Η Χρύσα αποτελεί για μένα την έκφραση της πλαστικότητας του μετάλλου. Στα χέρια της αυτό το υλικό παίρνει ζωή, γίνεται εύπλαστο και αποδίδει όλο το δυναμισμό του μυαλού και της τέχνης. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τα συναισθήματά μου για αυτή τη μεγάλη καλλιτέχνιδα που θαυμασα να δίνει συνέντευξη πριν από χρόνια στην εκπομπή της Κ. Ζαχαροπούλου "Η εποχή των εικόνων". Το έργο της νομίζω πως μιλάει από μόνο του. Εμείς δεν έχουμε παρά να το θαυμάσουμε σε μια στάση του Μετρό (Ευαγγελισμός), έξω από το Μέγαρο Μουσικής και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (όταν ολοκληρωθεί).
Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:
Η Χρύσα Βαρδέα (31 Δεκεμβρίου 1933 - 23 Δεκεμβρίου 2013), γνωστότερη απλά με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Χρύσα (ή Chryssa) ήταν διεθνούς φήμης Ελληνοαμερικανίδα γλύπτρια και ζωγράφος. Έργα της βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, πινακοθήκες και συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν γνωστή για την χρήση υλικών όπως το αλουμίνιο, ο γύψος αλλά και τα φώτα νέον.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1933 στην περιοχή του Ζωγράφου. Η οικογένειά της, αν και καταγόταν από τη γνωστή οικογένεια της Μάνης, των Μαυρομιχαλαίων, ήταν φτωχή, ενώ ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν τον γνωρίσει. Αρχικά σπούδασε κοινωνική πρόνοια στην Αθήνα. Κάποιος Έλληνας κριτικός πείθει την οικογένειά της να την στείλουν στο Παρίσι. Το 1953 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου και σπουδάζει στην Ακαδημία Γκραντ Σωμιέρ για ένα χρόνο. Το 1954 αναχωρεί για την Αμερική και συνεχίζει τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας για άλλο ένα χρόνο. Από το 1957, εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη, οπού και δημιουργεί το εργαστήριό της. Εκεί θα επηρεαστεί από την Times Square και τα φώτα της. Η περιοχή αυτή θα γίνει πηγή έμπνευσης για αυτήν. Το 1992 επέστρεψε για πρώτη φορά στην Αθήνα μετά από τριάντα πέντε χρόνια, δημιουργώντας ένα εργαστήριο στον Νέο Κόσμο, αλλά μετά επέστρεψε ξανά στην Αμερική.
Απεβίωσε στην Αθήνα, στις 23 Δεκεμβρίου του 2013.
Τα έργα της ήταν εμπνευσμένα από την ζωή των μεγάλων αστικών κέντρων. Το πρώτο της μεγάλο έργο, τα Κυκλαδικά Βιβλία (1957), χαρακτηρίστηκαν από την κριτικό τέχνης Μπάρμπαρα Ρόουζ ως προάγγελος του Μινιμαλισμού. Η πρώτη της ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1961 στη γκαλερί της Betty Parsons και την ίδια χρονιά στο μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης.
Σε διάφορα έργα της, εμπνευσμένα από την Times Square (1966) την οποία συνδέει με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, χρησιμοποιεί αλουμίνιο και φώτα νέον. Το έργο της Οι Πύλες της Times Square (στο Albright Knox Art Gallery), μια σύνθεση από ανοξείδωτο ατσάλι, πλέξιγκλας και φώτα νέον, αποτελεί την καλλιτεχνική κορύφωση της αλλά και ένα από τα πιο σημαντικά αμερικανικά γλυπτά. Στο έργο αυτό, που έχει την μορφή δύο μεγάλων Α, χρησιμοποιεί φώτα νέον. Η χρήση γραμμάτων αλλά και νέον χαρακτηρίζουν, γενικά, τα έργα της. Το 1967 κατασκευάζει το έργο Κλυταιμνήστρα, το οποίο σήμερα βρίσκεται έξω από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Είχε εκθέσει έργα της σε πάρα πολλά διάσημα μουσεία και γκαλερί στον κόσμο όπως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στην Νέα Υόρκη, το Minneapolis' Walker Art Center (1968), το Whitney (1972), το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Μόντρεαλ (1974), το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι (1979), στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα, στα Ινστιτούτα Σύγχρονης Τέχνης της Βοστώνης και του Λονδίνου και είχε συμμετάσχει σε διάφορες εκθέσεις όπως οι Μπιενάλε του Σάο Πάολο (1963,1969) και της Βενετίας (1972). Είχε, επίσης, γνωρίσει σημαντικές προσωπικότητες της τέχνης που εκείνη την εποχή υπήρχαν στην Νέα Υόρκη.
Το έργο της Mott Street (1983), επηρεασμένο από την Chinatown του Μανχάταν, βρίσκεται στον σταθμό Ευαγγελισμού του Μετρό της Αθήνας[6] . Έργα της είχε χαρίσει στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Αθήνας.
Φωτό: By NickK - Έργο αυτού που το ανεβάζει, GFDL, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=9174421
