Γευστικό μελομακάρονο!

Μέρες που είναι και παρότι πολλοί βρισκόμαστε σε "χειμερία νάρκη", θέλω να σας βάλω στο χριστουγεννιάτικο κλίμα με μια συνταγή μελομακάρονων που χρονολογείται από πολύ παλιά. Είναι πολύ εύκολα στην παρασκευή τους και σίγουρα θα σας θυμίσουν το κλασικό παλιό μελομακάρονο.
Μην περιμένετε να είναι σαν του εμπορίου, έχουν μια ξεχωριστή γευστική βαρύτητα. Καλή επιτυχία!

Υλικά:
1 κιλό λάδι
2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις (μπορεί να πάρει και λιγότερο)
320 γραμμ. ζάχαρη
1 φλιτζανάκι του καφέ αλισίβα (από στάχτη καθαρή)
2 ποτηράκια κρασιού κονιάκ
2 πορτοκάλια (ξύσμα και χυμό)
Κανέλα, καρύδια
Σιρόπι:
2 φλιτζάνια ζάχαρη
2 φλιτζάνια νερό
2 φλιτζάνια μέλι

Εκτέλεση:
Ρίχνετε το λάδι και τη ζάχαρη στον κάδο (μίξερ) και χτυπάτε. Ταυτόχρονα ρίχνετε και τα υπόλοιπα υλικά. Στο τέλος προσθέτετε το αλεύρι φροντίζοντας να γίνει μια μαλακιά ζύμη (ίσως δεν πάρει 2 κιλά). Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 30 λεπτά περίπου (να πάρουν ένα ροζέ χρώμα).
Ετοιμάζετε σε κατσαρόλα το σιρόπι και το βράζετε για 5 λεπτά. Στη συνέχεια ρίχνετε 5-5 τα μελομακάρονα (τόσα θα χωράει περίπου, αλλιώς βάλτε περισσότερα) και τα αφήνετε 2 λεπτά να τραβήξουν, τα γυρίζετε για λίγο και τα βγάζετε.
Τα βάζετε σε πιατέλα, τα πασπαλίζετε με κανέλα και καρύδια.
Στην αρχή θα είναι σκληρά, όμως όταν κρυώσουν θα δείτε πως έχουν μελώσει σε βάθος.
Αν περισσέψει σιρόπι, ρίχτε το σιγά σιγά από πάνω.
Η δοσολογία είναι για 2 πιατέλες. Μπορείτε να κάνετε και τη μισή δόση.
Η αλισίβα γίνεται με 2-3 κουταλιές στάχτη (όχι από ψητά) που τη βάζετε σε ένα μικρό κατσαρολάκι και με 2 φλιτζάνια νερό. Παίρνει μια βράση και την αφήνετε να κατακαθίσει. Τη σουρώνετε και έχετε ένα σχεδόν διάφανο νερό.

"Mόλι Σουίνι", το μεγαλείο της τέχνης

Η ομάδα ΠΥΡ ανέβασε το έργο του Μπράιαν Φρίελ «Μόλι Σουίνι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο το 1985, που πραγματεύεται τη ζωή μιας τυφλής κοπέλας, η οποία κάποτε εγχειρίζεται και ξαναβρίσκει το φως της, όμως η συμμετοχή της στον κόσμο είναι εξαιρετικά δύσκολη γι' αυτήν. Είχα την τύχη να  παρακολουθήσω το έργο με την εξαιρετική ερμηνεία της Δέσποινας Κούρτη (χωρίς να θέλω να μειώσω τους άλλους ηθοποιούς) και να μείνω κατάπληκτη από το πόσα πράγματα δεν γνωρίζουμε για τους ανθρώπους που έχουν μια αναπηρία (και τόσο σημαντική όπως η τυφλότητα).

"Στη Μόλι Σουίνι, ένα τρυφερά σπαραχτικό δράμα, ο Φρίελ πραγματεύεται πραγματικά γεγονότα, έχοντας, όπως φαίνεται, εγκύψει με επιστημονική ευσυνειδησία σε όλες τις παραμέτρους που τα συνθέτουν. Η διαπίστωση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι το θέμα του έργου σχετίζεται άμεσα με την ιατρική επιστήμη, και μάλιστα σε έναν τομέα από τους πιο περίπλοκους. Πρόκειται για την τυφλότητα και τα περιθώρια της ίασής της ―αλλά αυτό αποτελεί μόνο μια αφετηρία, για να αγγίξει ο σπουδαίος, και άκρας ευαισθησίας, αυτός Ιρλανδός άλλα παράπλευρα θέματα, καθόλου οικεία σε μή ειδικούς αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα, όπως, ας πούμε: πόσο η στέρηση μια βασικής αίσθησης σαν την όραση καθιστά τη ζωή του “πάσχοντος” ατελή και πόσο μια παρόμοια έλλειψη αλλοιώνει τη σχέση του με το περιβάλλον και τους ανθρώπους· πόσο η θεραπεία της μπορεί αυτόματα να καταλήξει σε μια πληρέστερη κατάσταση επαφής με τον κόσμο και πόσο εφικτή είναι η διαδικασία της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη· κυρίως, ποια η σχέση, συμμαχική ή ανταγωνιστική, μεταξύ σωματικής και ψυχικής αντίδρασης κατά ή μετά τη μετάβαση αυτή· τέλος, με πόση γνώση και κατανόηση αντιμετωπίζουν τα άλλα πρόσωπα τον τυφλό, πριν και μετά την απόπειρα της θεραπείας. Πολλές παρόμοιες απορίες λύνονται, αλλά με κατάληξη τσεχοφικά τραγική". Νίκος Χουρμουζιάδης, σκηνοθέτης

«Morphogenesis», η εικαστική απεικόνιση της γέννησης

Μια πρωτοποριακή έκθεση της Σταματίνας Πάλμου με θέμα “Morphogenesis” Φιλοξενείται στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τεχνολογίας και Διαστήματος (ESTEC) στο Noordwijk της Ολλανδίας από τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017.
Το έργο της Σταματίνας αντλεί έμπνευση από το βοτανικό θησαυρό της Πίνδου και της Αττικής. Είναι μια έκφραση της αγάπης της για τη συνεχώς εξελισσόμενη ζωή. Ο φυσικός κόσμος με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του, όπως οι συμμετρίες, οι σπείρες και οι μαίανδροι, πάντα τη γοητεύει. Η διέξοδός της γι' αυτή την αγάπη είναι μέσω της ενασχόλησής της ως καλλιτέχνις περιβάλλοντος εδώ και 20 χρόνια. Ο συνδυασμός του οράματος και του πάθους της με τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής τεχνολογίας, όπου έχει ενσωματώσει αυτές τις αλγοριθμικές διαδικασίες, της δίνει τη δυνατότητα να αποκαλύψει μορφές που δεν έχουν ιδωθεί μέχρι τώρα.
Ο τίτλος της έκθεσης, “Morphogenesis”, είναι ένας όρος που περιγράφει τη βιολογική διαδικασία που ωθεί τον οργανισμό να αναπτύξει το σχήμα του. Η Σταματίνα χρησιμοποιεί αυτήν τη διαδικασία για να δημιουργήσει μνημειώδεις συνθέσεις, πολύ μεγεθυντικών φυσικών μορφών, υπερρεαλιστικές και εξαιρετικά γεωμετρικές. Επηρεασμένη από τους Georgia O'Keefe και David Hockney, η Σταματίνα δημιουργεί ένα οπτικό λεξιλόγιο της δικής της «γλώσσας», τόσο όμορφο και ενδιαφέρον, που παρέχει ένα παράθυρο στις διαδικασίες επεξεργασίας πληροφοριών από τις οποίες καλλιεργούνται μορφές, φωτίζοντας τη μυστηριώδη φύση της ζωής.
Χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, κάθε έργο της παρουσιάζει μια ακόμη περιπέτεια σε έναν κόσμο των μορφών. Συνεπώς, η Σταματίνα επιμένει συνεχώς σε μοναδικά, μη επαναλαμβανόμενα έργα, απορρίπτοντας εννοιολογικά την απρόσωπη μαζική αναπαραγωγή. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κίνημα της pop art της δεκαετίας του 1960 και σε συμφωνία με τη Generative art που χρονολογείται την ίδια περίοδο, η οποία σημάδεψε τη λαϊκή κουλτούρα και εισήγαγε πολυπλοκότητα και μοναδικότητα.
Κοιτάζοντας αυτούς τους μετασχηματισμούς με βάση τις καθιερωμένες μορφές και τη γένεση κάτι καινούργιου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν το παλιό δίνει πραγματικά το νέο ή είναι πάντα παρόν. Υπάρχει αρχή και τέλος; Αφήστε τα μάτια σας να σας παρασύρουν σε μια διαρκή αλλαγή και κίνηση όπου ο χρόνος χάνεται.

http://ecoart.gr/artists/stamatina/

http://stamatina.gr/

Η διερεύνηση της "Απώλειας"

Η Ζάννα Αρτέμη και η EYPRAKSIA, δύο καλλιτέχνες που έχουν κοινό σκοπό να ερευνήσουν την "Απώλεια", μας  "βάζουν" σε μια εικαστική έκθεση, installation – performance art work - mixed media προκειμένου να μοιραστούν μαζί μας τις εικαστικές τους σκέψεις! 

Την Πέμπτη 02 Νοεμβρίου στις 19.30, η γκαλερί του Black Duck θα αποτελέσει τόπο συνάντησης για τη Ζάννα Αρτέμη και την EYPRAKSIA.
Η Ζάννα Αρτέμη, με μια αυτοβιογραφική διάθεση, ρίχνει φως στα πιο βαθιά ρήγματα της προσωπικότητάς της, τις πιο βαθιές πληγές των απωλειών της, παρουσιάζοντάς μας τρισδιάστατα έργα με ζωγραφική και αντικείμενα που φέρουν μνήμες. Το installation που θα στηθεί στο χώρο της έκθεσης, ονομάζεται «Πατρίδες» είναι το δικό της βίωμα από τη μετεγκατάστασή της σε άλλο τόπο σε νεαρή ηλικία.
Η EYPRAKSIA έρχεται αντιμέτωπη με τα προσωπικά της όρια, τους φόβους και τις αγωνίες της, που αγγίζουν ποιότητες ψυχικών, πνευματικών και ηθικών αξιών. Μας παρουσιάζει πίνακες μικτής τεχνικής και ηχητικές εγκαταστάσεις.
Τη βραδιά των εγκαινίων (2/11) θα δώσει performance, το οποίο πραγματεύεται την ποιότητα της απώλειας ως μια κατάσταση συνεχούς μνήμης της μη ύπαρξης. Συνθήκη νοερής παρουσίας μέσα από την απουσία. Η κατάσταση της απώλειας φέρει έναν δυνατό κραδασμό, μια εσωτερική δύναμη στο παρόν όπου αυτομάτως καθιστά την απώλεια παρούσα και το παρόν πολλές φορές απώλεια.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 02 Νοεμβρίου 2017 στις 19.30 / Performance: 21.30
Διάρκεια έκθεσης: 02 Νοεμβρίου 2017 – 11 Νοεμβρίου 2017
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: κλειστά
Black Duck Multiplarte –Ντόρα Ρίζου
Cafe-Bar-Restaurant-Gallery
Χρήστου Λαδά 9α
210 3234760
www.blackduck.gr / info@blackduck.gr

Η τέχνη στο δημόσιο χώρο

Στις 8 Αυγούστου έγινε η παρουσίαση της έκθεσης  της Καίτης Χόρτη, "Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου" που έγινε στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας από τις 18 Ιουλίου έως τις 28 Αυγούστου. Μία από τις ομιλήτριες ήταν η Πάττυ Καλού, αρχιτέκτονας μηχανικός, η οποία μίλησε για την τέχνη στους δημόσιους χώρους. Η ομιλία της ήταν ιδιαίτερα μεστή και αποτύπωσε ακριβώς το νόημα που έχει η παρουσία γλυπτών σε έναν ανοικτό δημόσιο χώρο, όπου τα έργα γίνονται κτήμα όλων. Πολλοί από τους περαστικούς διερωτήθηκαν τι είναι αυτά τα έργα και προβληματίστηκαν γύρω από τη θέση τους. Άλλοι είπαν πως θα ήθελαν να είναι πιο κοντά ώστε να τα βλέπουν καλύτερα, άλλοι είπαν πως η μακρινή θέση τα συνδέει με το φυσικό περιβάλλον και δημιουργείται μια παραίσθηση γύρω από το αν είναι έργα ή μέρος του τοπίου (πουλιά που κάθισαν για λίγο στην ξέρα). Όλοι πάντως (είτε είχαν κάποια γνώση είτε όχι) εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θέαμα!

Παρατίθεται η ομιλία της Πάττυς Καλού, η οποία έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα του ιβαριού της Λευκάδας αφού είχε συμμετάσχει μαζί με την Ειρήνη Τραχανά στην 8η Διεθνή Μπιενάλε Εξωτερικού Χώρου, Βαρκελώνη 2014, με θέμα "Ένας εξωτερικός χώρος για σένα".

"Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι στην παρουσίαση του ευρηματικού έργου της Καίτης Χόρτη και να μιλήσω για τις εικαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, τη δημόσια τέχνη. Eίμαι λάτρης του ποδήλατου και σε μια βόλτα μου στην παραλία είδα τα έργα και πρότεινα αμέσως στους δικούς μου, με ενθουσιασμό, να έρθουν να δουν τα έργα αυτά τα οποία πιστεύω ότι σηματοδοτούν την απαρχή για νέες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στις εικαστικές παρεμβάσεις στο δικό μας τόπο, στη Λευκάδα, στους δημόσιους χώρους.

Τι είναι αυτοί οι χώροι, λοιπόν. Σύμφωνα με το γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο, Ανρί Λεφέβρ, ο χώρος δεν αποτελεί μια έννοια αόριστη η οποία ανταποκρίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις περιστάσεις, αλλά απεναντίας διαποτίζεται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο διάδρασης του δημοσίου τόπου και του ατόμου. Ενεργοποιεί το κοινό προτείνοντας μια νέα μορφή επικοινωνίας και συμμετοχής, δηλαδή μια αυξημένη συλλογικότητα. Η δημόσια τέχνη δρα ενάντια στην εξατομίκευση, την περιχαράκωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μας δίνει ηχηρά ερεθίσματα για να ανακαλύψουμε ξανά και να φανταστούμε τον τόπο μας, άρα και τη ζωή μας.

H γεύση έρχεται με... καμήλα!

Συνάντησα τα "παιδιά" της Νομαδικής κουζίνας στο Φεστιβάλ των Κοινών όπου μαγείρεψε ο Άγγελος. Με εντυπωσίασε η οργάνωση, η ψαγμένη γεύση, η ποικιλία των υλικών, η γνώση του αντικειμένου. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση να γράψω γι' αυτούς. Νέα παιδιά που σέβονται τον καταναλωτή-πεινασμένο πελάτη!

Στη σελίδα τους στο fb γράφουν:

"Η Νομαδική Κουζίνα είναι ένα καραβάνι από ταξιδιώτες. Στην ομάδα μας έχουμε τους μάγειρες, τους αστείους, τους γκρινιάρηδες, τους γλυκούς, τους απροσάρμοστους και τους προσαρμοστικούς και φυσικά τα κατσαρολικά μας.

Το ταξίδι μας ξεκινάει από την Ακαδημία Πλάτωνα και από το συνεργατικό Καφενείο του οποίου αποτελούμε την μόνιμη τάση για κίνηση, για επαφή και περιπέτεια.

Θεωρούμε ότι οι αισθήσεις... μας συνοδεύουν μόνιμα και αποτελούν βάση για ψυχικές καταστάσεις που βιώνουμε, επίσης μια αίσθηση μεταφέρει και την ενέργεια του ανθρώπου που την δημιούργησε.

Έτσι στόχος μας είναι να προσφέρουμε με μεράκι και καλή διάθεση χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις σε κάθε είδους γιορτή που ομορφαίνει τον χώρο αλλά και τους εαυτούς μας.

Να κοινωνήσουμε με τους γύρω μας όχι μόνο το φαγητό αλλά και την ευρύτερη έννοια της συνεύρεσης γιατί φαγητό για μας σημαίνει αγάπη, φίλοι, μουσική, γιορτή, τέχνη και επικοινωνία.

Επιθυμία μας είναι οι πρώτες μας ύλες να σέβονται την ανθρώπινη εργασία, την μητέρα γη και το περιβάλλον.

Ο νομάς μπορεί να μην ξέρει που θα φάει την επόμενη μέρα αλλά όπου και αν είναι θα είναι με φίλους".

Τενέδου 19, Κυψέλη, @nomadikikouzina, Άγγελος, 6977485145, 6972309814

Εικαστική παρέμβαση στον Κήπο Ζαμπελίων

«Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου», Σεπτέμβρης 2017

Μετά την εικαστική παρέμβαση στην «ξέρα» του Ιβαριού της Λευκάδας, η υπαίθρια εικαστική παρέμβαση «Λευκάδα, η πόλη του ποδηλάτου» με τα 7 έργα μεταλλοτεχνίας της Καίτης Ματαφιά Χόρτη  συνεχίζεται στον Κήπο των Ζαμπελίων με οπτική προσέγγιση από το CMYK Art cafe (I. Μελά 69, Λευκάδα)(Με την ευγενική συνδρομή του Δήμου Λευκάδας)

H Βασιλική Καββαδά, ιδιοκτήτρια του «Art Cafe», και ο Γιάννης Βίττος "φιλοξενούν" μέσω της τζαμαρίας που διαθέτει το CMYK Art cafe -και βλέπει στον Κήπο της Οικίας Ζαμπελίων- τα έργα μου. Το κατάστημα έχει είσοδο από την κεντρική αγορά αλλά στο πίσω μέρος του υπάρχει μια μικρή και πανέμορφη κλειστή βεράντα. Ο κήπος του ερειπωμένου ιστορικού κτιρίου τον οποίο είχαν ήδη φροντίσει οι άνθρωποι του CMYK, έχει πάρει μια ξεχωριστή εικαστική όψη. Σε τι διαφέρει άλλωστε από τον κήπο μεγάλων μουσείων; Ειδικά το βράδυ, η απόκοσμη όψη τους δένει ιδανικά με τη μουσική του cafe και ένα ποτάκι!

Λίγες σκέψεις για τα έργα:
“H σύνθεση των έργων έχει βασιστεί στη μεταμόρφωση του ποδήλατου. Τα ποδήλατα αν και είναι μιας πρωτόλειας μορφής “εργαλεία”, είναι ολοκληρωμένα μηχανήματα που εμπεριέχουν την έννοια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Με ένα ποδήλατο μπορείς να διασχίσεις όλο τον κόσμο, το ίδιο που μπορεί να κάνει κι ένας ερωδιός, μια μέλισσα, ένα παρυδάτιο πουλί...  Το ποδήλατο είναι ένα μηχάνημα που έχει πολλές ζωές. Δεν μπορείς να το πετάξεις όταν πλέον θα έχει παλιώσει ως μεταφορικό μέσο. Πρέπει να του δώσεις μια ευκαιρία ακόμη...”
Καίτη Ματαφιά Χόρτη

“Η ευρηματική καλλιτέχνιδα έρχεται να μας υποβάλλει μια νέα αισθητική ανάγνωση του λευκαδίτικου τοπίου και να μας παρασύρει στην ευαίσθητη αγωγή ενός εμπλουτισμένου βλέμματος εικαστικών μεταμορφώσεων. Μας καλεί σε μια ρομαντική ανακάλυψη της ευαίσθητης πρόσληψης της μικρο-ζωής, της ενόργανης σιωπής των μικρών και ασήμαντων, που δεν φωνασκούν την ύπαρξή τους, αλλά την ψελλίζουν στον καλλιτέχνη κι εκείνος διαμεσολαβεί σε μας για την κατανόηση, την οικείωση με την ύπαρξή τους”.  Παρασκευή Κοψιδά Βρεττού, Διδάκτωρ Φιλολογίας - Συγγραφέας


Δυο λόγια για τη δημιουργό: H Καίτη Ματαφιά  Χόρτη κατάγεται από την πόλη της Λευκάδας όπου επιστρέφει κάθε καλοκαίρι γιατί αισθάνεται πως τη συνδέουν πολλά με αυτή. Έχει μέσα της τις μυρωδιές του νησιού, τις βόλτες στον κάμπο και στη Γύρα όπου έτρεχε με το ποδήλατο μικρή και όπου έμαθε και τις κόρες της να κάνουν ποδήλατο. Δημοσιογράφος επί 35 χρόνια σε περιοδικά της Αθήνας, συγγραφέας και εκδότρια παιδικών βιβλίων (Οι Ιστορίες του Μπούμπη), κράτησε δυνατή τη σχέση της με την τέχνη και το περιβάλλον. Ξεκίνησε το εικαστικό της “ταξίδι” το 2008 με δασκάλα την Ευδοκία Παπουλή. Ολοκλήρωσε τους κύκλους μαθημάτων των εργαστηρίων Περαντινού σε Αθήνα και Πάρο. Παράλληλα, συμμετέχει σε περιβαλλοντικές οργανώσεις με ακτιβιστικές δράσεις (Αγρός Ελληνικού). Με το ποδήλατο άρχισε να ασχολείται το 2011 συγκεράζοντας τις δύο μεγάλες της αγάπες: ποδήλατο και γλυπτική. Θεωρεί τη Λευκάδα τόπο έμπνευσης και δημιουργίας.

http://www.cnn.gr/focus/story/94199/leykada-i-poli-toy-podilatoy-ypaithria-eikastiki-paremvasi-me-erga-tis-kaitis-xorti