Μουσείο, ένας ζωντανός οργανισμός!

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αντιπαθούν τα μουσεία και τις εκθέσεις σε αυτά. Θεωρούν πως είναι μαυσωλεία και δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν. Αντίθετα εγώ θεωρώ πως το μουσείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που σου δίνει μέσα από αδρές γραμμές όλο το παρελθόν (αλλά και το παρόν και ίσως το μέλλον). Κι αυτό γιατί πού αλλού μπορείς να δεις τη δουλειά ανθρώπων που έχουν αφήσει αυτό τον κόσμο, οι οποίοι όταν ζούσαν ασχολήθηκαν με τόση επιτυχία σε διάφορα αντικείμενα και άφησαν έργο αξιοθαύμαστο; Στον κλειστό χώρο του μουσείου βυθίζεσαι σε ένα σπήλαιο αναζήτησης και εκεί στο "σκοτάδι" ανακαλύπτεις μικρά διαμαντάκια... Φεύγεις από το βάρος της καθημερινότητας, μπαίνεις σε έναν άλλο μακρινό κόσμο και αισθάνεσαι πως ταξιδεύεις στο χρόνο... Πριν από χρόνια είχα ακούσει πως σε περίοδο πολέμου οι άνθρωποι επισκέπτονται πολύ συχνά τα μουσεία. Νομίζω πως αυτό και μόνο εξηγεί πόσο ανάγκη έχουμε αυτούς τους χώρους πολιτισμού και μάλιστα σήμερα που με τις νέες τεχνολογίες έχουν να προσφέρουν σπουδαίο έργο!
  
Σήμερα λοιπόν πήγα στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς (ένα μουσείο γνωστό για την αξιόλογη δουλειά που κάνει, πράγμα το οποίο για μένα αποτελεί εγγύηση πως δεν θα απογοητευτώ) για να δω την έκθεση του χαλκογράφου Ν. Βεντούρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι εξαιρετικό έργο κατέλιπε αυτός ο καλλιτέχνης... Ολόκληρες θεματικές σειρές από χαλκογραφίες, σκίτσα, πίνακες. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση που αξίζει τον κόπο να πάει κάποιος μέχρι εκεί να τη θαυμάσει και να ολοκληρώσει την έξοδό του με ένα ωραίο καφεδάκι! 
Έχει ξεναγήσεις τις Παρασκευές, 2 και 16/2, στις 6μμ.

https://www.benaki.gr/index.php?option=com_events&view=event&id=5502&Itemid=163&lang=el 

REM/ κήπος, η νέα δουλειά της Κοκκίνου

Η Άννα Κοκκίνου μας έχει συνηθίσει σε μεγάλες θεατρικές στιγμές όπου η ανθρώπινη υπόσταση μπαίνει σε τροχιά εξαΰλωσης. Η νέα παράσταση της Σφενδόνης REM/ κήπος προγραμματίζεται για τις 11 Φεβρουαρίου.


Πέντε ηθοποιοί οδηγούν το θεατή μέσα από μια ρωγμή στο χρόνο, στον μαγικό χώρο μιας σκηνικής ταυτοχρονίας. Μολονότι το θέατρο είναι σαν ένα μουσικό κομμάτι όπου πρωταγωνιστούν οι ήχοι. Πολλοί αντίλαλοι και πολλές φωνές κατοικούν αυτό τον κήπο. Πλέκονται κείμενα - Αχμάτοβα, Γέητς, Κλάιστ, Πάουντ, Προυστ, Έλιοτ, Βιζυηνός και επεξεργασμένα κινηματογραφικά θραύσματα - Ντράγιερ, Ταρκόφσκι, Μπέργκμαν, Παρατζάνωφ. Ενδεικτικά είναι αυτά τα υλικά από τη δραματουργία της παράστασης. Η δραματουργία και το μουσικό-ηχητικό σύμπαν αυτής της παράστασης, σαν μια σειρά επικλήσεων στον πρώτο μας κόσμο, πλέκονται σ΄ένα αδιαίρετο σύνολο.


Απομένει να δούμε τη νέα δουλειά της μεγάλης δραματουργού!


Σκηνοθεσία, Άννα Κοκκίνου/ Δραματουργία, Νίκος Φλέσσας, Αλκίνοος Δωρής, Άννα Κοκκίνου/ Σκηνικά, Δημήτρης Ταμπάκης/ Βίντεο, Κωνσταντίνος Χειλάς/ Παίζουν, Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Αλκίνοος Δωρής, Στεφανία Στεφάνου, Άννα Κοκκίνου.

Η προπώληση έχει αρχίσει. Μέχρι τις 14 Ιανουαρίου ισχύει μια προσφορά για τους θεατές της Σφενδόνης: Στη τιμή του ενός εισιτηρίου 16 ευρώ μπορούν να έρθουν 2 άτομα. Τα εισιτήρια μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το ταμείο του θεάτρου 215 215 8968 και ηλεκτρονικά από την ticketservices ή στο 210 72 34567.

Γευστικό μελομακάρονο!

Μέρες που είναι και παρότι πολλοί βρισκόμαστε σε "χειμερία νάρκη", θέλω να σας βάλω στο χριστουγεννιάτικο κλίμα με μια συνταγή μελομακάρονων που χρονολογείται από πολύ παλιά. Είναι πολύ εύκολα στην παρασκευή τους και σίγουρα θα σας θυμίσουν το κλασικό παλιό μελομακάρονο.
Μην περιμένετε να είναι σαν του εμπορίου, έχουν μια ξεχωριστή γευστική βαρύτητα. Καλή επιτυχία!

Υλικά:
1 κιλό λάδι
2 κιλά αλεύρι για όλες τις χρήσεις (μπορεί να πάρει και λιγότερο)
320 γραμμ. ζάχαρη
1 φλιτζανάκι του καφέ αλισίβα (από στάχτη καθαρή)
2 ποτηράκια κρασιού κονιάκ
2 πορτοκάλια (ξύσμα και χυμό)
Κανέλα, καρύδια
Σιρόπι:
2 φλιτζάνια ζάχαρη
2 φλιτζάνια νερό
2 φλιτζάνια μέλι

Εκτέλεση:
Ρίχνετε το λάδι και τη ζάχαρη στον κάδο (μίξερ) και χτυπάτε. Ταυτόχρονα ρίχνετε και τα υπόλοιπα υλικά. Στο τέλος προσθέτετε το αλεύρι φροντίζοντας να γίνει μια μαλακιά ζύμη (ίσως δεν πάρει 2 κιλά). Τα ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 30 λεπτά περίπου (να πάρουν ένα ροζέ χρώμα).
Ετοιμάζετε σε κατσαρόλα το σιρόπι και το βράζετε για 5 λεπτά. Στη συνέχεια ρίχνετε 5-5 τα μελομακάρονα (τόσα θα χωράει περίπου, αλλιώς βάλτε περισσότερα) και τα αφήνετε 2 λεπτά να τραβήξουν, τα γυρίζετε για λίγο και τα βγάζετε.
Τα βάζετε σε πιατέλα, τα πασπαλίζετε με κανέλα και καρύδια.
Στην αρχή θα είναι σκληρά, όμως όταν κρυώσουν θα δείτε πως έχουν μελώσει σε βάθος.
Αν περισσέψει σιρόπι, ρίχτε το σιγά σιγά από πάνω.
Η δοσολογία είναι για 2 πιατέλες. Μπορείτε να κάνετε και τη μισή δόση.
Η αλισίβα γίνεται με 2-3 κουταλιές στάχτη (όχι από ψητά) που τη βάζετε σε ένα μικρό κατσαρολάκι και με 2 φλιτζάνια νερό. Παίρνει μια βράση και την αφήνετε να κατακαθίσει. Τη σουρώνετε και έχετε ένα σχεδόν διάφανο νερό.

"Mόλι Σουίνι", το μεγαλείο της τέχνης

Η ομάδα ΠΥΡ ανέβασε το έργο του Μπράιαν Φρίελ «Μόλι Σουίνι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο το 1985, που πραγματεύεται τη ζωή μιας τυφλής κοπέλας, η οποία κάποτε εγχειρίζεται και ξαναβρίσκει το φως της, όμως η συμμετοχή της στον κόσμο είναι εξαιρετικά δύσκολη γι' αυτήν. Είχα την τύχη να  παρακολουθήσω το έργο με την εξαιρετική ερμηνεία της Δέσποινας Κούρτη (χωρίς να θέλω να μειώσω τους άλλους ηθοποιούς) και να μείνω κατάπληκτη από το πόσα πράγματα δεν γνωρίζουμε για τους ανθρώπους που έχουν μια αναπηρία (και τόσο σημαντική όπως η τυφλότητα).

"Στη Μόλι Σουίνι, ένα τρυφερά σπαραχτικό δράμα, ο Φρίελ πραγματεύεται πραγματικά γεγονότα, έχοντας, όπως φαίνεται, εγκύψει με επιστημονική ευσυνειδησία σε όλες τις παραμέτρους που τα συνθέτουν. Η διαπίστωση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου ότι το θέμα του έργου σχετίζεται άμεσα με την ιατρική επιστήμη, και μάλιστα σε έναν τομέα από τους πιο περίπλοκους. Πρόκειται για την τυφλότητα και τα περιθώρια της ίασής της ―αλλά αυτό αποτελεί μόνο μια αφετηρία, για να αγγίξει ο σπουδαίος, και άκρας ευαισθησίας, αυτός Ιρλανδός άλλα παράπλευρα θέματα, καθόλου οικεία σε μή ειδικούς αλλά εξαιρετικά ενδιαφέροντα, όπως, ας πούμε: πόσο η στέρηση μια βασικής αίσθησης σαν την όραση καθιστά τη ζωή του “πάσχοντος” ατελή και πόσο μια παρόμοια έλλειψη αλλοιώνει τη σχέση του με το περιβάλλον και τους ανθρώπους· πόσο η θεραπεία της μπορεί αυτόματα να καταλήξει σε μια πληρέστερη κατάσταση επαφής με τον κόσμο και πόσο εφικτή είναι η διαδικασία της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη· κυρίως, ποια η σχέση, συμμαχική ή ανταγωνιστική, μεταξύ σωματικής και ψυχικής αντίδρασης κατά ή μετά τη μετάβαση αυτή· τέλος, με πόση γνώση και κατανόηση αντιμετωπίζουν τα άλλα πρόσωπα τον τυφλό, πριν και μετά την απόπειρα της θεραπείας. Πολλές παρόμοιες απορίες λύνονται, αλλά με κατάληξη τσεχοφικά τραγική". Νίκος Χουρμουζιάδης, σκηνοθέτης

«Morphogenesis», η εικαστική απεικόνιση της γέννησης

Μια πρωτοποριακή έκθεση της Σταματίνας Πάλμου με θέμα “Morphogenesis” Φιλοξενείται στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τεχνολογίας και Διαστήματος (ESTEC) στο Noordwijk της Ολλανδίας από τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017.
Το έργο της Σταματίνας αντλεί έμπνευση από το βοτανικό θησαυρό της Πίνδου και της Αττικής. Είναι μια έκφραση της αγάπης της για τη συνεχώς εξελισσόμενη ζωή. Ο φυσικός κόσμος με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του, όπως οι συμμετρίες, οι σπείρες και οι μαίανδροι, πάντα τη γοητεύει. Η διέξοδός της γι' αυτή την αγάπη είναι μέσω της ενασχόλησής της ως καλλιτέχνις περιβάλλοντος εδώ και 20 χρόνια. Ο συνδυασμός του οράματος και του πάθους της με τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής τεχνολογίας, όπου έχει ενσωματώσει αυτές τις αλγοριθμικές διαδικασίες, της δίνει τη δυνατότητα να αποκαλύψει μορφές που δεν έχουν ιδωθεί μέχρι τώρα.
Ο τίτλος της έκθεσης, “Morphogenesis”, είναι ένας όρος που περιγράφει τη βιολογική διαδικασία που ωθεί τον οργανισμό να αναπτύξει το σχήμα του. Η Σταματίνα χρησιμοποιεί αυτήν τη διαδικασία για να δημιουργήσει μνημειώδεις συνθέσεις, πολύ μεγεθυντικών φυσικών μορφών, υπερρεαλιστικές και εξαιρετικά γεωμετρικές. Επηρεασμένη από τους Georgia O'Keefe και David Hockney, η Σταματίνα δημιουργεί ένα οπτικό λεξιλόγιο της δικής της «γλώσσας», τόσο όμορφο και ενδιαφέρον, που παρέχει ένα παράθυρο στις διαδικασίες επεξεργασίας πληροφοριών από τις οποίες καλλιεργούνται μορφές, φωτίζοντας τη μυστηριώδη φύση της ζωής.
Χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, κάθε έργο της παρουσιάζει μια ακόμη περιπέτεια σε έναν κόσμο των μορφών. Συνεπώς, η Σταματίνα επιμένει συνεχώς σε μοναδικά, μη επαναλαμβανόμενα έργα, απορρίπτοντας εννοιολογικά την απρόσωπη μαζική αναπαραγωγή. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κίνημα της pop art της δεκαετίας του 1960 και σε συμφωνία με τη Generative art που χρονολογείται την ίδια περίοδο, η οποία σημάδεψε τη λαϊκή κουλτούρα και εισήγαγε πολυπλοκότητα και μοναδικότητα.
Κοιτάζοντας αυτούς τους μετασχηματισμούς με βάση τις καθιερωμένες μορφές και τη γένεση κάτι καινούργιου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν το παλιό δίνει πραγματικά το νέο ή είναι πάντα παρόν. Υπάρχει αρχή και τέλος; Αφήστε τα μάτια σας να σας παρασύρουν σε μια διαρκή αλλαγή και κίνηση όπου ο χρόνος χάνεται.

http://ecoart.gr/artists/stamatina/

http://stamatina.gr/

Η διερεύνηση της "Απώλειας"

Η Ζάννα Αρτέμη και η EYPRAKSIA, δύο καλλιτέχνες που έχουν κοινό σκοπό να ερευνήσουν την "Απώλεια", μας  "βάζουν" σε μια εικαστική έκθεση, installation – performance art work - mixed media προκειμένου να μοιραστούν μαζί μας τις εικαστικές τους σκέψεις! 

Την Πέμπτη 02 Νοεμβρίου στις 19.30, η γκαλερί του Black Duck θα αποτελέσει τόπο συνάντησης για τη Ζάννα Αρτέμη και την EYPRAKSIA.
Η Ζάννα Αρτέμη, με μια αυτοβιογραφική διάθεση, ρίχνει φως στα πιο βαθιά ρήγματα της προσωπικότητάς της, τις πιο βαθιές πληγές των απωλειών της, παρουσιάζοντάς μας τρισδιάστατα έργα με ζωγραφική και αντικείμενα που φέρουν μνήμες. Το installation που θα στηθεί στο χώρο της έκθεσης, ονομάζεται «Πατρίδες» είναι το δικό της βίωμα από τη μετεγκατάστασή της σε άλλο τόπο σε νεαρή ηλικία.
Η EYPRAKSIA έρχεται αντιμέτωπη με τα προσωπικά της όρια, τους φόβους και τις αγωνίες της, που αγγίζουν ποιότητες ψυχικών, πνευματικών και ηθικών αξιών. Μας παρουσιάζει πίνακες μικτής τεχνικής και ηχητικές εγκαταστάσεις.
Τη βραδιά των εγκαινίων (2/11) θα δώσει performance, το οποίο πραγματεύεται την ποιότητα της απώλειας ως μια κατάσταση συνεχούς μνήμης της μη ύπαρξης. Συνθήκη νοερής παρουσίας μέσα από την απουσία. Η κατάσταση της απώλειας φέρει έναν δυνατό κραδασμό, μια εσωτερική δύναμη στο παρόν όπου αυτομάτως καθιστά την απώλεια παρούσα και το παρόν πολλές φορές απώλεια.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 02 Νοεμβρίου 2017 στις 19.30 / Performance: 21.30
Διάρκεια έκθεσης: 02 Νοεμβρίου 2017 – 11 Νοεμβρίου 2017
Καθημερινές και Σάββατα: 13.00 – 22.00
Κυριακή: κλειστά
Black Duck Multiplarte –Ντόρα Ρίζου
Cafe-Bar-Restaurant-Gallery
Χρήστου Λαδά 9α
210 3234760
www.blackduck.gr / info@blackduck.gr

Η τέχνη στο δημόσιο χώρο

Στις 8 Αυγούστου έγινε η παρουσίαση της έκθεσης  της Καίτης Χόρτη, "Λευκάδα, η πόλη του ποδήλατου" που έγινε στην ξέρα του ιβαριού της Λευκάδας από τις 18 Ιουλίου έως τις 28 Αυγούστου. Μία από τις ομιλήτριες ήταν η Πάττυ Καλού, αρχιτέκτονας μηχανικός, η οποία μίλησε για την τέχνη στους δημόσιους χώρους. Η ομιλία της ήταν ιδιαίτερα μεστή και αποτύπωσε ακριβώς το νόημα που έχει η παρουσία γλυπτών σε έναν ανοικτό δημόσιο χώρο, όπου τα έργα γίνονται κτήμα όλων. Πολλοί από τους περαστικούς διερωτήθηκαν τι είναι αυτά τα έργα και προβληματίστηκαν γύρω από τη θέση τους. Άλλοι είπαν πως θα ήθελαν να είναι πιο κοντά ώστε να τα βλέπουν καλύτερα, άλλοι είπαν πως η μακρινή θέση τα συνδέει με το φυσικό περιβάλλον και δημιουργείται μια παραίσθηση γύρω από το αν είναι έργα ή μέρος του τοπίου (πουλιά που κάθισαν για λίγο στην ξέρα). Όλοι πάντως (είτε είχαν κάποια γνώση είτε όχι) εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θέαμα!

Παρατίθεται η ομιλία της Πάττυς Καλού, η οποία έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα του ιβαριού της Λευκάδας αφού είχε συμμετάσχει μαζί με την Ειρήνη Τραχανά στην 8η Διεθνή Μπιενάλε Εξωτερικού Χώρου, Βαρκελώνη 2014, με θέμα "Ένας εξωτερικός χώρος για σένα".

"Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι στην παρουσίαση του ευρηματικού έργου της Καίτης Χόρτη και να μιλήσω για τις εικαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, τη δημόσια τέχνη. Eίμαι λάτρης του ποδήλατου και σε μια βόλτα μου στην παραλία είδα τα έργα και πρότεινα αμέσως στους δικούς μου, με ενθουσιασμό, να έρθουν να δουν τα έργα αυτά τα οποία πιστεύω ότι σηματοδοτούν την απαρχή για νέες σκέψεις και προβληματισμούς πάνω στις εικαστικές παρεμβάσεις στο δικό μας τόπο, στη Λευκάδα, στους δημόσιους χώρους.

Τι είναι αυτοί οι χώροι, λοιπόν. Σύμφωνα με το γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο, Ανρί Λεφέβρ, ο χώρος δεν αποτελεί μια έννοια αόριστη η οποία ανταποκρίνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις περιστάσεις, αλλά απεναντίας διαποτίζεται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο διάδρασης του δημοσίου τόπου και του ατόμου. Ενεργοποιεί το κοινό προτείνοντας μια νέα μορφή επικοινωνίας και συμμετοχής, δηλαδή μια αυξημένη συλλογικότητα. Η δημόσια τέχνη δρα ενάντια στην εξατομίκευση, την περιχαράκωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μας δίνει ηχηρά ερεθίσματα για να ανακαλύψουμε ξανά και να φανταστούμε τον τόπο μας, άρα και τη ζωή μας.