Αρώνια, το βατόμουρο της νιότης

Αγόρασα την αρώνια πριν από δύο χρόνια από ένα παζάρι εναλλακτικών προϊόντων. Οι νέοι της Κερκίνης Γη που την πουλούσαν μου είπαν πως είναι το πιο ισχυρό αντιοξειδωτικό. Την αγάπησα αμέσως. Η υπόξινη γεύση της (την προσθέτω στο τσάι, στη σαλάτα ή την τρώω με το κουτάλι) μου δίνει την εντύπωση πως πραγματικά προσφέρει ευεξία, υγεία και αναζωογόνηση. Τη βρήκα πάλι σε ένα από τα μαγαζιά μπαχαρικών της Ευριπίδου. Πουλιέται σε τριμμένη μορφή. Νομίζω πως αν τη δοκιμάσετε θα την αγαπήσετε!

Αντιγράφω από το σάιτ της Κερκίνης Γη:
Η Αρώνια είναι το  Νο 1 αντιοξειδωτικό φρούτο της φύσης με ιδιαίτερη υπο-όξινη γεύση. Έχει υψηλού επιπέδου περιεκτικότητα σε βιταμίνη C  (15-30 μγρ. στα 100 γραμ) καθώς και σε πολλές άλλες βιταμίνες και ιχνοστοιχεία (Α, Β1, Β2, Β3, Β6, Β9, Ε, Κ, Ρ). Αποτελεί ήδη αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής σε πολλές χώρες. Η Αρώνια ονομάζεται και «βατόμουρο της νιότης», εάν λαμβάνετε μία χούφτα από Aronia berries κάθε μέρα, πιστεύεται πως έχει μία θετική επιρροή στο στομάχι σας, προστατεύοντάς σας από προβλήματα και ασθένειες του πεπτικού συστήματος, όπως είναι ο καρκίνος του παχέος εντέρου. Το υψηλό αντιοξειδωτικό επίπεδο επίσης μειώνει τους θρόμβους στο αίμα και τις καρδιοαγγειακές ασθένειες. Η Αρώνια η Μελανόκαρπη είναι φυλλοβόλος θάμνος ύψους 1-3 μέτρων και στη διεθνή κλίμακα των φαρμακευτικών φυτών κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις. 
Ενδεικτικά: Ριζική ικανότητα απορρόφησης οξυγόνου, αρώνια 16.062, κράνμπερι 9.090, πορτοκάλι 2.103. Σύνολο πολυφαινολών: Αρώνια 2.010, πορτοκάλι 57.

Σοφία Μπόμπολη, το νερό ως εικαστική προσέγγιση

"Η έκθεση των έργων της Σοφίας Μπόμπολη είναι κάτι πολύ παραπάνω από το άθροισμα έργων γύρω από τον θεματικό άξονα του νερού. Είναι το στήσιμο ενός ολόκληρου κόσμου, τον οποίο η καλλιτέχνις μας προσκαλεί να τον βιώσουμε μαζί της. Όχι τυχαία, εκτίθενται έργα διαφόρων τρόπων καλλιτεχνικής έκφρασης: ζωγραφική, βίντεο, εγκατάσταση, φωτογραφία σαν ένα είδος performance όπου η καλλιτέχνις επικοινώνησε με την φύση σε μια ενορατική τέχνη, γλυπτική, κι ακόμη ζωγραφισμένο ύφασμα («Να μην έχεις τίποτα που να μην ξέρεις ότι είναι χρήσιμο ή να μην πιστεύεις ότι είναι όμορφο μέσα στο σπίτι σου» έλεγε ο William Morris, ο καλλιτέχνης και διανοούμενος που παθιάστηκε όσο κανείς με τις εφαρμοσμένες τέχνες).

Η όραση, που άλλοτε μας παρουσιάζει κόσμους μονοχρωματικής γαλήνης, άλλοτε μας αποκαλύπτει τις τυχαίες διαδρομές της σταγόνας (ίσως και την αναγκαιότητα πίσω απ' το τυχαίο) κι άλλοτε υπονομεύει το «αλάθητο» της φύσης της, με τα παιχνίδια της διάθλασης που μας φανερώνει, είναι η βασική αίσθηση που μας καθοδηγεί στο ταξίδι μας στον κόσμο αυτό. Όμως και η ακοή είναι πλοηγός μας: οι ήχοι του νερού που ακούγονται, αλλά και οι ήχοι που υπονοούνται από τη συνάντηση του νερού με την φύση, αλλά και το αστικό τοπίο, ακόμα και η μεταφυσική σιωπή που αναδίδουν κάποια από τα έργα, συνοδεύουν και μεταμορφώνουν τις εμπειρίες της όρασης. Από κοντά, και οι υπόλοιπες αισθήσεις ενεργοποιούνται, για να ανακαλέσουμε την δροσερότητα του νερού ή την άνωση μέσα σε αυτό ή την ιδιότητα του να ξεδιψά.
Αλλά πάνω απ' όλα, αυτή η βαθιά ρομαντική τέχνη δονεί αυτή την εσωτερική μας χορδή που μας καλεί πίσω στη φύση, ώστε να ενωθούμε καθησυχαστικά μαζί της".
Μαρία - Μόσχα Καρατζόγλου, Ιστορικός Τέχνης



H Σοφία Μπόμπολη είναι πτυχιούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε χώρους τέχνης, ιδρύματα και Μουσεία.

• Τον Ιούλιο 2015 έργο της βραβεύτηκε στην πόλη Κόμπε της Ιαπωνίας.


• Το 2012 έργο της βραβεύτηκε από τον ΕΛΤΑ «EUROPA» 2012.



Η έκθεση: Κηφισοδότου 15-19, Άνω Πετράλωνα, Αθήνα.
Διάρκεια έως τις 5 Απριλίου.
Τηλ. Επικοινωνίας 6972541125

Μποράγκο, το φυτό της μέλισσας και του ανθρώπου

Έμαθα για το μποράγκο στον Αγρό του Ελληνικού. Μας το έφερε ο Βαγγέλης, επειδή είναι το αγαπημένο φυτό των μελισσών. Και ως γνωστό οι μέλισσες είναι το έντομο που μεταφέρει τη "ζωή". Είναι πολύ εύκολο στην καλλιέργεια και αναπαράγεται μόνο του, αφού οι σπόροι του πετάγονται παντού. Είναι ετήσιο ποώδες φυτό και γίνεται 60/80 εκ. Προσαρμόζεται σε οποιοδήποτε είδος χώματος και ανθίζει από το Μάιο (και νωρίτερα αφού η φωτό είναι από τη γλάστρα μου) έως το Σεπτέμβριο. Το πιο καταπληκτικό (για τους μελισσουργούς) δίνει 500 κιλά μέλι /εκτάριο. Αυτό κι αν δείχνει την αγάπη της μέλισσας για το μποράγκο. 
Το μποράγκο είναι το φυτό που ο Όμηρος αναφέρει ως νηπενθές, το μυθικό φάρμακο που αλλάζει τη διάθεση, φέρνει ευεξία, χαλαρώνει, ηρεμεί και κάνει να ξεχνιέται η λύπη κι ο θυμός. Οι σύγχρονες έρευνες έχουν δώσει καινούργια στοιχεία και πρακτικές αποκαλύπτοντας ότι το βότανο διεγείρει τους αδένες των επινεφριδίων, θωρακίζει τον ανθρώπινο οργανισμό και είναι καθαρτικό του αίματος. Το λάδι μποράγκο έχει αποδειχθεί ότι έχει την ικανότητα να ηρεμήσει και να επουλώσει μια φλεγμονή κι έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για να ανακουφίσει τον πόνο, το πρήξιμο και τη δυσκαμψία των αρθρώσεων.

Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα

Η Πινακοθήκη Χατζηκυριάκου-Γκίκα ήταν μία ακόμη αποκάλυψη για μένα. Την επισκέφτηκα για πρώτη φορά το 2013 (ήταν μια επίσκεψη οργανωμένη από τη δασκάλα μου στη γλυπτική Ευδοκία Παπουλή). Πραγματικά μου αποκαλύφθηκε ένας ολόκληρος κόσμος μέσα από τα έργα των Ελλήνων καλλιτεχνών όλων των τεχνών. Την ξαναεπισκέφτηκα το Δεκέμβριο του 2014 (οι φωτό είναι από εκείνη τη φορά) και νομίζω πως όσες φορές και αν επισκεφτώ αυτό το μαγευτικό σπίτι δεν θα "χορτάσω" τέχνη. Αν και είναι μέσα στα πόδια μας νομίζω πως πολύ λίγοι την έχουν επισκεφτεί. Ευκαιρία τώρα που ανοίγει ο καιρός για μια περιπλάνηση στα... μονοπάτια της ελληνικής τέχνης. Όχι τίποτε άλλο αλλά βλέποντας ξανά και ξανά όλα αυτά τα ιερά τέρατα μπορείς να επιβεβαιώνεσαι ως πολίτης μιας χώρας με τέτοια καλλιτεχνική -και όχι μόνο- ιστορία που δεν μπορούν να αντέξουν οι ώμοι μας! Αφορά την περίοδο από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Μικρασιατική καταστροφή έως τις παραμονές της Δικτατορίας του 1967.
 
  Αντιγράφω από το σάιτ του Μουσείου Μπενάκη:
Το κτήριο της οδού Κριεζώτου 3 ανήκε εξ ολοκλήρου στον αείμνηστο ζωγράφο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και περιήλθε στο Μουσείο Μπενάκη από δωρεά του καλλιτέχνη ενόσω αυτός ακόμη ζούσε.
Το αρχικό κτήριο – ισόγειο και πέντε όροφοι – κτίστηκε με εντολή του Αλέξανδρου Χατζηκυριάκου γύρω στο 1932 από τον Κωνσταντίνο Κιτσίκη, αρχιτέκτονα και καθηγητή στο Πολυτεχνείο, και αποτελεί τυπικό δείγμα αρχιτεκτονικής πολυκατοικίας του Μεσοπολέμου.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας αποφάσισε να κατοικήσει μόνιμα στο κτήριο που ανήκε στην οικογένειά του. Για το σκοπό αυτό πρόσθεσε έναν επιπλέον όροφο, τη διαμόρφωση του οποίου επιμελήθηκε ο ίδιος με τη βοήθεια των μαθητών του στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου, Αντώνη Κιτσίκη και Αλέξανδρου Παπαγεωργίου. Ήδη από την εποχή του το σπίτι της οδού Κριεζώτου προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον στους αρχιτεκτονικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους και παρουσιάστηκε σε ελληνικά και ξένα περιοδικά αρχιτεκτονικής.

Στο ειδικά διαμορφωμένο ευρύχωρο και φωτεινό δώμα του έκτου όροφου εγκατέστησε το εργαστήριο και τη βιβλιοθήκη του, ενώ χρησιμοποιούσε τον πέμπτο όροφο για κατοικία. Εκεί έζησε και δημιούργησε ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας επί σαράντα συνεχή χρόνια ως το θάνατό του, το Σεπτέμβριο του 1994. Οι χώροι αυτοί διατηρούνται μέχρι σήμερα όπως τους είχε ο ίδιος οργανώσει και διακοσμήσει.
Η Πινακοθήκη παρέμεινε κλειστή από το 2005 λόγω εργασιών για τη συντήρηση και την ανάπλαση των χώρων του κτηρίου, η μελέτη της οποίας έγινε από τον αρχιτέκτονα Παύλο Καλλιγά. Μετά την αποπεράτωσή τους μόνιμα εκθέματα παρέμειναν η κατοικία, το εργαστήρι του καλλιτέχνη και η πινακοθήκη των έργων του, ενώ οι υπόλοιποι ελεύθεροι χώροι διατέθηκαν για την ανάδειξη της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας της Ελλάδας σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή, από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Μικρασιατική καταστροφή έως τις παραμονές της Δικτατορίας του 1967, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα το κλίμα μέσα στο οποίο ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας έζησε και διαμόρφωσε τις καλλιτεχνικές του αντιλήψεις.

Ο γλύπτης Θόδωρος στο χώρο τέχνης ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ

Λεπτομέρεια από "Πένθιμο αφιέρωμα (του homo faber) στον Αγροτο-βιοτεχνικό πολιτισμό 1977-1997. Άτοπα

Λεπτομέρεια από Καρυάτιδα. Καρυάτιδες '94.

Λεπτομέρεια από Καρυάτιδα 0, 1994. Καρυάτιδες '94.

Όλοι έχουμε περάσει από τη στάση του μετρό στο Σύνταγμα. Πόσοι όμως έχουμε προσέξει το μεγαλεπήβολο έργο που κυριαρχεί στην οροφή του σταθμού; Είναι ένα αριστουργηματικό δημιούργημα του γλύπτη Θόδωρου (Παπαδημητρίου).
Πρόσφατα εγκαινιάστηκε μια έκθεσή του με τίτλο «Αρχέτυπα» στο Χώρο Τέχνης Στοart Κοραή.

Ο γλύπτης Θόδωρος, κάτω από τον τίτλο «Αρχέτυπα», παρουσιάζει μια σύνοψη έργων της περιόδου 1990–1999 που περιλαμβάνουν επιλογές από τέσσερις δημιουργικές του ενότητες, «Ισορροπίες ’90», «Καρυάτιδες ’94», «Άτοπα ’97» και «Μεταίχμιον ’99». Οι ενότητες αυτές είχαν παρουσιαστεί σε παλαιότερες εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Με τα γλυπτά του ο καλλιτέχνης επιθυμεί να απαντήσει, όπως αναφέρει σε κείμενό του, στο παρακάτω ερώτημα:
«Πώς μπορεί ένας γλύπτης στην εποχή μας να διαπεράσει τις οθόνες της “ατοπικής εικόνας” για να λειτουργήσει στο διαχρονικό “βάθος πεδίου” της τέχνης ως επικοινωνίας που δίνει περιεχόμενο στον πολιτισμό;».

H έκθεση «ΑΡΧΕΤΥΠΑ» θα είναι ανοιχτή στο κοινό έως την Τετάρτη 19 Απριλίου.

Επιμέλεια έκθεσης: Νεφέλη Ιωάννα Παπαδημητρίου
ΣΤΟαrt, Στοά Κοραή 4 (εντός της στοάς), Αθήνα.  Δευ. - Παρ. 10:00-20:00

Τα καμπαναριά στην πόλη της Λευκάδας

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με τη δασκάλα μου στη γλυπτική, εκλιπούσα Ευδοκία Παπουλή (είχε επισκεφτεί τη Λευκάδα και είχε ζωγραφίσει τα καμπαναριά της Λευκάδας) σκέφτηκα το 2009 να φωτογραφίσω τα καμπαναριά. Κι επειδή έχω πολύ καλές ιδέες (...) που όμως πρέπει να υλοποιηθούν από άλλους, ζήτησα από τον Γιάννη Χόρτη (σύζυγό μου και ερασιτέχνη φωτογράφο) να αναζητήσουμε τις εκκλησίες που είναι διάσπαρτες μέσα στα στενά της Λευκάδας και να φωτογραφίσουμε τα καμπαναριά τους. Έχω κάνει μια επιλογή, γιατί και ο φωτισμός δεν ήταν ο κατάλληλος (καταλαβαίνετε τώρα... καλοκαίρι, ήλιος) και τις παραθέτω. Όπως βλέπετε τα περισσότερα καμπαναριά είναι μεταλλικά, όταν είναι ξεχωριστά "κτίσματα", προφανώς λόγω των σεισμών, και έχουν μια τεχνοτροπία δυτικού τύπου. Άλλωστε και στις περισσότερες εκκλησίες υπάρχουν εικόνες με δυτικές επιρροές. Επίσης η πληθώρα των εκκλησιών με μικρή απόσταση της μίας από την άλλη σηματοδοτεί το θρησκευτικό συναίσθημα των Λευκαδίων που επίσης πιστεύω ότι οφείλεται στους συχνούς σεισμούς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν βαθιά πίστη στο Θείο. Τα καμπαναριά που παραθέτω δεν είναι όλων των εκκλησιών. Μένει να συνεχίσουμε τη φωτογράφιση... (Φωτογραφίες: Γιάννης Χόρτης)

Άγ. Μηνάς, 1707.

  

Άγ. Μηνάς, 1707. 

Παναγία των Εισοδίων, 1720.

Παναγία των Εισοδίων, 1720.

Άγ. Βασίλειος.

Άγ. Βασίλειος.

Άγνωστη

Αγ. Ιωάννης,

Αγ. Ιωάννης,

Αγ. Νικόλαος, 1687, με άδεια Ενετών.

Αγ. Νικόλαος, 1687, με άδεια Ενετών.

Αγ. Μαρίνα, 19ος αιώνας.

Αγ. Παντελεήμων.

Ευαγγελίστρια, Μητρόπολη Λευκάδας, 1689.

Ευαγγελίστρια, Μητρόπολη Λευκάδας, 1689.

Αγ. Ανάργυροι, 1725.

Αγ. Ανάργυροι, 1725.

Παναγία των Ξένων, 1718.

Παναγία των Ξένων, 1718.

Παναγία των Ξένων, 1718.

Παναγία των Ξένων, 1718.

Αγ. Παρασκευή,

Αγ. Παρασκευή,

Άγιος Βασίλειος;

Και ένα τελευταίο "απόκτημα" από την Αγία Μαύρα στο Κάστρο της Λευκάδας (2018)

ΑΒΓ: Tα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο σχολείο

Οι μέρες μας είναι ιδιαίτερα "επιβαρημένες" από την καταπάτηση των αξιών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όλα όσα θεωρούνται αυτονόητα σε μια ευνομούμενη κοινωνία καταπατούνται καθημερινά. Χρειάζεται να επαναπροσδιορίζουμε συνεχώς το ποιοι είμαστε εμείς, ποιοι είναι οι άλλοι και πώς καλούμαστε να συνυπάρχουμε. Είναι εύκολο να πούμε "αυτός είναι μαύρος, κίτρινος, μελαψός" και να χαρακτηρίσουμε λαούς, κοινωνίες, πολιτισμούς ως κακούς και κατώτερους. Το δύσκολο είναι να αναλογιστούμε τι είναι εκείνο που μας κάνει ανώτερους...  

Το βιβλίο που έχει εκδώσει το Πράσινο Ινστιτούτο "ΑΒΓ: Tα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο σχολείο – Πρακτικές δραστηριότητες για σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» είναι ένα φιλικό προς το χρήστη εγχειρίδιο για την εκπαίδευση των ανθρώπινων δικαιωμάτων καλύπτοντας μια σειρά από βασικά ζητήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Προσφέρει πρακτικές συμβουλές προς τους δασκάλους αλλά και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι επιθυμούν να εντάξουν τη γνώση και τη σημασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε παιδιά πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Επίσης διαθέτει προτάσεις για την ανάπτυξη σχετικών διδακτικών δραστηριοτήτων. Το βιβλίο δεν έχει την πρόθεση να επιβαρύνει ένα ήδη υπερφορτωμένο σχολικό πρόγραμμα, αλλά ως βοήθημα να εντάξει την έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων στα μαθήματα που ήδη διδάσκονται στα σχολεία.

 Κατεβάστε το pdf για να έχετε μια άμεση πρόσβαση στο βιβλίο.
http://greeninstitute.gr/files/ABC_PI_Ta_diakaiomata_paidion_sxoleio.pdf