμου που θα μας οδηγείς και θα μας εμψυχώνεις με τη μοναδική δύναμη ψυχής που είχες και με την απλόχερη αγάπη που μας περιέβαλες!
ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ευδοκία Παπουλή γεννήθηκε στον Πειραιά, αποφοίτησε από τη Σχολής Ι.S.D.Α. του Λονδίνου, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη γλυπτική.
Στη ζωγραφική εργάστηκε κοντά στη Σωτηρία Ράλλη, τη Ζωή Σκιαδαρέση και τη Γιάννα Χαραχλιάρη.
Στη Γλυπτική κοντά στον Θόδωρο και στον Νίκο Περαvτινό.
Υπηρέτησε ως Έφορος της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά και του Μουσείου Σκηνογραφίας Πάνου Αραβαντινού.
Έχει παρουσιάσει δουλειά της σε 9 ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές.
Έργα της βρίσκονται στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, τη Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, στο Μουσείο Γλυπτικής Ν. Περαντινού και σε ιδιωτικές Συλλογές.
Ακόμη έχει επιμεληθεί πολλές καλλιτεχνικές εκδόσεις (1983, Κατάλογος Μουσείου Σκηνογραφίας Π. Αραβαντινού, 1988-1989, Θεατρικά Προγράμματα Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, 1990, Μακεδονικός Αγώνας, 1991 Κατάλογος Μουσείου Σκηνογραφίας Π. Αραβαντινού, 1992, “Γκαλερί του Νότου” Κατάλογος Χώρου Τέχνης Πειραιά).
Ήταν μέλος του Ι.C.Ο.Μ (International Council of Museums) και του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.
Διετέλεσε έφορος στο Μουσείο Γλυπτικής Μάρπησσας Πάρου "Νίκος Περαντινός".
Ασχολήθηκε με τη γλυπτική (χαλκός, μάρμαρο και μετάλλιο) μαζί με το γλύπτη Νίκο Περαντινό.
Γλυπτά της που έχουν στηθεί σε πλατείες είναι:
«Στρατιώτης του 40», χαλκός, Καλάβρυτα 1998
«Χ. Σμπαρούνης» (γιατρός), χαλκός, Ευπάλιο Ναύπακτος 1999
«Η δασκάλα της Ρόδου», χαλκός, Ρόδος 2000
Προτομή «Γ. Μαλιάκα», χαλκός, Ρόδος 2000
«Ελπίδα», προτομή, χαλκός, Άρτα 2002
«Γιώργος», προτομή, χαλκός, Άρτα 2002.
Επίσης έχει φιλοτεχνήσει τα παρακάτω μετάλλια:
«Γιώργος Σεφέρης», 2001,
«Μέγας Αλέξανδρος», 2002
«Η μέδουσα», 2004
«Συρακούσαι», 2006
«Δήλος Απόλλων», 2008.
