Το νέο βιβλίο της παιδικής μου φίλης, Μαρίας Ντούμα, "Όπως τα φέρνει ο χρόνος", είναι πλέον μια πραγματικότητα. Τα αφηγήματα και οι σκέψεις της γεμίζουν τις σελίδες του. Σίγουρα δεν θέλει να "συναγωνιστεί" μεγάλους συγγραφείς, έχει όμως να μας προσφέρει μια ανεπηρέαστη από τη σκληρότητα της καθημερινότητας ματιά των γεγονότων. Αποτυπώνει τις αναμνήσεις της από τα παιδικά και τα ενήλικα χρόνια της με μια αθωότητα μικρού παιδιού που δείχνει έκπληκτο μπροστά σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Μας βάζει σε μια σφαίρα που δεν έχει να κάνει με το σήμερα και την προσπάθεια επιβίωσης και καταξίωσης. Έχει καταφέρει με έναν ζηλευτό τρόπο να διατηρήσει τα ερεθίσματα που πήρε σε κάποιες άλλες ηλικίες μακριά από τον ανταγωνισμό. Είναι σαν να βλέπεις έναν πίνακα ζωγραφικής του παρελθόντος και να φαντασιώνεσαι πως είσαι εκεί και ζεις τη στιγμή με την αγωνία του πρωτόγνωρου. Κάποια από τα κείμενα (όλα έχουν κάτι να σου πουν!) είναι πραγματικά εξαιρετικά και σε κάνουν να ανασύρεις από το θυμικό σου αγνά συναισθήματα.
Κάτι που θεωρώ πραγματικά εντυπωσιακό είναι το ότι η Μαρία αφηγείται γεγονότα που όλοι μας έχουμε γνωρίσει αλλά δεν θα μπαίναμε στη διαδικασία να τα γράψουμε ίσως επειδή τα θεωρούμε υποδεέστερα και θέλουμε να γράφουμε μόνο για τα πολύ σημαντικά. Αυτό θεωρώ πως είναι ίδιο του μεγάλου συγγραφέα. Και για να το εξηγήσω θα καταφύγω στο κείμενο του Κώστα Ταχτσή που προσωπικά θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας της νεότερης λογοτεχνίας. Κάπου λοιπόν γράφει... "Πήγαινε και μέχρι να φτύσω να έχεις γυρίσει". Είναι μια φράση που αν και την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές δεν θα τη γράφαμε ποτέ. Η Μαρία θα την έγραφε! Αυτό σημαίνει πως όλα τα ερεθίσματα που πήρε στη ζήση της έχουν την ίδια αξία, αφού έχουν καταγραφεί το καθένα σε ένα διαφορετικό σημείο του θυμικού της! Μαρία, περιμένουμε και άλλα κείμενα από σένα, για να μας δώσεις τη χαρά του πηγαίου και αμόλυντου συναισθήματος. Τη χαρά του να είσαι πάντα παιδί!
Φωτογραφία εξωφύλλου: Έργο της Ζάννας Αρτέμη
Φωτογραφία εξωφύλλου: Έργο της Ζάννας Αρτέμη
